Η αλήθεια είναι πως στο άκουσμα των τελευταίων νέων που σχετίζονται με τον Ροναλντίνιο μείναμε λίγο όπως ο αμυντικός που μόλις έχει φάει «ποδιά» από τον Ρόνι. Μαλάκες, δηλαδή. Συγγνώμη κιόλας για τον χαρακτηρισμό, που όσο άνετα βγαίνει στον προφορικό λόγο τόσο καθωσπρεπικό κακούργημα θεωρείται η χρησιμοποίησή του στον γραπτό, αλλά τι άλλο να σκεφτεί κανείς όταν μαθαίνει πως ο Βραζιλιάνος αρτίστας της μπάλας θα κατέβει υποψήφιος στις εκλογές στο πλάι του ακροδεξιού Ζαΐρ Μπολσονάρο…
Πριν λίγες μέρες ένα κείμενο-υπόκλιση του Γιώργου Μαραθιανού (απολαύστε το εδώ) στον Ροναλντίνιο κόντεψε να ρίξει τους servers. Μέχρι κι εγώ του έκανα like! Κι αν δεν αναλογιζόμουν τι θα σκεφτεί ο κόσμος, μέχρι καρδούλα και ΕΜΠ1 θα έγραφα. Γιατί, ναι, τα κόλπα του Ρόνι με την μπάλα ανεβάζουν την λίμπιντο. Κι αυτή η ερωτική σχέση με το παιχνίδι ήταν που τον έκανε να διαφέρει από άλλους μεγάλους παίκτες. Ωστόσο, όπως πολλές φορές μας έχει αποδείξει το παρελθόν, το μεγαλείο δεν ακολουθεί απαραίτητα έναν ποδοσφαιριστή όταν εκείνος αποφασίζει να κρεμάσει τα παπούτσια του. Συνήθως, σπουδαίοι παίκτες αδυνατούν να γευτούν ανάλογες επιτυχίες ως προπονητές. Στην περίπτωση του Ροναλντίνιο, όμως, η αποτυχία είναι διαφορετική. Ανθρώπινη.
Δείξε μου τον φίλο σου…
Στη Βραζιλία το έχουν δεδομένο πως τον προσεχή Μάρτιο ο Ζαΐρ Μπολσονάρο θα επιδιώξει να κεφαλοποιήσει στις εσωκομματικές αρχαιρεσίες το ρεύμα υπέρ του που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα. Αν τα καταφέρει, θα είναι ο υποψήφιος του κόμματος εκλογές του Οκτωβρίου. Μέχρι πρόσφατα το κυριότερο όπλο του ήταν ο λαϊκισμός. Συνδυάζοντάς τον με την κατάλληλη ρητορική φόβου, μίσους και αποκλεισμών, βρήκε ανταπόκριση στην κουρασμένη από τα σκάνδαλα, τη διαφθορά και την εγκληματικότητα κοινή γνώμη της χώρας. Όσο κι αν η διαφορά στα μεγέθη είναι δεδομένη, δεν γίνεται να μην διαπιστώσεις τις ομοιότητες με την Ελλάδα, όπου η κρίση επίσης γέννησε ευκαιρίες σ’ όσους χάρη στη Δημοκρατία κινούνται στα όρια της.
Αν και στρατιωτικός (πρώην λοχαγός) ο Μπολσονάρο αποκαλείται ήδη «Τραμπ της Βραζιλίας» καθώς η ατζέντα του δεν διαφέρει πολύ από εκείνη του προέδρου των ΗΠΑ. Συντηρητικός, ξενοφοβικός, μισογύνης, απρόβλεπτος, εθνικιστής. Κάθε του εμφάνιση πυροδοτεί χαμό στα social media. Ιδιαίτερα όταν τάσσεται υπέρ της θανατικής ποινής ή απαιτεί οι ανήλικοι κατηγορούμενοι για βαριά αδικήματα να δικάζονται σαν να ήταν ενήλικοι. Κι επομένως να τους επιβάλλονται ίδιες ποινές, δίχως ελαφρυντικά. Ειδικά αυτό το τελευταίο μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση τον Ροναλντίνιο, ο οποίος είναι το επόμενο όπλο που ρίχνει στην πολιτική αρένα ο λαϊκιστής και νοσταλγός της βραζιλιάνικης χούντας, Μπολσονάρο. Βλέπεις, ο «Ρόνι» είναι ενεργός στην UNICEF. Ένα οργανισμό που μάχεται για τα δικαιώματα των παιδιών σε όλον τον κόσμο. Δικαιώματα τα οποία θέλει να περιορίσει ή ακόμα και καταργήσει το κόμμα με τις ευλογίες του οποίου ο κάποτε Παγκόσμιος Πρωταθλητής με τη «σελεσάο» θα διεκδικήσει μια θέση στη Γερουσία.
