Ήταν από τους βασικότερους -πλην πάντα τηρούμενους- κανόνες της αλάνας.
Όσο υποχρεωτικό ήταν να αγωνιστεί ο κάτοχος της μπάλας (ακόμα κι αν την πετύχαινε με το καλάμι) άλλο τόσο δεδομένο θεωρείτο ότι ο χοντρούλης θα κάτσει τέρμα.
Είτε, λοιπόν, εξαιτίας της πεποίθησης των υπόλοιπων ότι θα είναι αργοί, είτε δικής τους επιλογής (προκειμένου να μην εκτεθούν) η συντριπτική πλειοψηφία των μπαμπάτσικων πιτσιρικάδων έπαιρναν πάντα θέση κάτω από τα δοκάρια.
Ποια δοκάρια δηλαδή, τις σχολικές τσάντες/βάσεις μπασκέτας/εντελώς άμπαλους συμμαθητές που υποδύονταν τα δοκάρια.
Αυτή η παράδοση όμως δεν ίσχυσε μόνο στα παιδικά μας χρόνια (και τα παιδικά χρόνια των γονιών μας).
Δεν εφαρμόστηκε μόνο στις αλάνες και τα αυτοσχέδια γηπεδάκια όπου βγάζαμε τις πρώτες ποδοσφαιρικές μας κ…ες. Εμφανίστηκε και στα κανονικά γήπεδα -ειδικά τη δεκαετία του ’90.
Υπήρξαν λοιπόν κάποιοι γκολκίπερ που έτρωγαν όλο το φαΐ τους. Που σκέπασαν τις εστίες με την πληθωρική τους παρουσία. Και έγιναν σύμβολα έμπνευσης των απανταχού κοιλιόδουλων!
Όπως οι εξής:
-Νέβιλ Σάουθολ. Το απόλυτο ίνδαλμα. Τι σημασία είχαν τα προγούλια, ο σκεμπές και οι μπουτάρες που πιθανότατα συγκαίονταν σε κάθε αγώνα; Ο θρυλικός Ουαλός με τον τετράγωνο μύστακα ήταν ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες της Αγγλίας ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Έτρωγε γκολ σπανιότερα από φαΐ και εκτός της ανάδειξής του σε παίκτη της χρονιάς το 1985 και ρεκόρντμαν συμμετοχών της Έβερτον, πανηγύρισε πρωτάθλημα και Κύπελλο Κυπελλούχων.
-Γερούν Φερχόφεν. Δυνατό μπυροκοίλι, τετράγωνη κορμοστασιά, μόνιμα αναψοκοκκινισμένο μαγουλάκι. Αν και έμοιαζε περισσότερο στον Benny Hill παρά σε επαγγελματία τερματοφύλακα, έκανε καριέρα φτάνοντας μάλιστα μέχρι και τον Άγιαξ. Εκεί όμως τον έφαγαν τα κυκλώματα (θέλοντας πιθανότατα να προλάβουν για να μην τα φάει εκείνος).
-Κέβιν Πρέσμαν. Μεγάλη (κυριολεκτικά) φυσιογνωμία. Παρά τις καμπύλες και το όλο και στρογγυλότερο κορμί του, ήταν αμετακίνητος για 17 χρόνια από τη Σέφιλντ Γουένστεϊ. Λογικό. Αν δεν ήθελε, δεν ήταν από τους τύπους που μπορούσες εύκολα να τους μετακινήσεις. Συχνά στόχος των πειραγμάτων της εξέδρας, αλλά σπεσιαλίστας (πέρα από τις μακαρονάδες και) στις αποκρούσεις πέναλτι.
-Μαρκ Μπόσνιτς. Το δικό του σουλούπι δεν ήταν τόσο τροφαντό όσο των προηγούμενων, αλλά δεν μπορείς να πει το ίδιο και για την αγάπη του στο φαΐ. Ειδικά μετά την επιστροφή του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999 βύθιζε τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στην απελπισία. Χαρακτηριστική η ατάκα του θρυλικού Σκωτσέζου (όταν τον συνέλαβε κάποτε να παραγγέλνει κινέζικο) «καλά, δεν χορταίνεις ποτέ εσύ»;
Γουίλιαμ Φούλκε. Ο μεγαλύτερος θρύλος όλων των εποχών. Το απόλυτο τοτέμ. Με μπόι 1,93 και βάρος 150 κιλά, σφράγιζε σαν ταφόπλακα το τέρμα του στις αρχές του 20ου αιώνα. Με τον θρύλο να τον θέλει ικανότατο στα συρτά σουτ και ανίκητο (φυσικά) στα τετ-α-τετ, έφτασε να παίξει και μια φορά στην εθνική Αγγλίας. Απαντώντας για τα παρατσούκλια του, σχολίαζε: «Δεν με νοιάζει πως με λένε, αρκεί να μην αργούν να με φωνάξουν την ώρα του φαγητού».
-Γουέιν Σο. Και πώς θα μπορούσε να λείπει φυσικά αυτή η τεράστια μορφή; Αυτός ο αμύθητος γίγαντας. Γιατί πραγματικά τώρα, τι σημασία έχει αν το είχε ποντάρει σε ειδικό στοίχημα πριν τον αγώνα (όπως κατηγορήθηκε μετά); Το στιγμιότυπο του XXL τερματοφύλακα της Σάτον να επιτίθεται πριν τη λήξη του αγώνα με την Άρσεναλ σε μια παραγεμισμένη πίτα στον πάγκο της ομάδας του χαράχτηκε για πάντα στις καρδιές (και τα στομάχια μας)…