Βρείτε έναν άνθρωπο που θα σας πει πως είναι ευχαριστημένος από την Σούπερ Λιγκ. Αν τον ανακαλύψετε, φωνάξτε κάποιον γιατρό να τον εξετάσει. Προφανώς ο άνθρωπος δεν είναι καλά και χρήζει ψυχιατρικής γνωμάτευσης. Παρά το… extreme make over που εξαντλήθηκε στο να αλλάξουμε όνομα στο πρωτάθλημα και να εισάγουμε παράξενους όρους (όπως κεντρική τηλεοπτική διαχείριση) η παλιά, καλή Α’ Εθνική λείπει. Λείπει πολύ. Όχι, αναγκαστικά, επειδή βλέπαμε καλύτερη μπάλα, αλλά επειδή είχε αυτά τα… κάτι που την έκαναν διαφορετική.
-ματς την Κυριακή το μεσημέρι
Γλίτωνες από ανασφάλειες κι ερωτήματα όπως το «πότε παίζουμε»; Ή αν προλαβαίνεις να διαβάσεις. Με σχεδόν όλα τα ματς της αγωνιστικής προγραμματισμένα για την Κυριακή το μεσημέρι, το υπόλοιπο πρόγραμμα έβγαινε αβίαστα. Ξεκινάς με καφέ με τους κολλητούς, ανηφόριζες ή κατηφόριζες με τα ΜΜΜ μέχρι το γήπεδο, έτρωγες το βρώμικό σου, εφοδιαζόσουν με πασατέμπο και… τέλος. Μετά το ματς είχες μπροστά σου μπόλικες ώρες για να διαβάσεις για να αφιερώσεις στην ανάλυση του αγώνα.
-η αθλητική Κυριακή
Τότε είχε νόημα και ουσία. Χωρίς ίντερνετ και κεντρική τηλεοπτική διαχείριση, απλά δεν υπήρχε κανένας τρόπος να μάθεις τι έχει γίνει στα άλλα γήπεδα. Εκτός κι αν είχες το τίμιο, το παραδοσιακό τρανζιστοράκι. Το απαραίτητο αξεσουάρ (μετά το αφρολέξ για τα τσιμέντα). Ωστόσο οι πιο σκληροί κι αμετανόητοι αρνούνταν να ακούσουν την εξέλιξη των άλλων αγώνων! Πεισματικά έκλειναν τ’ αυτιά τους ακόμη και τη στιγμή που ακουγόταν από τα μεγάφωνα κάτι του στυλ «τα ωρολόγια Citizen σας ενημερώνουν τα αποτελέσματα ημιχρόνου…», μόνο και μόνο για να μην φάνε σπόιλερ μέχρι να κάτσουν στην πολυθρόνα το βράδυ.
-μετακινήσεις οπαδών
Ξεκινάμε δυναμικά και μια μεγάλη αλήθεια. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται με το διπλό μέσα στο σπίτι των «αλλόθρησκων». Εκείνο το οργασμικό συναίσθημα που σου δημιουργούσε ο συνδυασμός των αναθυμιάσεων (προϊόν στριφτοχειροτεχνίας) στο λεωφορείο με τα καπνογόνα της αστυνομίας και το natural high feeling του γκολ στο 90’ που θα γίνει σύνθημα και θα σε κρατήσει σε όλο το ταξίδι της επιστροφής. Όταν όλα αυτά είναι παρελθόν, συνειδητοποιείς ότι σου λείπει ακόμη και το αντίθετο. Το να έρθουν οι «αλλόθρησκοι» δηλαδή και να σκοράρουν. Να βλέπεις τις αντίπαλες φανέλες να πανηγυρίζουν και να αρνείσαι να το πιστέψεις, μέχρι τη στιγμή που φτάνει στ’ αυτιά σου από απέναντι εκείνο το μακρόσυρτο «γκοοοοοολ», το οποίο έρχεται να επιβεβαιώσει ό,τι αρνούνται τα μάτια σου. Τον ήπιαμε από τους κωλόφαρδους πάλι… Α, γκολ φωνάζαμε τότε ακόμη κι αν ήταν αγώνας μπάσκετ…
-η ΕΠΑΕ
Όταν λέμε ΕΠΑΕ, δεν εννοούμε φυσικά το συνδικαλιστικό όργανο των ομάδων. Η νοσταλγία αφορά τους ανθρώπους-εκπροσώπους των ΠΑΕ και τις γόνιμες συζητήσεις τους για το καλό του ποδοσφαίρου μας. Κι επειδή εάν αρχίσουμε να αραδιάζουμε ονόματα επιφανών ποδοσφαιρανθρώπων θα αδικήσουμε οπωσδήποτε κάποιους λησμονώντας τους, θα περιοριστούμε σε έναν και μόνο που όμως κάνει για χίλιους. Τον ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ (μάθετέ το επιτέλους μειράκια, δεν ήταν πρόεδρος) του Εδεσσαϊκού, στο πρόσωπο (ή μάλλον στη γλώσσα) του οποίου βρισκεται ολόκληρη η ιστορία του ποδοσφαίρου μας.,
-βαθμολογία 2-1-0
Αν έχετε γεννηθεί τέλη του 20ού ή αρχές του 21ου να χαίρεστε τα πολλά χρόνια (πολύ περισσότερα από εμάς τους πεπαλαιωμένους) [που σας απομένουν. Ωστόσο εμείς οι παλαίουρες έχουμε ένα πλεονέκτημα. Προλάβαμε την εποχή που η νίκη έδινε δύο βαθμούς και η ισοπαλία έναν. Τότε δηλαδή που το κλισέ «μοιράστηκαν βαθμούς και εντυπώσεις» είχε πραγματικό νόημα. Ενώ τώρα το βλέπεις να γράφεται και απορείς πώς στο καλό γίνεται να χωρίσεις 3 βαθμούς στη μέση. Τι στο διάολο, από ενάμισο (sic) θα πάρει η κάθε ομάδα; Λες και ο κανονισμός άλλαξε με υπόδειξη Μπαμπινιώτη για να δούμε ποιος τα σπικάρει σωστά τα ελληνικά.
