Το πέναλτι είναι μεγάλη κουβέντα. Υπάρχουν πολλές γνώμες πάνω σ’ αυτό.
Όχι μόνο σαν παράβαση (όπου το αν δίνεται υπέρ της ομάδας κάποιου ή εναντίον της θολώνει κατά περίπτωση την κρίση του), αλλά και ως εκτέλεση.
Ο καθένας λοιπόν έχει τη δική του άποψη πάνω στο πώς πρέπει να χτυπιέται αυτό που σ’ ένα από τα χειρότερα κλισέ του ποδοσφαίρου ονομάζεται «εσχάτη των ποινών».
Άλλος είναι υπέρ του δυνατού πλασέ στη γωνία. Άλλος υπέρ της safe (;) επιλογής του χτυπήματος στο κέντρο (ποντάροντας στο ότι ο γκολκίπερ θα διαλέξει γωνία).
Άλλος είναι υπέρμαχος της σχολής Αποστολάκη και Μητσιμπόνα και του δόγματος «κλείνω τα μάτια, τραβάω ένα σουταρίδι με όλο μου το είναι και ξετινάζω τα δίχτυα (ή τον τερματοφύλακα)».
Ό,τι και να πει κανείς, δεκτό είναι. Εξάλλου το ποιος έχει δίκιο ή το ποιος έχει άδικο στην προκειμένη περίπτωση κρίνεται εκ του αποτελέσματος.
Άμα σπαρταρήσει η μπάλα στο πλεκτό, δεν πα’ να την έχεις στείλει και με ανάποδο ψαλίδι που κατέληξε σε κεφαλιά-ψαράκι, ο πρώτος μάγκας θα είσαι.
Βέβαια υπάρχει και ένας συγκεκριμένος τρόπος εκτέλεσης που προσωπικά δεν θα τον καταλάβω ποτέ. Και δεν πρόκειται να τον παραδεχθώ σαν επιτυχημένο ακόμα και μετά από 400 σερί εύστοχα χτυπήματα.
Είναι το μπλαζέ στιλάκι του «είμαι ΤΟΣΟ σίγουρος ότι θα ξεγελάσω τον τερματοφύλακα, που κάνω ένα χαλαρό πλασεδάκι στη γωνία, την ώρα που εκείνος πέφτει από την άλλη».
Πόσο το φχαριστιέμαι όταν ο γκολκίπερ «ψαρεύει» τελικά τον καμπόσο και τον τιμωρεί για την αλαζονεία του με μια από τις ευκολότερες αποκρούσεις της ζωής του…
Κάτι που ισχύει βέβαια και για τα χτυπήματα «αλά Πανένκα». Ok, θαυμάζουμε τον αρτίστα για την τεχνική και το θάρρος του σε περίπτωση που τα καταφέρει, αλλά (μεταξύ μας) πόσο περισσότερο το γουστάρουμε όταν ο τερματοφύλακας μένει στο κέντρο και τον βγάζει μαλάκα…
Γιατί το πέναλτι, ρε φίλε, δεν είναι μόστρα. Δεν είναι για τσαλίμια και κολπάκια. Το πέναλτι είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση: Που κρίνει παιχνίδια, τίτλους και Παγκόσμια Κύπελλα. Οπότε, ο καλύτερος εκτελεστής είναι αυτός που παίρνει το μικρότερο ρίσκο.
Πώς μειώνεται όμως το ρίσκο; Υπάρχει το τέλειο πέναλτι και αν ναι, ποια είναι η συνταγή του; Εκατοντάδες έρευνες έχουν γίνει πάνω στο ζήτημα και δεκάδες απόψεις έχουν διατυπωθεί.
Αν και υπάρχουν λοιπόν αποκλίσεις, μπορούμε να πούμε ότι τα συμπεράσματα συμφωνούν σε κάποιους κοινούς άξονες.
Καταρχάς η εκτέλεση χωρίζεται σε δυο στάδια: Πριν χτυπήσεις την μπάλα και μετά. Στο πρώτο στάδιο όλα τα λεφτά είναι η ψυχολογία. Γιατί ok, υπάρχει τεχνικό κομμάτι και πριν φτάσεις σε επαφή με το τόπι. Το θέμα είναι όμως να κρατήσεις καθαρό το μυαλό σου μέχρι τότε.
Καταρχάς να αποφύγεις οποιαδήποτε χρονοτριβή. Οι μελέτες έχουν δείξει (αν και δεν χρειάζονταν αυτές για να το καταλάβεις) ότι όσο περισσότερο καθυστερεί μια εκτέλεση πέναλτι, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να είναι εύστοχο.
Έπειτα ο τερματοφύλακας. Ο εκτελεστής του τέλειου πέναλτι δεν ασχολείται καθόλου μαζί του. Αδιαφορεί.
Μπορεί να νιώθει ότι τον κοιτάζει επίμονα (προκαλώντας τον σε mind games και διαγωνισμό του ποιος θα ψαρέψει ποιον), αλλά δεν πέφτει στην παγίδα. Ακόμα κι αν κάνει μασκαραλίκια τύπου Γκρόμπελαρ, τον αντιμετωπίζει σαν να μην υπάρχει…
Αφού πάρει φόρα λοιπόν το πολύ 16 μέτρα και χρειαστεί μάξιμουμ 5-6 βήματα μέχρι να φτάσει στη βούλα (οι έρευνες έχουν δείξει ότι περισσότερα απορρυθμίζουν τη δυνατότητα να σημαδέψεις), το βασικότερο που πρέπει να προσέξει είναι η κλίση του σώματός του.
Συγκεκριμένα, η λεκάνη θεωρείται το πιο επίφοβο σημείο για να «προδώσει» τη γωνία που σκοπεύει να σουτάρει.
Από ‘κει και πέρα καθοριστικός παράγοντας είναι η ταχύτητα της μπάλας, η οποία δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 65 χλμ. την ώρα.
Γιατί προφανώς ένα σουτ μπορεί να καταλήξει και με μεγαλύτερη ταχύτητα στα δίχτυα. Όμως η προαναφερόμενη είναι η μέγιστη που μπορεί να υπάρξει, ώστε το πόδι να ελέγχει απόλυτα την πορεία της μπάλας.
Όσο για το πού πρέπει να καταλήξει εκείνη ώστε να θεωρείται «τέλειο» το πέναλτι, υπάρχουν δυο παραλλαγές:
Η ιδανική λέει ότι πρέπει να καταλήξει μισό μέτρο από το οριζόντιο δοκάρι και άλλο τόσο από το κάθετο δοκάρι. Ένα χτύπημα όμως που είναι σχετικά δύσκολο κι έχει ρίσκο.
Αντίθετα, το να σημαδέψεις χαμηλά στο πλαϊνό δίχτυ μιας εκ των δυο γωνιών είναι πιο ενδεδειγμένο. Δίνει μεν περισσότερες πιθανότητες στον τερματοφύλακα (απ’ όσες αν η μπάλα έπαιρνε και ύψος), ωστόσο είναι ευκολότερο χτύπημα για τον εκτελεστή.
Και αποτελεί τη δεύτερη ιδανικότερη επιλογή για εκτέλεση πέναλτι μετά το «τσιφτετελάτο» που είχε ρίξει ο Ταμτάκος ως «Μαραντόνα της Αγια-Βαρβάρας»….