Ο Ζοσέ Μουρίνιο αποτελεί παρελθόν από τον πάγκο της Γιουνάιτεντ. Και πολύ άργησε, θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς, για τον προπονητή που τα τελευταία χρόνια καταστρέφει με χειρουργική ακρίβεια τον μύθο που ο ίδιος έχτισε.
Ο Πορτογάλος είναι προφανές ότι δεν καταδέχεται να μάθει από τα λάθη του. Από το 2010 και την κατάκτηση του δεύτερου Τσάμπιονς Λιγκ με την Ιντερ, είναι σα να βιώνει ασυναίσθητα όλα τα παθήματα της προπονητικής παρακμής του.
Στον ημιτελικό του 2012 και τη ρεβάνς με την Μπάγερν, η Ρεάλ προηγείται με 2-0 στο 14’, αλλά δέχεται στο 27’ τη μείωση και από εκείνο το χρονικό σημείο έως και το τέλος της παράτασης δεν κάνει φάση, χάνοντας εν τέλει την πρόκριση στα πέναλτι. Και δεν επρόκειτο για τη μεγάλη Μπάγερν του τρεμπλ, αλλά για αυτήν που έχασε πρωτάθλημα και Κύπελλο (με συντριβή 5-2 στον τελικό) από την Ντόρτμουντ και το Τσάμπιονς Λιγκ στο Μόναχο από την Τσέλσι.
Την προηγούμενη σεζόν είχε αποκλειστεί από την Μπαρτσελόνα και την επόμενη από την Ντόρτμουντ με το «καρέ» του Λεβαντόφσκι, ενώ στην πρώτη σεζόν της δεύτερης θητείας του στην Τσέλσι (2013-14), αντάμωσε με την Ατλέτικο στον ημιτελικό. Αφού έστησε πούλμαν στο «Βιθέντε Καλδερόν» παίρνοντας 0-0, το αποκρουστικό θέαμα που παρουσίασε η ομάδα του «τιμωρήθηκε» στη ρεβάνς του Λονδίνου (1-3).
Την επόμενη σεζόν είχε και πιο… κάτω. Στη φάση των «16» η Τσέλσι διασταυρώνεται με την Παρί Σεν Ζερμέν. Οι τελικές προσπάθειες στο πρώτο ματς είναι 14-2, αλλά ο Ιβάνοβιτς αξιοποιεί μία απ’ αυτές και οι Λονδρέζοι παίρνουν ισοπαλία με 1-1. Η ρεβάνς εξελίσσεται σε μία ακόμη παταγώδη αποτυχία της στρατηγικής «τρέμω να χάσω» του Ζοσέ. Η Τσέλσι παίζει από το 31’ με παίκτη παραπάνω λόγω αποβολής του Ιμπραΐμοβιτς, αλλά δέχεται δύο φορές την ισοφάριση (τη δεύτερη στο 114’), ολοκληρώνοντας με μόλις 51% κατοχή, δύο τελικές παραπάνω και 7-11 κόρνερ.
Οκ., θα μπορούσε κάποιος να πει ότι σε αυτή την 8ετία ο Μουρίνιο κατέκτησε και ένα Γιουρόπα Λιγκ, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Τα έργα και οι ημέρες του στο «Ολντ Τράφορντ» ουδόλως δικαίωσαν τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον που τον είχε χαρακτηρίσει κάποτε ως «φυσικό διάδοχό» του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ας προστέθηκε μια ευρωπαϊκή κούπα στην τροπαιοθήκη της. Το μεγαλύτερο βρετανικό club της τελευταίας 20ετίας μίκραινε μέρα με την ημέρα στα χέρια ενός κόουτς που είναι σαφές πια ότι δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο στο ποδόσφαιρο. Ή μάλλον που είναι σαφές πλέον ότι μόνο να στερήσει έχει από το ποδόσφαιρο.
Ο Ζοσέ έχει χωρίσει τα τσανάκια του καιρό τώρα με οτιδήποτε γόνιμο και παραγωγικό. Αντιθέτως ο λόγος που σπάει νυχθημερόν το κεφάλι του είναι η καταστροφή οτιδήποτε γόνιμου παράγεται σε άλλα ποδοσφαιρικά εργοστάσια. Με το μπάτζετ που είχε στα χέρια του μπορούσε να αγοράσει ό,τι ήθελε. Και τελικά παρουσίαζε αυτό που (δεν) βλέπαμε όλοι. Το λες και διαστροφή…
Η σχέση εδώ και 8 χρόνια δεν είναι ισότιμη. Η μπάλα παίρνει απ’ τον Μουρίνιο πολύ λιγότερα απ’ όσα του δίνει. Σε βαθμό να απορείς πια για το πώς έχει καταφέρει να μείνει με τα ψέματα στον αφρό.
Φανταστείτε ένα ποδόσφαιρο γεμάτο από προπονητές της αντίληψης του. Η υποβάθμιση του ως entertainment θα ήταν θέμα χρόνου. Ανάλογη υποβάθμιση βίωνε έως τώρα ως ποδοσφαιρικός οργανισμός η Γιουνάιτεντ, που δεδομένα θέλει να αντιπροσωπεύει κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που την είχε μεταλλάξει ο Πορτογάλος.
Η σύγκριση δε με τη συντοπίτισσα Σίτι τον εξέθετε ακόμα περισσότερο. Το ποδόσφαιρο ξεπέρασε τον Ζοσέ. Πλέον οι επιλογές που έχει είναι η εξής μία. Ή αλλάζει ή βουλιάζει…