Αφήστε τους να λένε. Nα μιλάνε, να προσπαθούν ν’ αναλύσουν τα- εξαρχής σαθρά- επιχειρήματά τους, να πουν πως πρόκειται για τον βασιλιά των σπορ και ότι οι περισσότεροι θέλουν να βλέπουν το υπέροχο θέαμα που προσφέρει απλόχερα προς κάθε ανυποψίαστο δύσμοιρο η Superleague. Aκόμα και ο πιο ακραιφνής ποδοσφαιρόφιλος στην Ελλάδα ξέρει μέσα του πως το εθνικό μας άθλημα είναι το μπάσκετ.
Και πώς να μην είναι, δηλαδή, όταν μια απλή και μόνο αναφορά σε μερικά από τα κορυφαία δίδυμα που έχουν αγωνιστεί στο εγχώριο πρωτάθλημα αρκεί για να προκαλέσει πορτοκαλί ίλιγγο;
Ή μήπως δεν προκαλεί δέος το μπασκετικό ντουέτο…
Γκάλης- Γιαννάκης: Ο Νικ και ο Πάνος. Οι δύο στυλοβάτες της αυτοκρατορίας του Άρη στα τέλη των 80s και τις αρχές των 90s, εκείνοι που οδήγησαν την Εθνική μας ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης το 1987 και στη 2η θέση το 1989, αυτοί που εκτόξευσαν τη δημοφιλία του αθλήματος στην στρατόσφαιρα. Κι έπειτα λίγο ψηλότερα.
Εκεί, δηλαδή, που κατοικούν οι μπασκετικοί θεοί.
Εκεί που πηγαίνει για να ξαποστάσει κι έπειτα να ζήσει ξανά ο πρώτος μας έρωτας.
Εκεί: στο σημείο της καρδιάς.
Σπανούλης- Πρίντεζης: Κατά σειρά το Α και το Ω των δύο- εκτός, θαρρείς, λογικής- ευρωπαϊκών στεμμάτων του Ολυμπιακού στον 21ο αιώνα. Ο απόλυτος killer κι ένας από τους μεγαλύτερους νικητές που έχει αναδείξει η Γηραιά Ήπειρος και δίπλα του το, εδώ και αρκετά χρόνια, καλύτερο 4άρι της Ευρωλίγκας.
Όποιος ισχυρίζεται πως δε θα τους ήθελε στην ομάδα του, τότε μάλλον πρέπει να κλειστεί σε άσυλο φρενοβλαβών.
Και να πάρει μαζί του τον Πινόκιο που κρύβει μέσα του.
Διαμαντίδης- Μπατίστ: Το δίδυμο που ανήγαγε το pick’n’roll σε προηγμένη επιστήμη, τα πυρηνικά όπλα στη φαρέτρα του Ομπράντοβιτς που μπορούσαν να ξεκλειδώσουν κάθε man to man και στην άμυνα «έπνιγαν» όποιον απερίσκεπτο βρισκόταν στο διάβα τους.
Το να προσπαθήσεις να καταγράψεις τους τίτλους που πήραν μαζί μοιάζει εγχείρημα δυσκολότερο κι απ’ τον τετραγωνισμό του κύκλου.
Το να αισθάνεσαι, από την άλλη, μια ζεστασιά στην ψυχή όποτε βλέπεις φάσεις αυτών των δύο, είναι πιο εύκολο κι από βόλτα στο πάρκο.
Κόρφας- Πρέλεβιτς: Ο Τεν- Τεν και ο Τίγρης- ή, αλλιώς, ένας ψυχρός μπασκετικός υπολογιστής στο “1” κι ένα δυάρι με καρδιά χιλίων λεόντων. Με μπροστάρηδες αυτούς τους δύο ο ΠΑΟΚ ταρακούνησε για τα καλά τον πρωταθλητή Άρη μέχρι που τον έριξε από το θρόνο του, ενώ πανηγύρισε και δύο ευρωπαϊκούς τίτλους.
Έμπαιναν στο παρκέ, έδεναν και οι δύο το μικρό τους δάχτυλο με tape, κι έπειτα άρχιζε ο βομβαρδισμός έξω από τα 6.25.
Ασπρόμαυρη μαγεία εν κινήσει.
Τόμιτς- Τάρλατς: Το ντουέτο που με το ανυπέρβλητο ταλέντο του- και την «αρωγή» του σπουδαίου Ιωαννίδη- ανάγκασε το μπάσκετ να κατηφορίσει από τη Θεσσαλονίκη και να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα.