-περιορισμοί στους ξένους
Δεν χρειάζεται να το μπερδεύουμε με το μεταναστευτικό και να μπλεκόμαστε. Ούτε να το συνδυάσουμε με εθνικοπατριωτικές κορώνες. Είναι θέμα ευκολίας. Πριν έρθει ο «καταραμένος» ο Μποσμάν με τους νόμους του, ήξερες πως το δεξί μπακ του Ξέρωγωιακού ήταν εδώ και 5-6 χρόνια σερί ο Τάδε. Ο γιος της κυρά-Μαρίας. Από το από πάνω χωριό. Τώρα μέχρι να πάρεις χαμπάρι πως είναι Σενεγαλέζος άσος, ο πρόεδρος τον έχει πουλήσει κι έχει φέρει πουλέν από το Ουζμπεκιστάν. Πριν όμως εκείνος αποδείξει πως είναι ο νέος Ιρισμέτοφ, τον Δεκέμβρη τον δίνει δανεικό σε σύλλογο της Β’ Γαλλίας, για να δώσει ευκαιρία στον αναπληρωματικό που περιμένει στωικά. Από τότε που ήρθε με Εράσμους από την Ανδόρρα και με την ευκαιρία του κάναμε κι ένα τριετές συμβόλαιο.
-οι «ομογενείς» άσοι
Σε πολλές περιπτώσεις τα εισαγωγικά δεν αφορούσαν μόνο τον όρο ομογενείς, αλλά υποχρεωτικά θα έπρεπε να φορά και το άσοι. Ή, για να το γράψουμε όπως γραφόταν επί παλαιάς Α’ Εθνικής, άσσοι. Φυσικά, αυτά τα τίμια τέκνα της πατρίδος γνώριζαν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, την οποία μιλούσαν στο Μπουένος Άιρες, το Μοντεβιδέο και όπου αλλού σκόρπισε η ανάγκα τους προπάππους τους. Οι haters θα υποστηρίξουν ότι δεν ήταν Έλληνες. Αφήστε τους να λένε. Τα έχει πει πριν από αυτούς ο Δαρβίνος. Όλοι οι άνθρωποι προερχόμαστε από έναν κοινό πρόγονο. Υπό αυτή την έννοια, όλοι είμαστε συγγενείς μεταξύ μας. Και ο Χούλιο Μπάλμας ήταν ένας από εμάς.
https://www.youtube.com/watch?v=j-TAUviY62c
-ΟΦΗ-Άρης-Ηρακλής
Με κάθε σεβασμό στο κάθε χωριό που ανεβαίνει Σούπερ Λιγκ και παίζει τελικά μπροστά σε 300-400 άτομα, όταν λέμε «ιστορικά σωματεία» δεν εννοούμε αυτά. Εννοούμε πραγματικές ομάδες, με κανονικούς οπαδούς, παρελθόν και ιστορία. Καλοί οι Ακράτητοι και οι Θρασύβουλοι, δόξα και τιμή σε όσους φόρεσαν τη φανέλα τους κι ανέβασαν τις ομάδες στα «σαλόνια», αλλά ο παλιός (και στο ποδόσφαιρο) ήταν αλλιώς. Και αυτές οι παλιοσειρές μας λείπουν διάολε.
-οι απονομές στην εξέδρα
Ίσως η μόνη σωστή ενέργεια της θητείας του Πλατινί την εποχή που αποφάσισε να βάλει από μέσα τη φανέλα, να σηκώσει τις κατεβασμένες κάλτσες και να κάνει τον πρόεδρο της ΕΠΟ UEFA. Τι να κάνουμε τώρα; Το χορτάρι είναι για να παίζεται μπάλα και οι απονομές είναι για την κερκίδα και τη λεζάντα. Να κάνει κοντινά πλάνα ο σκηνοθέτης και να βλέπεις ποιοι έχουν στραβομουτσουνιάσει και ποιοι έχουν κατουρηθεί από τη χαρά τους στην εξέδρα των επισήμων.
-ο Σαραβάκος, ο Μαύρος και ο Αναστόπουλος
Με αυτήν ακριβώς τη σειρά, εξαιτίας οπαδικών προτιμήσεων. Τίμια και υποκειμενικά, ανάλογα με το χρώμα των γυαλιών με τα οποία παρακολουθεί ο καθένας τους αγώνες. Με τον Χατζηπαναγή να είναι πάνω από όλους, αν συμφωνήσουμε πως σε αυτά δεν χωρούν οπαδικά.