Τι δουλειά έχει με τέτοιους τύπους;
Ο Ροναλντίνιο γεννήθηκε το 1980. Μόλις 5 χρόνια πριν αποκατασταθεί η Δημοκρατία στη χώρα που από το 1964 είχε μόνο χουντικές, στρατιωτικές κυβερνήσεις. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την Ελλάδα, οι νοσταλγοί του καθεστώτος επικαλούνται το δικό τους «οικονομικό θαύμα» και την αίσθηση ασφάλειας που δημιουργούσαν οι άντρες με όπλα και στολές στους δρόμους. Φυσικά δεν αποδέχονται τις κατηγορίες για το θάνατο εκατοντάδων και το βασανισμό ή την εξορία χιλιάδων Βραζιλιάνων εκείνων το διάστημα. Εντελώς «συμπτωματικά» και «τυχαία» πάντως, φρόντισαν να δώσουν δια νόμου αμνηστία στους εαυτούς τους, λίγο πριν παραδώσουν την εξουσία κι επομένως μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο Μπολσονάρο παραμένει θαυμαστής εκείνων των χρόνων και σε κάθε ομιλία ή δημόσια εμφάνισή του δεν χάνει την ευκαιρία να εξυμνεί την προσφορά των τανκς στην πατρίδα.
Σε συνέντευξή του τάχθηκε ανοιχτά υπέρ μιας μικτής κυβέρνησης πολιτικών και στρατιωτικών, γεγονός που θεωρείται έκπτωση συγκρινόμενο με εκείνο το «είμαι υπέρ της δικτατορίας» που υποστήριζε πριν 20 χρόνια. Ωστόσο αποθέωσε δημόσια των αρχιβασανιστή εκείνης της περιόδου και κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία, επιτίθεται στις λιγότερο δυνατές κοινωνικές ομάδες. Αδιαφορώντας αν πρόκειται για τους γκέι, τους ιθαγενείς του Αμαζονίου ή τους απογονους των σκλάβων Αφρικανικής καταφωγής. Ειδικά για τους τελευταίους έχει τόσο ακραίες θέσεις που θα έπρεπε μόνο και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο ο Ροναλντίνιο να είχε κρατήσει αποστάσεις.
Η πολιτική ατζέντα
Σύμφωνα με τον ίδιο είναι «ένας πατριώτης, ένας έντιμος πολιτικός, που έχει το πράσινο και το κίτρινο (σ.σ τα εθνικά χρώματα της Βραζιλίας) στο αίμα του και τον Ιησού Χριστό στην καρδιά του». Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ο φερετζές του φασίστα είναι παντού ο ίδιος. Και περιλαμβάνει τόσο την οικειοποίηση εννοιών όπως η πατρίδα ή η θρησκεία προς όφελός του, όσο και ακραίες θέσεις που εκ προοιμίου είναι αντίθετες στο προφίλ που τεχνηέντως περνά προς τα έξω. Γιατί κανένας πραγματικά θεοσεβούμενος άνθρωπος δεν θα είχε ως επιδίωξή του την ελεύθερη οπλοκατοχή, όπως υποστηρίζει ο Μπολσονάρο. «Ένα όπλο σε κάθε χέρι», όπως έχει πει. Και κανένας σωστός πατριώτης δεν θα κατηγορούσε ανοιχτά συμπατριώτες του και μάλιστα τους λιγότερο ευνοημένους, όπως οι απόγονοι των Αφρικανών σκλάβων.