Σπάνιος σουτέρ με κρύο αίμα ο πρώτος, σέντερ με τρομερή πλαστικότητα κινήσεων ο άλλος, πανηγύρισαν μαζί 5 πρωταθλήματα κι έναν τίτλο στο Πρωταθλητριών.
Χωρίς αυτούς, ο Ολυμπιακός θα έψαχνε ακόμα τρόπο να λιώσει τον άυλο τοίχο που είχαν σχηματίσει τα πέτρινα χρόνια στο Λιμάνι.
Μποντιρόγκα- Κουτλουάι: Ο αργός, χωρίς άλμα, με το νυσταλέο ύφος κι όμως κορυφαίος παίκτης της Ευρώπης για 5-6, τουλάχιστον, χρόνια και δίπλα του ο Τούρκος που αγαπήθηκε περισσότερο κι από τους Έλληνες στα μπασκετικά μας μέρη, καθώς μπορούσε να σε «σκοτώσει» με τα τρίποντά του μέχρι να ψελλίσεις «Ίμπο».
Ο Μποντιρόγκα με τον Κουτλουάι συνυπήρξαν μονάχα για μία σεζόν στον Παναθηναϊκό, όμως συνυπέγραψαν τον πιο «αρσενικό» ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία του Τριφυλλιού: αυτόν στην Μπολόνια κόντρα στη γηπεδούχο Κίντερ, στην οποία φυλούσαν μια έκπληξη.
Έπος με όλη τη σημασία της λέξης.
Χατζής- Κακιούζης: Κανείς εκ των δύο δεν είχε τα εξωπραγματικά αθλητικά προσόντα. Δε σου γέμιζαν ιδιαιτέρως το μάτι. Δεν πίστευες πως είναι ικανοί για μεγάλα πράγματα.
Κι όμως, ο Νίκος μπορούσε να βάλει «σβηστός» 5/5 τρίποντα, τη στιγμή που ο Μιχάλης διέθετε IQ για 8 μπασκετικές ζωές. Οι δυο τους ηγήθηκαν της απίστευτης πορείας της ΑΕΚ προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος για πρώτη φορά μετά από 32 ολόκληρα χρόνια και έδωσαν το σύνθημα για ν’ ανοίξουν οι σαμπάνιες το 2002 μετά το τέλος της επικής σειράς κόντρα στον Ολυμπιακό.
Το 0-2 μετατράπηκε σε 3-2.
Ποιος είπε ότι δε γίνονται σύγχρονα θαύματα;
https://www.youtube.com/watch?v=Zmqznbb3WCs&t=12s
Κακιούσης- Ίνγκραμ: Ήταν ο μόνος που μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τον Θεό και να μη χαμηλώσει άμεσα το βλέμμα- ο Ντέηβιντ αποτελούσε την πιο εξωπραγματική καλαθομηχανή που είδαμε ποτέ στα μέρη μας και δεν φορούσε τη φανέλα με το 6 του Άρη.
Δίπλα του, ο φίλος του ο Λευτεράκης, ο οποίος σκύλιαζε στην άμυνα και μπροστά του έδινε την μπάλα πάντοτε εκεί που έπρεπε για να τη βάλει στο καλάθι.
Ένα ονειρώδες δίδυμο που, δυστυχώς, δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τα όνειρα του Ηρακλή για κάτι μεγαλύτερο από είσοδο στην 4αδα του πρωταθλήματος στα 90s.
Ακόμα κι έτσι, όμως, χάρισαν απειράριθμους εφιάλτες στους αντιπάλους τους.
Δεν είναι λίγο αυτό- διάολε, δεν είναι καθόλου λίγο.
Το Menshouse, λοιπόν, αφού ζητήσει συγγνώμη από τους παλαιότερους (Τρόντζος- Αμερικάνος είναι σχεδόν έγκλημα που δε βρίσκονται στη λίστα, το ίδιο και οι Καστρινάκης- Γιατζόγλου και πολλοί άλλοι), θέλει τη βοήθεια των αναγνωστών του για ν’ αναδείξει το κορυφαίο δίδυμο όλων των εποχών.
Μην στέκεστε σ’ αυτούς που έμειναν εκτός (υπήρχαν μυριάδες «συνδυασμοί»), αλλά πείτε μας τη γνώμη σας πατώντας το βελάκι δίπλα στα δύο ονόματα που θέλετε να ψηφίσετε.
Το τζάμπολ έγινε ήδη.
Ποιος θα πάρει το ροζ φύλλο αγώνα σπίτι του;