Να σηκώνεις το χέρι μπλοφάροντας στην καθηγήτρια ότι έχεις διαβάσει και εντέλει να διαλέγει εσένα για να πεις μάθημα.
Να αφήνεις αυγουλάτη πορδή στο ασανσέρ μετά από θανατηφόρο συνδυασμό τυρόπιτας-Milko και στο κατέβασμα να περιμένει η κυρία που μένει στο διπλανό διαμέρισμα.
Να τα χώνεις σε κάποιον και (χωρίς να το ξέρεις) να βρίσκεται την ίδια ώρα από πίσω σου.
Όλες τους άβολες καταστάσεις. Στιγμές που θα ήθελες ν’ ανοίξει γη και να σε καταπιεί.
Ακόμα κι αν αθροίσεις, όμως, όλη την αμηχανία που μπορούν να προκαλέσουν δεν φτάνουν το υπέρτατο ρεζιλίκι:
Να φας μια εξευτελιστική ντρίμπλα σε ένα γεμάτο γήπεδο!
Μπορεί λοιπόν τα δικά μας γήπεδα να μη γεμίζουν ακριβώς, αλλά έχουν φιλοξενήσει τέτοιες δραματικές (για αμυντικούς) ιστορίες.
Στις εξέδρες τους έχουν ακουστεί (πέρα από ευφυή συνθήματα) και μακρόσυρτα «ωωωωω» για κάποια φοβερή έμπνευση.
Και στο μυαλό όλων μας έχουν χαραχτεί «αλανιάρικες» στιγμές, με θύτη κάποιον καλλιτέχνη της μπάλας και θύμα κάποιον άμοιρο σέντερ μπακ.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Ντέμης Νικολαΐδης (θύμα: Αντώνης Γιουκούδης)
Ο «κοντός» ήταν γνωστός και πριν απ’ αυτό. Είχε δώσει ήδη δείγματα της αξίας του. Εκείνη η έμπνευση όμως ήταν η πρώτη μεγάλη έκρηξη του ταλέντου του. Εκείνο το βράδυ συστήθηκε στην ποδοσφαιρική Ελλάδα -όχι απλά ως ένας φέρελπις πιτσιρικάς- αλλά ως ένας επιθετικός που θ’ αφήσει εποχή: Χάρη στο σόλο που ξεκίνησε μ’ ένα χουνέρι στον Γιουκούδη στη σέντρα και κατέληξε με την Τούμπα να υποκλίνεται σε μια γκολάρα βγαλμένη από σελίδες κόμικ.
Φαμπιάν Εστογιανόφ (θύμα: Γιώργος Καραγκούνης)
Αν και παιχταράς και μεγάλη φυσιογνωμία, ο Γιώργος Καραγκούνης είχε κολλήσει τη ρετσινιά ότι έπεφτε εύκολα. Υπήρξε όμως μια στιγμή στην πλούσια καριέρα του που αν έπεφτε, κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα. Η φορά που ο μέγιστος ποδοσφαιρικός αλήτης που λεγόταν Φαμπιάν Εστογιανόφ του… έσπασε τα άλατα στη μέση: Κάνοντάς του «ποδιά» με το τακουνάκι και δίνοντας ραντεβού με την καψουρεμένη «στρογγυλή θεά» πίσω από την πλάτη του.
Βασίλης Χατζηπαναγής (θύμα: Τάκης Στυλιανόπουλος)
Πόσο καλύτερα μπορεί να περιγραφεί μια έμπνευση που έχει χαρακτηριστεί (για τα ελληνικά δεδομένα πάντα) ως «ντρίμπλα του αιώνα»; Πόσο πολύ θα αδικήσει κάποιος τη μαγική ενέργεια του «Νουρέγιεφ», αν επιδιώξει με λέξεις ν’ αποδώσει τι ακριβώς σκέφτηκε εκείνη την ώρα; Και πόσο μεγαλόψυχος πρέπει να ‘ναι ο Τάκης Στυλιανόπουλος για ν’ αποδέχτηκε τη «συγγνώμη» που του ζήτησε έπειτα από χρόνια ο «Βάσια» γι’ αυτή την ακούσια ποδοσφαιρική διαπόμπευση;
Τζιοβάνι (θύματα: Φερνάντο Γκαλέτο, Άγγελος Μπασινάς)
Το να ξεχωρίσεις ΜΙΑ ντρίμπλα απ’ αυτές που έχει κάνει ο Τζιοβάνι στην Ελλάδα είναι εξίσου δύσκολο με το να ξεχωρίσεις πρόσωπα σε παραλία γυμνιστριών. Μπορεί λοιπόν να μην ήταν η πιο φαντεζί. Μπορεί να μη συγκρινόταν μ’ εκείνο το απίστευτο «χάζεμα» στον Μεντιέτα. Μπορεί να υπήρξαν κι άλλες στιγμές μαγείας του που να μας άφησαν με ανοιχτό το στόμα. Αλλά καμία δεν πέτυχε τέτοιο συνδυασμό ομορφιάς και σημασίας σαν αυτή που άφησε κάγκελο τον Παναθηναϊκό.
Νίκος Λυμπερόπουλος (θύμα: Τσίρο Φεράρα)
Τη βλέπεις, την ξαναβλέπεις, την ξαναβλέπεις… Όχι μόνο επειδή δεν χορταίνεις την «άρρωστη» ποδοσφαιρική σύλληψη που έγινε εκείνο το βράδυ στο μυαλό του «Λύμπε». Ούτε επειδή τη θαυμάζεις κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη. Αλλά κι επειδή προσπαθείς συνειδητοποιήσεις τι σάλος θα γινόταν παγκοσμίως και τι ιστορία θα είχε γραφτεί, αν μια τέτοια ντρίμπλα την είχε κάνει ο Ροναλντίνιο ή ο Ζιντάν και όχι ένας ταπεινός μπαλαδόρος από την Καλαμάτα.