Σε συνέντευξη που παραχώρησε προ ημερών για την κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας ο Κριστιάνο Ρονάλντο το ξεφούρνισε:
«Είμαι ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου».
Απλά, λιτά, χωρίς περιστροφές και μετριοφροσύνες.
Με αφορμή λοιπόν τη (μια ακόμα) επίδειξη σεμνότητας του Πορτογάλου, ξεκίνησε πάλι η γνωστή συζήτηση. Άρχισαν οι προσωπικοί οπαδοί του ίδιου και του Μέσι τα μαλλιοτραβήγματα. Για το χιλιοφορεμένο δίλημμα «ποιος από τους δυο είναι καλύτερος».
Μην κουράζεστε όμως, παιδιά. Μην πλακώνεστε και μην ανταλλάζετε κατάρες για τον «κλαψιάρη» και τον «φοροφυγά». Γιατί εδώ θα συμφωνήσουμε όλοι:
Όσο και να τους αγαπάμε, όσο και να νιώθουμε τυχεροί που τους παρακολουθούμε ταυτόχρονα στην εποχή μας, ο πρώτος μεγάλος ποδοσφαιρικός έρωτας της γενιάς μας είναι άλλος. Και κοινός (σχεδόν) για όλους: Ο Ροναλντίνιο!
Χωρίς τη διάρκεια των άλλων δυο κι έχοντας δώσει την εντύπωση ότι μας χάρισε μόλις το 30-40% του θεϊκού ταλέντου του, ο Βραζιλιάνος φέρνει στο μυαλό μια ατάκα ενός άλλου ποδοσφαιρικού θρύλου, του Τζορτζ Μπεστ.
Είχε πει λοιπόν ο Ιρλανδός -υπονοώντας τις καταχρήσεις του με τις γυναίκες και το αλκοόλ- πως «αν είχα γεννηθεί άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ».
Ο Ροναλντίνιο από την πλευρά του -που η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε και ο μεγαλύτερος ομορφάντρας- θα μπορούσε να το πει ελαφρώς παραλλαγμένο.
Ότι «αν δεν μου άρεσε τόσο το μ…ι, το φαΐ κι η καλοπέραση, δεν θα συζητούσε κανείς σήμερα για τον Κριστιάνο και τον Μέσι».
Αφήνοντας λοιπόν να επιχειρηματολογήσει γι’ αυτό η χορεύτρια Λίζα Κόλινς (που δήλωσε πριν τον προημιτελικό με την Αγγλία το 2002 ότι «αφού κατάφερε να σκοράρει μαζί μου 8 φορές σε μια νύχτα, ο Ροναλντίνιο θα σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο») ακολουθούν οι λόγοι που ο Βραζιλιάνος θα ‘ναι ΠΑΝΤΑ πιο αγαπημένος από Κριστιάνο και Μέσι:
-Κανείς από τους δυο δεν είναι τόσο φαντεζί όσο εκείνος. Είναι πρωτοφανής ο συνδυασμός αθλητικών και τεχνικών προσόντων που κάνει ο Ρονάλντο και ο συνδυασμός ταλέντου, αποτελεσματικότητας και διάρκειας που πετυχαίνει ο Μέσι.
Τίποτα όμως απ’ αυτά που κάνουν στο γήπεδο δεν είναι πρωτοφανές. Αντιθέτως, υπήρχαν ενέργειες του Ροναλντίνιο με τις οποίες έτριβες τα μάτια σου. Που σ’ έκαναν να πιστεύεις ότι αυτά δεν τα είχες ξαναδεί ποτέ. Ακόμα και από εξίσου μεγάλους παίκτες του παρελθόντος.
-Αναγέννησε ο ίδιος έναν τεράστιο σύλλογο και δεν προσαρμόστηκε σε αυτόν. Όταν πήγε ο Ρονάλντο στη Ρεάλ η ομάδα ήταν και αγωνιστικά στα ντουζένια της. Όταν ξεκίνησε ο Μέσι στην Μπαρτσελόνα, είχε αρχίσει ήδη να σαρώνει τους τίτλους.
Πάνω όμως στον Ροναλντίνιο και στις μαγικές του παραστάσεις χτίστηκε η αυτοκρατορία των «μπλαουγκράνα». Μια ομάδα που δεν κέρδισε μόνο τίτλους, αλλά και οπαδούς.
Επί των ημερών του και με θεμέλιο λίθο τον ίδιο, επέστρεψε στα πρωταθλήματα. Ξαναπήρε το Champions League έπειτα από 14 χρόνια. Σταμάτησε να ζει στη σκιά της Ρεάλ. Και -το κυριότερο- εξαφάνισε την ταμπέλα του loser που δίκαια της είχε κολλήσει ως τότε.
-Δεν έπαιζε μονάχα για τον εαυτό του, αλλά και για τον κόσμο. Οι άλλοι δυο (ειδικά ο Ρονάλντο) κοιτούν πολύ τις ατομικές τους επιδόσεις. Αβαντάρουν τα στατιστικά τους. Ο προσωπικός τους ανταγωνισμός τους βάζει θέλοντας και μη σε αυτό το τριπάκι.
