Την τελευταία φορά που πήρε η ΑΕΚ το πρωτάθλημα δεν υπήρχαν κινητά. Πρωθυπουργός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τολμηρή ταινία στην τηλεόραση θεωρείτο η «Εμμανουέλα».
Γενικώς έχουν αλλάξει εκατοντάδες πράγματα από τότε. Εκτός από ένα: Σε ό,τι κατάσταση κι αν βρισκόταν, ό,τι δεινά κι αν αντιμετώπισε, ό,τι κι αν συνέβαλε στο να χάσει τίτλους, ΠΑΝΤΑ ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ΑΕΚ ήταν ένας: H ΑΕΚ!
Ειδικά λοιπόν στο φετινό πρωτάθλημα η αίσθηση αυτή γίνεται όλο και πιο έντονη στους φίλους της πιο αυτοκαταστροφικής ομάδας του κόσμου. Γιατί πραγματικά -έπειτα από πολλά χρόνια- δικαιολογούνται να νιώθουν ότι πρέπει να προσπαθήσει για να χάσει τον τίτλο.
Όχι επειδή παίζει μπαλάρα που θαμπώνει ή επειδή δείχνει τόσο συντριπτικά ανώτερη από τους υπόλοιπους. Ούτε επειδή βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας.
Εξάλλου οι πανηγυρισμοί για το πρωτάθλημα του… Νοέμβρη στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων έχουν μια μόνο χρησιμότητα: Να γίνουν υλικό καζούρας από τον (διαφορετικό) πρωταθλητή του Μαΐου.
Δεν δικαιούται λοιπόν η ΑΕΚ να αντιμετωπίζει τον εαυτό της ως φαβορί επειδή νίκησε τον Πλατανιά και βρέθηκε 1-2 βήματα πιο μπροστά από τους ανταγωνιστές της. Το δικαιούται επειδή δείχνει να διαθέτει ΑΘΡΟΙΣΤΙΚΑ τις περισσότερες προϋποθέσεις για να σηκώσει εκείνη το… κατσαρόλι στο τέλος.
Γιατί:
-Έχει έπειτα από πολλά χρόνια νοοτροπία νικητή. Ακόμα και σε εποχές με καλύτερη ομάδα από τη φετινή (και ενίοτε καλύτερη ομάδα και από τους άλλους) η έλλειψη χαρακτήρα τα χαλούσε όλα. Η φετινή ΑΕΚ δεν παραιτείται, δεν κωλώνει σε παιχνίδια «do or die» (όπως με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη), κάνει come back σε αγώνες που στραβώνουν ή μοιάζουν χαμένοι (Ολυμπιακός, Αούστρια, Παναθηναϊκός, Ριέκα).
-Έχει βάθος στο ρόστερ. Βάσει ποσότητας απουσιών και σημασίας των παικτών που έχει στερηθεί, η ΑΕΚ έχει καλύψει πληρέστερα από κάθε άλλον τα κενά της. Αρκεί να σκεφτείς ότι βρίσκεται φουλ στους στόχους της σε Ελλάδα και Ευρώπη με δυο «κολώνες» που έπαθαν χιαστό (Μάνταλο, Γιόχανσον), ένα από τα σημαντικότερα ονόματα για καιρό νοκ-άουτ (Τσιγκρίνσκι), τον πολύτιμο Τσόσιτς να ταλαιπωρείται συχνά από τραυματισμούς και τον αναντικατάστατο Σιμόες να λείπει σε κρίσιμο διάστημα.
-Έχει άψογες οικονομικές συνθήκες και εξαιρετικά αποδυτήρια. Θα πει κάποιος ότι αυτά είναι αυτονόητα για ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Φέρνοντας όμως στο μυαλό τι έχει περάσει η ίδια και τι περνάει τώρα ένας από τους ιστορικούς της ανταγωνιστές (Παναθηναϊκός), η ΑΕΚ μπορεί να νιώθει και σε αυτόν τον τομέα ασφαλής.
-Έχει (αν όχι τον καλύτερο σίγουρα) τον πιο φορμαρισμένο παίκτη του πρωταθλήματος. Η ποιότητά του τον έκανε τον πρώτο επιθετικό που έγινε σύνθημα χωρίς να βάζει γκολ. Τώρα που άρχισε και να τα κολλάει, εκτός από το να δίνει ασίστ, να ντριμπλάρει και να μεταμορφώνει την ομάδα ανάλογα με την παρουσία (ή την απουσία του) ο Μάρκο Λιβάγια γίνεται παραδεκτός και από τους αντιπάλους ως παίκτης απ’ αυτούς που αλλάζουν τις ισορροπίες.
