Το γκολ που πέτυχε ο Αμρ Ουάρντα στο παιχνίδι του Ατρόμητου με την ΑΕΚ ήταν αριστούργημα.
Μια «ζωγραφιά» απ’ αυτές που συχνά χαζεύουμε στα ξένα γήπεδα, αλλά κυνηγάμε με το τουφέκι στα δικά μας.
Ένα έπος λίγο μικρότερο από την ερμηνεία του στο «Βρε μελαχρινάκι» (ή μάλλον «βρε λεμαχρινάκι») και τη συγκλονιστική εκτέλεση του «ντι μπι ντι μπι ντάι»…
Βλέπεις λοιπόν αυτό το γκολ αναπόφευκτα σου φεύγει ένα επιφώνημα θαυμασμού.
Λίγο μπάλα αν έχεις παίξει στη ζωή σου (και δεν την πετυχαίνεις με την τέταρτη) σκέφτεσαι αυτή την ηδονιστική αίσθηση του να φεύγει από το πόδι σου και να ΞΕΡΕΙΣ ήδη ότι έπιασες σουτάρα.
Να τη βλέπεις (αφού ταξιδέψει στον αέρα) να καρφώνεται επιβλητικά στα δίχτυα του τερματοφύλακα κι εκείνος να πέφτει «για τη φωτογραφία».
Με αφορμή λοιπόν αυτή την υπέροχη έμπνευση του Ουάρντα απέναντι στην ΑΕΚ, προσπαθείς να σκεφτείς αντίστοιχες σουτάρες που (αν και «παστέλια») πίκραναν τις μεγάλες ομάδες της χώρας μας.
Και σου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό κάποιες ενδεικτικές…
Ελίνι Δημούτσος στο Ολυμπιακός-Ατρόμητος 2-3
Στο ίδιο ματς (πριν απ’ αυτόν) ο Θανάσης Καραγκούνης έχει τραβήξει επίσης καταπληκτική σουτάρα. Το φοβερό «παστέλι» όμως του Δημούτσου ήταν το νικητήριο στο ματς που γκρέμισε το αήττητο του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα. Άσε που πριν την καταπληκτική εκτέλεση είχε ξηγηθεί και φίνα, αλανιάρικη ντρίμπλα…
Λέσεκ Πις στο Καβάλα-Παναθηναϊκός 2-1
Ένα από τα μεγαλύτερα «βρωμοπόδαρα» που πέρασαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο έπιασε σχεδόν το τέλειο σουτ. Ένα φάουλ που λίγο είχε να ζηλέψει από το περίφημο του Ρομπέρτο Κάρλος με τη Γαλλία (όταν έστριψε η μπάλα). Και μόνο που νίκησε τον Βάντσικ από τα 30 μέτρα καταλαβαίνεις για τι «τούβλο» επρόκειτο.
Σίλβα Μαρσελάο στο ΑΕΚ-Αστέρας 2-1
Τελικά σ’ εκείνο το ματς η ΑΕΚ είχε κάνει μεγάλη ανατροπή με δυο γκολ στις καθυστερήσεις. Το ένα μάλιστα με «ψαλιδάκι» του Τζεμπούρ. Είναι κρίμα όμως για τον Μαρσελάο που μια τέτοια γκολάρα είχε κρίνει το ματς. Γιατί ελάχιστοι θυμούνται τη δική του εκπληκτική φωτοβολίδα νωρίτερα, με την οποία κόντεψε να γκρεμίσει το τέρμα του Σάχα.
Μιχάλης Κωνσταντίνου στο Ολυμπιακός-Ηρακλής 5-4
Ήταν η εποχή που ο Κύπριος έμοιαζε άπιαστος. Που τα σουτ με τα οποία βομβάρδιζε τα τέρματα έδειχναν ικανά να… ξεριζώσουν κάνα δοκάρι. Μπορεί λοιπόν σ’ εκείνο το ματς να έκλεψε την παράσταση ο Τζιοβάνι (με τη λόμπα και το εκπληκτικό σόλο που προκάλεσε τα συγχαρητήρια του Αναστασιάδη) αλλά κι ο Μιχαλάκης είχε εξαπολύσει μια ανεπανάληπτη ρουκέτα.
Γιάννης Κατεμής στο Χαλκηδόνα-ΑΕΚ 2-0
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αυτή τη φάση να την περιέγραφε ο Μανώλης Μαυρομάτης. Γιατί αν κάποτε είχε γράψει ιστορία με τη φράση «σουτ-τηλεφώνημα», ο θεός ξέρει τι θα σκαρφιζόταν για να χαρακτηρίσει αυτό το… υπεραστικό του Κατεμή στον Χιώτη. Που χρειάστηκε να το ξαναδεί το βράδυ στην «Αθλητική Κυριακή» για να συνειδητοποιήσει τι (του) συνέβη.
Θοδωρής Βασιλακάκης στο Παναθηναϊκός-Ξάνθη 1-2
Δεν ήταν η πρώτη, ούτε και η τελευταία (όπως αποδείχθηκε) φορά. Εξάλλου μιλάμε για έναν τύπο που λες και δεν καταδέχεται να σκοράρει αν δεν πρόκειται για… γκολάρα! Πριν πάει λοιπόν φέτος στον Ατρόμητο και κρεμάσει πάνω του την ταμπέλα του πολυτιμότερου παίκτη της ομάδας, ο Βασιλακάκης είχε «κρεμάσει» πέρυσι τον Στιλ με ένα μερακλίδικο βολέ στη Λεωφόρο.
Θανάσης Παπαγεωργίου στο ΠΑΟΚ-Πανθρακικός 3-3
Εκείνο το απόγευμα οι φιλοξενούμενοι πάγωσαν τρεις φορές την Τούμπα. Έφυγαν τελικά με τον βαθμό της ισοπαλίας. Περισσότερο απ’ όλους ωστόσο εκείνο το παιχνίδι θα το θυμούνται δυο άνθρωποι: Ο Παπαγεωργίου για τη «ζωγραφιά» που σκάρωσε με το δεξί. Και ο Γλύκος για το «μπομπόνι» που σφύριξε δίπλα από τ’ αυτιά του και το κατάλαβε μόνο από τον γενναίο ήχο που έκανε το δοκάρι του.