Ο Ροναλντίνιο, από την άλλη, ήταν η χαρά του παιχνιδιού. Έψαχνε να συνδυάσει και το θέαμα με την ουσία. Ήταν από μόνος του μια ατραξιόν για να πάει ο κόσμος στο γήπεδο ή να κολλήσει στην τηλεόραση.
-Δεν ήταν ποτέ πειθαρχημένος και ενταγμένος σε τακτικές και συστήματα. Για τους προπονητές του ενδεχομένως το συγκεκριμένο να μην ήταν τόσο θετικό στοιχείο. Αν και πιθανότατα το ξεχνούσαν κάθε φορά που τους ξελάσπωνε με μια μεγάλη ενέργεια.
Ο κόσμος ωστόσο -που πάντα λατρεύει τους παίκτες που ψάχνουν το απρόβλεπτο- τον έκανε θεό. Και έβλεπε στο πρόσωπό του έναν αρτίστα που βασιζόταν -περισσότερο από τους Κριστιάνο και Μέσι- στον αυτοσχεδιασμό.
-Συνέβαλε περισσότερο σε τίτλους της εθνικής του. Ο Μέσι ακόμα κυνηγά να σβήσει τη μοναδική στάμπα της καριέρας του και να πανηγυρίσει έναν τίτλο με την Αργεντινή. Ο Ρονάλντο αναδείχθηκε μεν πρωταθλητής Ευρώπης με την Πορτογαλία, χωρίς όμως αυτό να κριθεί από τον ίδιο (μιας κι έβαλε ένα μόλις γκολ μετά τους ομίλους και στον τελικό τραυματίστηκε).
Ο Ροναλντίνιο, από την άλλη, πανηγύρισε ένα Κόπα Αμέρικα και το Μουντιάλ του 2002. Ως μέλος βέβαια μιας Βραζιλίας γεμάτης αστέρια, αλλά και σκοράροντας την ανεπανάληπτη γκολάρα με το «κρέμασμα» του Σίμαν.
-Θα αναρωτιόμαστε πάντα πού θα μπορούσε να φτάσει. Όπως και όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες (όχι μόνο του ποδοσφαίρου), έτσι και τον Ροναλντίνιο θα τον συνοδεύει πάντα το ιντριγκαδόρικο ερώτημα: «Τι θα έκανε, αν ασχολούνταν μόνο με την μπάλα»;
Τους άλλους δυο τους έχουμε δει, εξακολουθούμε να τους απολαμβάνουμε, αλλά δύσκολα θα κάνουν στα τελευταία τους ποδοσφαιρικά χρόνια περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που ήδη έχουμε θαυμάσει. Ποιος μπορεί όμως να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι ένας Ροναλντίνιο περισσότερο αφοσιωμένος στο άθλημα δεν θα έκανε (ακόμη πιο) ασύλληπτα όργια;
-Είναι πολύ πιο συμπαθής (και) ως χαρακτήρας στον κόσμο. Ο Ρονάλντο προσπαθεί (και το καταφέρνει με αρκετή επιτυχία) να γίνει απωθητικός σε όσους δεν δηλώνουν οπαδοί του. Ο Μέσι είναι σίγουρα πιο αποδεκτός από τους ουδέτερους, αλλά η ιστορία με τη φοροδιαφυγή δεδομένα τσαλάκωσε την εικόνα του.
Ο Ροναλντίνιο από την άλλη -με το τεράστιο, αληθινό του χαμόγελο να συνοδεύει πάντα τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα- δεν είχε ποτέ… haters. Τον χειροκροτούσαν και οι αντίπαλοι. Ακόμα κι αν ήταν της Ρεάλ. Ακόμα και μέσα στο «Μπερναμπέου». Ακόμα κι αν η ομάδα τους δεχόταν (με εκείνον πρωτεργάτη) βαριά ήττα.
-Πέτυχε γκολ-trademarks για το ποδόσφαιρο. Γκολάρες μπορούν να μπουν παντού και από τον οποιονδήποτε. Από τους Σιαλμά και Σκούφαλη στους «Ζωσιμάδες» μέχρι τους Κριστιάνο και Μέσι στην Primera Division και το Champions League. Ελάχιστοι παίκτες όμως στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχουν να περηφανεύονται για εμπνεύσεις ξεχωριστές που ανήκαν μόνο στους ίδιους.
Ο Ρονάλντο, ας πούμε, έχει βομβαρδίσει τα δίχτυα, αλλά δεν υπάρχει ένα γκολ που να έχει γράψει ιστορία και να έχει συνδεθεί απόλυτα μαζί του. Ο Μέσι έχει ένα τέτοιο, το σόλο με το οποίο πέρασε κάποτε ολόκληρη τη Χετάφε. Όμως το έχει κάνει καλύτερα ο Μαραντόνα πριν από πολλά χρόνια. Κανείς από τους δυο όμως δεν έχει να παρουσιάσει μια σύλληψη τόσο… άρρωστη και τόσο ιστορική σαν το «σβήσιμο του τσιγάρου» με την Τσέλσι…