Τον Αύγουστο, με τις δύο ήττες στο Σούπερ Καπ, εμείς οι απανταχού οπαδοί της Μπάρτσα, δεν θέλαμε να φανταστούμε πώς θα εξελιχθεί η χρονιά. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια διαρκής… ηδονική διάψευση φόβων, σε ότι έχει να κάνει με την πιο all-time classic διελκυστίνδα στον παγκόσμιο αθλητισμό. Η Μπαρτσελόνα «τρένο» από την αρχή στη La Liga, με μοναδικό κίνητρο από την περασμένη Κυριακή (και το 1-0 επί της Ατλέτικο) να το πάρει αήττητη, βλέποντας από το +15 τη Ρεάλ, η οποία αποδείχτηκε άξια καζούρας σε πολλά φετινά ματς. Αρχής γενομένης βέβαια από το 0-3 στο clasico, που εδραίωσε την αναγωγή του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» σε «εξοχικό» την τελευταία εννιαετία.
Και μην αναρωτηθείτε «ποιο εξοχικό»; Από το 2-6 κι έπειτα, το κοντέρ γράφει 4-3-9, με τέρματα 22-36 σε όλες τις διοργανώσεις.
Η Ρεάλ που ηττήθηκε φέτος δις στην Καταλονία (Ζιρόνα, Εσπανιόλ), δεν νίκησε σε κανένα από τα δύο ματς τη Λεβάντε και γκέλαρε επιπλέον εντός έδρας απέναντι σε Βαλένθια, Μπέτις και Βιγιαρεάλ δεν είχε να μας πει τίποτα από τη ζωή της, καθώς έχανε και την πρώτη θέση του ομίλου της στο Τσάμπιονς Λιγκ από την Τότεναμ. Αν προσθέσουμε δε και το μέγα φιάσκο στο Κύπελλο με την ήττα – αποκλεισμό εντός έδρας από τη Λεγανές, ήταν μόνο για να σπάμε πλάκα μαζί της έως τώρα.
Η κλήρωση στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν ταμάμ για να μας αδειάσει και από εκεί πρόωρα τη γωνιά. Δεν έμοιαζε να έχει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση για να αποκλείσει μια (τόσο διψασμένη για ευρωπαϊκή διάκριση) υπερομάδα, που έβαλε 25 γκολ στον όμιλο της, άφησε στη δεύτερη θέση την Μπάγερν και είχε φέτος εντός έδρας 17-0-0 σε πρωτάθλημα και Ευρώπη, με τέρματα 69-10!
Όλα έβαιναν ιδανικά για το στόχο ενός τρεμπλ, που θα χρησίμευε ως «εξιλέωση» για τα δύο σερί Τσάμπιονς Λιγκ των άλλων.
Δεν είναι όμως τελικά να έχεις σε αυτούς (τους άλλους) καμία μπέσα, όταν διακύβευμα είναι η κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Σύντροφέ μου «μπλαουγκράνα» φαίνεται πλέον ότι έχουμε πρόβλημα… Είναι πλέον σαφές ότι το back to back μπορεί να γίνει πολύ… χειρότερο. Από εκεί που έμοιαζαν «νεκροί», τώρα νιώθουν απολύτως ικανοί για το θρι-πιτ. Ναι, το three-peat, στο λέω και στα ξένα αν το πιάνεις καλύτερα (και θυμάσαι ότι αυτός που το πρωτόπε ήταν ο Πάτ Ράιλι).
Σε πνευματικό επίπεδο, δεν βλέπουν πλέον μπροστά τους κανέναν, από τη στιγμή που έκαναν πλάκα μέσα στο Παρίσι χωρίς Μόντριτς και Κρόος. Μιλάμε για τους δύο παίκτες με τους οποίους ξεκινάει την ενδεκάδα του υπό φυσιολογικές συνθήκες ο Ζιντάν (τρεις μαζί με το φαινόμενο Μαρσέλο).
Δηλαδή, ποιον να φοβηθεί τώρα η Ρεάλ όταν πάει με Κόβασιτς και κλειδώνει για 90’ την Παρί; Θα μου πείτε, «ποια Παρί χωρίς Νεϊμάρ;» Ε, αυτή την Παρί που έριξε πέρσι τέσσερα στην Μπαρτσελόνα (ανεξαρτήτως του τι έγινε στη ρεβάνς).