-Έχει την πιο δεμένη ομάδα και μεγαλύτερη ομοιογένεια από τους άλλους. Σε σχέση με τους ανταγωνιστές της, η ΑΕΚ έχει διατηρήσει σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ όλους έναν βασικό κορμό. Αντίθετα με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, δουλεύεται από τον ίδιο προπονητή με πέρυσι, ενώ διαθέτει και τον μεγαλύτερο αριθμό Ελλήνων (και μάλιστα καθοριστικών) παικτών.
-Έχει καλύτερο προπονητή από τους ανταγωνιστές της. Αν ο Παναθηναϊκός μπορούσε να συμπεριληφθεί στους ανταγωνιστές, μια πιθανή διαφωνία θα συζητιόταν. Από τη στιγμή όμως που ο Ουζουνίδης δεν μπαίνει στην κουβέντα, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να επιχειρηματολογήσει ότι οι Λεμονής και Λουτσέσκου είναι ανώτεροι τεχνικοί από τον Μανόλο Χιμένεθ (με όποια στραβά μπορεί να κουβαλάει, ειδικά σε θέματα διαχείρισης της ψυχολογίας του).
-Έχει ένα από τα βασικά της όπλα μονάχα στο 50% μέχρι τώρα. Αν και ανεβασμένος στα τελευταία παιχνίδια, ο Σέρχιο Αραούχο απέχει ακόμα από τον πραγματικά καλό του εαυτό. Επειδή ξέρουμε λοιπόν -και δεν υποθέτουμε- τι μπορεί να κάνει όταν πάρει μπρος, ο Αργεντινός θα απογειώσει ακόμα περισσότερο την ΑΕΚ όταν φτάσει στα επίπεδα απόδοσης που τον γνωρίσαμε την περασμένη σεζόν.
-Έχει καταφέρει -τουλάχιστον μέχρι τώρα- να συνδυάσει πρωταθλητισμό και Ευρώπη. Πάντα ήταν δύσκολο για ελληνική ομάδα να ανταποκριθεί το ίδιο εντός κι εκτός συνόρων. Η ίδια η ΑΕΚ στο παρελθόν, με ανώτερη ομάδα, δεν το κατάφερνε.
Προς το παρόν όμως τα πάει περίφημα. Αν και δεν απέφυγε τις επιπτώσεις της κούρασης (ειδικά στις γκέλες με ΠΑΣ, Αστέρα Τρίπολης και Ατρόμητο) κατάφερε να απέχει έναν μόλις πόντο από την πρόκριση στους «32» του Europa League και ταυτόχρονα να βρίσκεται στην κορυφή της Σούπερ Λίγκας.
-Έχει βγάλει δύσκολο πρόγραμμα μέχρι τώρα κι έχει βατό μπροστά της μέχρι τα ντέρμπι. Με τρία παιχνίδια μέχρι τη λήξη του α’ γύρου, αρκεί στην ΑΕΚ να ξεπεράσει τα εμπόδια Λεβαδειακού, Κέρκυρας και Απόλλωνα Σμύρνης (των δυο τελευταίων μάλιστα εντός έδρας) για ν’ αναδειχθεί πρωταθλήτρια χειμώνα. Και ακολουθεί άλλη μια τετράδα αγώνων (με Παναιτωλικό, ΠΑΣ, Λάρισα και Λαμία) που της επιτρέπει να πάει φορτσάτη και από θέση ισχύος στο επόμενο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκη».
-Έχει πάρει τον αέρα των ανταγωνιστών της στα μέχρι τώρα ντέρμπι. Το ποιος είναι καλύτερη ομάδα δεν το ξέρουμε ακόμα. Θα το δούμε στο τέλος του πρωταθλήματος. Μέχρι τώρα ωστόσο, η ΑΕΚ μπορεί να νιώθει και ψυχολογικά «από πάνω» έναντι των αντιπάλων της. Γιατί έφερε τούμπα τον Ολυμπιακό παρόλο που εκείνος προηγήθηκε 0-2 και ανάγκασε τον ΠΑΟΚ να φύγει επίσης με σκυμμένο κεφάλι από το ΟΑΚΑ, αν και έπαιξε από νωρίς και για αρκετό διάστημα (στο οποίο μάλιστα προηγήθηκε) με παίκτη λιγότερο.
