Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το «δεν με νοιάζει εμένα τι κάνει ο αντίπαλός μου, με ενδιαφέρει η δική μου ομάδα».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μπαρούφα από το «καλά, παίζει ελληνική ομάδα στην Ευρώπη και είσαι με τους ξένους;»
«Ναι, είμαι με τους ξένους, με τους εξωγήινους και με τον διάβολο τον ίδιο ακόμα αν παίζει αντίπαλος με τον μεγάλο ποδοσφαιρικό εχθρό μου».
Αυτό θα μπορούσε να απαντήσει ΚΑΘΕ οπαδός που σέβεται τον εαυτό του!
Και όχι μόνο Έλληνας -που πες ότι δεν διδάσκει ακριβώς αθλητικό πολιτισμό- αλλά και ξένος.
Γιατί σε κάθε γωνιά του πλανήτη οι οπαδοί του ενός χαίρονται με τις λύπες του άλλου. Πανηγυρίζουν τις αποτυχίες του.
Και δεν λένε την αλήθεια στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που υποστηρίζουν το αντίθετο.
Όπως συμβαίνει λοιπόν οπουδήποτε υπάρχει ποδοσφαιρική αντιπαλότητα, έτσι κι εδώ οι πίκρες και τα βάσανα μιας ομάδας έχουν υπάρξει ταυτόχρονα χαρές για τους οπαδούς της απέναντι.
Και όσο μεγαλύτερο είναι το ξενέρωμα της για μια επιτυχία που άγγιξε (αλλά δεν κατάφερε) και η πίκρα για κάποιον διασυρμό της, τόσο περισσότερο πανηγυρίζεται από τους υπόλοιπους.
Όπως συνέβη, για παράδειγμα, στις εξής περιπτώσεις…
Παναθηναϊκός-Άγιαξ 0-3
Μετά το έπος του Βαζέχα με το 1-0 στο Άμστερνταμ οι φίλοι του Παναθηναϊκού παραμιλάνε. Η ομάδα τους αγγίζει αυτό που σήμερα μοιάζει πιο ουτοπικό για ελληνική ομάδα κι από σέντρα ακριβείας του Βέμερ: Τον τελικό του Champions League. Τις ίδιες μέρες οι φίλοι του Ολυμπιακού υποφέρουν. Αρρωσταίνουν με το ενδεχόμενο ενός νέου «Γουέμπλεϊ». Και μετά την ανώμαλη προσγείωση του αιώνιου αντιπάλου από τον Λιτμάνεν και την παρέα του, δεν διστάζουν καθόλου να δείξουν τη χαρά τους: Ακόμα και με πανηγυρική πορεία στο Πασαλιμάνι…
Ολυμπιακός-Γιουβέντους 1-1
Έχοντας πάρει κουράγιο από το γκολ του Νινιάδη στο 90’ του πρώτου αγώνα, οι φίλοι του Ολυμπιακού πιστεύουν στη μεγάλη ανατροπή. Διαθέτοντας την καλύτερη ομάδα της σύγχρονης ιστορίας τους, την αγγίζουν με το γκολ του Γκόγκιτς. Μέχρι να… πάρει ο αέρας το όνειρο τους με την μεσολογγίτικη έξοδο του Ελευθερόπουλου. Και ο Αντόνιο Κόντε να γίνει σύνθημα στα χείλη των φίλων του Παναθηναϊκού -αφότου είχαν ξεφυσήξει από την ανακούφιση ότι ΔΕΝ θα δουν τον αιώνιο αντίπαλο στα ημιτελικά του Champions League.
ΑΕΚ-Παρί Σεν Ζερμέν 0-3
Με μια ηρωική εμφάνιση στο Παρίσι, η ΑΕΚ έχει αποσπάσει το 0-0 που της επιτρέπει όνειρα. Οι οπαδοί της κατακλύζουν το «Νίκος Γκούμας» με την ελπίδα ότι θα πανηγυρίσουν μια μεγάλη πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Γρήγορα όμως το πάρτι γίνεται «κηδεία». Και το βαρύ 0-3 δίνει το δικαίωμα στους οπαδούς των άλλων «μεγάλων» να παίξουν με τον πόνο των ΑΕΚτσήδων: Κυρίως με… πικάντικους αναγραμματισμούς στο όνομα του εφιάλτη (και σκόρερ χατ-τρικ στη ρεβάνς), Πατρίς Λοκό.
Γιουβέντους-Ολυμπιακός 7-0
Στο πιο εφιαλτικό βράδυ της ευρωπαϊκής του ιστορίας ο Ολυμπιακός γίνεται παιχνίδι στα χέρια της Γιουβέντους. Δεν χάνει απλώς, αλλά υπομένει την πιο βαριά ήττα της διοργάνωσης μέχρι τότε. Ενώ λοιπόν οι οπαδοί του παρακολουθούν την ομάδα τους να κάνει διαρκώς… σέντρα στο Τορίνο, η «Γηραιά Κυρία» γίνεται ακόμα δημοφιλέστερη στους οπαδούς των αντιπάλων του απ’ όσο το ’99: Δίνοντάς τους το διαχρονικότερο επιχείρημα στην προσπάθεια να μειώσουν την πορεία των Πειραιωτών εκτός συνόρων.
ΠΑΟΚ-Μακάμπι Τελ Αβίβ 1-2 (0-3 στα χαρτιά)
Τερματίζοντας τρίτος στο πρωτάθλημα, ο ΠΑΟΚ παίζει πρώτη φορά στην ιστορία του στα προκριματικά του Champions League. Ωστόσο, η Μακάμπι Τελ Αβίβ αποδεικνύεται υψηλότερο εμπόδιο απ’ όσο περίμενε. Φεύγει νικήτρια 2-1 από την Τούμπα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εξαιτίας αντικανονικής χρησιμοποίησης του Λιάσου Λουκά (που κουβαλούσε τιμωρία) η ήττα γίνεται 3-0 στα χαρτιά: Προς ατέλειωτη ευχαρίστηση των φίλων του Άρη, που εμπνέονται από το φιάσκο το επικό «βάλε μέσα τιμωρημένο, δεν μπορώ να περιμένω».
Λίβερπουλ-Ολυμπιακός 3-1
Έχοντας πίσω του μια εξαιρετική πορεία στον όμιλο (με 3/3 στο «Καραϊσκάκη» και έντονα παράπονα από τη διαιτησία στο Μονακό) ο Ολυμπιακός πάει στο «Άνφιλντ» για την πρόκριση. Την αγγίζει περισσότερο από ποτέ με το φάουλ-γκολ του Ριβάλντο. Ενώ όμως του αρκεί απλώς να μην φάει τρία γκολ σε ένα ημίχρονο από τη Λίβερπουλ, καταφέρνει… αυτό ακριβώς! Κάνοντας τους οπαδούς του να πέσουν στα χάπια κι εκείνους των εγχώριων αντιπάλων να πανηγυρίσουν το γκολ του Τζέραρντ σαν να το ‘χε πετύχει παίκτης της δικής τους ομάδας.