Για αυτούς ο Μπολσονάρο έχει ξεκαθαρίσει πως τα επιδόματα που λαμβάνουν είναι εξοργιστικά και πρέπει να καταργηθούν, ενώ προσθέτει πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν νόμοι που να προστατεύουν την γη και το περιβάλλον τους, όταν σε αυτό βρίσκονται εθνικοί θησαυροί. Η ξυλεία του Αμαζονίου δηλαδή και το πετρέλαιο…
Όσο περισσότερο ψάχνεις για τον Μπολσονάρο, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι τι πραγματικά είναι. Ένας πολιτικός τυχοδιώκτης. Ένας καιροσκόπος που αλλάζει κόμματα σαν τα πουκάμισα εξυπηρετώντας το στόχο του να καταλάβει τον προεδρικό θώκο της χώρας. Βολεύοντας σε δημόσια αξιώματα και τους δυο του γιους που τον ακολουθούν. Έφτασε σε σημείο να πει σε γυναίκα πολιτικό αντίπαλό του ότι θα την βίαζε, αλλά δεν ήταν άξια ούτε γι’ αυτό. Είναι κατά των αμβλώσεων, κατά της πολιτικής ανοιχτών συνόρων, κατά της μετανάστευσης. Και έχει τον Ροναλντίνιο μαζί του…
Ο Ρόνι μας κάνει νερά
Διαβάζοντας την πολιτική διαδρομή και τις θέσεις του Μπολσονάρο καταλαβαίνεις πως ο χαρακτηρισμός «Βραζιλιάνος Τραμπ» είναι τραβηγμένος. Ενδεχομένως κάποιοι να βλέπουν ομοιότητες με τη «δική μας» Χρυσή Αυγή, αλλά ούτε κι εδώ υπάρχει πλήρης ταύτιση. Ο 62χρονος πολιτικός δεν καταφεύγει σε γραφικότητες ούτε μνημειώδεις γκάφες. Με μεθοδικότητα υλοποιεί ένα σχέδιο στο οποίο φαίνεται πως μέρος θα γίνει ο κορυφαίος Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, τουλάχιστον εδώ και 30 χρόνια. Στην πραγματικότητά η περίπτωσή του, αλλά και η πολιτική του ατζέντα θυμίζει έντονα τον Βλάντιμιρ Πούτιν και τις πρακτικές του. Και δυστυχώς ο Ροναλντίνιο έχει… τακιμιάσει και μαζί του.
Αρχικά δέχτηκε να λειτουργήσει ως ένας από τους πρεσβευτές της υποψηφιότητας του Μουντιάλ του 2018. Μαζί με εκείνη του Κατάρ το 2022, υπήρξαν οι δύο πιο σκοτεινές και βρώμικες αναθέσεις μεγάλης διοργάνωσης στην ιστορία, αποδεικνύοντας πόσο εύκολα το ποδόσφαιρο (με τη λαϊκότητα και τη μαζικότητά του) μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο επίτευξης προσωπικών επιδιώξεων και άσκησης πολιτικής. Ο Ρόνι δεν έμεινε εκεί. Πριν από μόλις δύο μήνες έδωσε το παρών στο φιλικό που διεξήχθη με αφορμή τα 65α γενέθλια του Πούτιν. Ενός ηγέτη που αποδεδειγμένα δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το όνομά του έχει εμπλακεί σε εκλογική νοθεία, λογοκρισία, ακόμη και δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων. Ο Ρόνι όμως πετάχτηκε μέχρι την Τσετσενία για να τον «τιμήσει». Μάλιστα, πανηγύρισε και το γκολ που σημείωσε ο Ραμζάν Καντίροφ, ηγέτης της Τσετσενίας και κατηγορούμενος για πογκρόμ κατά των γκέι με τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όχι πριν 200 χρόνια, αλλά πέρυσι…
Βέβαια, ο ίδιος σε ντοκιμαντέρ του HBO αρνήθηκε τα πάντα. «Δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στην Τσετσενία», είπε. Και έσπευσε να συμπληρώσει «δεν είναι καν άνθρωποι»…
Φοβόμασταν για τον Μπουφόν…
Όταν λες Ροναλντίνιο αυτόματα το μυαλό τρέχει σε μαγικές ενέργειες, απίθανα γκολ, τακουνάκια, γκελάκια, ψαλιδλακια και όλη την αλεγκρία που προσφέρει το ποδόσφαιρο στην πιο απλή και γνήσια μορφή του. Άντε να σκεφτείς και τις τσάρκες του από τα μέρη μας σε καμιά Μύκονο και κάνα Ρέμο ή Βέρτη. Ο Ρόνι δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει το παράδειγμα του Σόκρατες, ας πούμε, και να δείξει αντίστοιχες κοινωνικές ευαισθησίες ή αντανακλαστικά. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι εκείνο του να βάζει πλάτη και να στηρίζει ανελεύθερα κι αντιδημοκρατικά καθεστώτα, έχει απόσταση. Τόσο μεγάλη που να θέτει σε κίνδυνο την υστεροφημία και το μύθο του.
Όλα αυτά τα χρόνια ζούσαμε με τον φόβο μήπως κάνει κάτι τέτοιο ο Μπουφόν και μας ξενερώσει. Κι ενώ ο Ιταλός πορτιέρε δεν επιβεβαίωσε ποτέ τα σενάρια που τον θέλουν θαυμαστή ακραίων θέσεων, ήρθε αυτή η ιστορία με τον Ροναλντίνιο να μας ρίξει το πιο δυνατό χαστούκι. Μακάρι ν’ αποδειχθεί ψέμα, αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει.