Δεν γνωρίζω τι ήταν το ποδόσφαιρο στις αρχές της ύπαρξης του. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά πως τα τελευταία 30 χρόνια είναι το πεδίο όπου ένας φτωχός οπαδός μπορεί να αισθανθεί ανωτερότητα απέναντι σε έναν πλούσιο οπαδό. Είναι το άθλημα όπου όλοι μας αναζητάμε εκείνο το συναίσθημα που μεγεθύνει τους εαυτούς μας. Εσχάτως, εμείς οι Παναθηναϊκοί το ζούμε αλλιώς και στηλιτεύουμε τους Παναθηναϊκάρες που δεν βάζουν λεφτά.
Με την ομάδα να βρίσκεται στην χειρότερη αγωνιστική και διοικητική περίοδο της από το 1979 και έπειτα, η απόγνωση των ανθρώπων που ζουν την ομάδα από κοντά και την αγαπούν, τους έχει οδηγήσει σε μια συλλήβδην στοχοποίηση όποιου δηλώνει Παναθηναϊκός και επιχειρηματίας. Πού είναι οι Παναθηναϊκάρες να βάλουν λεφτά; Μόνιμη επωδός αυτή η ερώτηση. Γιατί ως γνωστόν η αγάπη και το ενδιαφέρον κρίνονται μόνο από την επιφάνεια της τσέπης σου και πόσο απ΄αυτή διαθέτεις στην ομάδα. Λες και οι επιχειρηματίες έχουν ως μόνο τους μέλημα να τα σκάνε σε ένα μάτσο άμπαλους όπως αυτούς που βρίσκονται σε αφθονία φέτος στον ΠΑΟ.
Ο καθένας κάνει κουμάντο στην τσέπη του. Το αν κάποιος βάζει 50 ευρώ στον Παναθηναϊκό και ένας άλλος 10 δεν σημαίνει ότι ο πρώτος είναι περισσότερο οπαδός σε σχέση με τον δεύτερο. Παναθηναϊκόμετρο ή Ολυμπιακόμετρο ή οτιδήποτε άλλο δεν υπάρχει. Γιατί και στις υπόλοιπες ομάδες τα ίδια θα συνέβαιναν.
Έχουμε μάθει να ζητάμε από τους προέδρους να δίνουν όλη τους την περιουσία στις ομάδες και σε ανθρώπους που το μόνο που κάνουν καλά είναι να κλωτσάνε μια μπάλα. Ναι, προσφέρουν διασκέδαση. Ναι, η παγκόσμια αγορά έχει οριστεί από καιρό έτσι. Αλλά από πότε ορίσαμε ότι η διασκέδαση αξίζει περισσότερο από την επιβίωση και το ευ ζην των ανθρώπων; Την ίδια στιγμή που εμείς ζητάμε από τον εκάστοτε πρόεδρο να σπρώξει χρήμα, υπάρχουν άτομα στις επιχειρήσεις τους που θα το είχαν περισσότερη ανάγκη. Κι αυτά τα άτομα μπορεί να κάθονται 4 σειρές πιο κάτω από σένα στο γήπεδο. Αυτό το άτομο μπορεί να είσαι εσύ.
Θυμάμαι το 2007 είχαν βγει οι Παναθηναϊκοί στους δρόμους για να ζητήσουν από τον Βαρδινογιάννη να δώσει 100 χιλιάρικα παραπάνω στον Δημήτρη Παπαδόπουλο. Να πάρει δηλαδή ο ποδοσφαιριστής, από 700 που του πρότειναν αν θυμάμαι καλά, 800 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Κι όλο αυτό για να έχουμε να χαιρόμαστε που ο πρόεδρος τα σκάει χοντρά. Ως ένα σημείο βέβαια αυτός ο παραλογισμός των οπαδών είναι λογικός. Όταν βλέπεις ίδια και χειρότερη συμπεριφορά από τους πληρωμένους ρεπόρτερ που πουλάνε εκδούλευση, τότε μιλάμε για τον απόλυτο εκφυλισμό του ποδοσφαίρου. Με τα γραφόμενα τους καταδικάζουν τους πάντες. «Θα σας γράψει η Ιστορία με μαύρα γράμματα» ουρλιάζουν. Ναι, άλλη δουλειά δεν είχε η Ιστορία…
Να σας πω εγώ κύριοι «συνάδελφοι» που βρίσκονται οι Παναθηναϊκάρες. Ή τουλάχιστον που θα έπρεπε να θέλουμε να βρίσκονται. Στις επιχειρήσεις τους. Να στηρίζουν τους ανθρώπους που παράγουν για να έχουν μετά αυτοί τα χοντρά πορτοφόλια.