Στα δυο χρόνια με τον Ζιντάν στον πάγκο, δεν έχουμε δει καμιά μπαλάρα από τη Ρεάλ. Ούτε κάποια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, που θα αποτελούσε σημείο αναφοράς στο μέλλον. Έχουμε δει όμως μια τρομακτική ικανότητα διαχείρισης στους νοκ-άουτ αγώνες. Αν εξαιρέσουμε το προπέρσινο παιχνίδι στο Βόλφσμπουργκ και το β’ ημίχρονο του πρώτου αγώνα με την Παρί, ο Γάλλος έχει πάρει άριστα στην ψυχολογική και τακτική προετοιμασία, υπό τη μελωδία του Τσάμπιονς Λιγκ.
Το ταβάνι του σε αυτό το συνδυασμό έχω την εντύπωση ότι ήταν χθες, στο «Παρκ ντε Πρενς». Οι παίκτες του είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται ανήσυχοι, έχοντας διαπιστώσει ότι η αντίπαλος ήταν ικανή να κυριαρχήσει ακόμα και μέσα στη Μαδρίτη. Καμία τέτοια ανασφάλεια δεν έβγαλαν στη ρεβάνς.
Αντιθέτως, με τρομερές επιδόσεις στο transition και σιδηρά πειθαρχία – αφοσίωση στο παιχνίδι πίσω από την μπάλα και την αλληλοκάλυψη, είχαν τον έλεγχο από το 1’ έως το 90’. Η Ρεάλ έβγαζε και με τον Ζοσέ Μουρίνιο σκληράδα, άλλα τότε ήταν άγονη, σχεδόν ξεκομμένη από την επιδίωξη του γκολ. Τώρα έχει επίκεντρο ακριβώς αυτό. Το κλέψιμο που θα δημιουργήσει ταχύτατα τις συνθήκες για σκορ.
Για αυτό και πιέζει ενίοτε έως και τον αντίπαλο γκολκίπερ. Το έκανε και χθες, αντί να το κάνει η Παρί, που ήθελε τα δύο γκολ διαφορά. Φάνηκε από το πρώτο δεκάλεπτο ότι ο Ουνάι Έμερι δεν ήταν έτοιμος να καθίσει στη σκακιέρα απέναντι από τον Ζιντάν.
Αυτή είναι η αγωνιστική ταυτότητα στην Ευρώπη επί Ζιντάν: σκληράδα και ευλαβική προσήλωση στην ανασταλτική λειτουργία. Στοιχεία που δεν είναι εύκολο να περάσεις σε ένα σύλλογο με την παράδοση (φουλ επιθετικής φιλοσοφίας) της Ρεάλ.
Όταν αυτά συνδυάζονται με την πιο βαριά φανέλα του κόσμου, την ατομική ποιότητα που διαθέτουν οι Μαδριλένοι (και την προσωπικότητα του Ζιζού θα πρέπει να προσθέτουμε πλέον), τότε το Τσάμπιονς Λιγκ κινδυνεύει να γίνει πολύ βαρετό…
Μπορεί να «πονάει» η αλήθεια… αδέλφια, αλλά πρέπει να το παραδεχτούμε για να μην πέσουμε (τάχα) από τα σύννεφα! Όταν μια τέτοια «έκδοση» Ρεάλ φτάνει στους «8» και δεν έχει να ασχοληθεί με τίποτε άλλο, είναι αυτομάτως το φαβορί για να το σηκώσει.
Ας είναι πυραυλοκίνητη η Μάντσεστερ Σίτι, ας έχει το know how ο Γιουπ Χάινκες, ας είναι ακόμα αήττητη φέτος η δικιά μας σε πρωτάθλημα και Ευρώπη.
Πέρασαν 42 χρόνια από το τελευταίο three-peat (της Μπάγερν) και ο οργανισμός Ρεάλ ζει και αναπνέει πλέον για αυτή την πρόκληση. Αν τα καταφέρει, ο ιστορικός του μέλλοντος θα μείνει με την απορία: πώς γίνεται σε μια εποχή που το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό brand είναι η Μπάρτσα και που οι οπαδοί της ανά τον κόσμο αυγατίζουν με το ρυθμό που κάθε νέο πιτσιρίκι φοράει τη φανέλα του Μέσι, αυτή η «άτιμη» να κάνει ξανά τσιφλίκι της τον ευρωπαϊκό θρόνο.
Ηθικό δίδαγμα από τη φετινή χρονιά λοιπόν: στη Ρεάλ κάνεις καζούρα μόνο όταν είσαι έτοιμος να επωμιστείς τις συνέπειες…