Διχτάκια στην Α1. Μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη κατηγορία αναμνήσεων από την ιστορία της Α1 μπάσκετ. Ειδικά τη δεκαετία του ’90 βρεθήκαμε στο μεταίχμιο της παλιάς τεχνολογίας που προϋπήρχε από τη δεκαετία του ’80 και της νέας γενιάς διχτυών από διαφορετικά υλικά και στάνταρ διαστάσεις.
Στη δεκαετία του 90 θυμόμαστε όλοι με νοσταλγία τη διαφορετικότητα του κάθε διχτακίου ανάλογα το γήπεδο, με πολλά από τα γήπεδα να κρατάνε παραδοσιακά κάποια συγκεκριμένα διχτάκια που τα έκαναν αναγνωρίσιμα ακόμα και μόνο να έβλεπες κοντινή φωτογραφία στο διχτάκι.
Μακριά διχτάκια, κοντά, φαρδιά, πλεκτά, με στένωση κάτω, από σπάγκο, από νάυλον, δίχρωμα, συνδυασμός των παραπάνω. Απ’ όλα είχε ο μπαξές.
Όπως καταλαβαίνετε τα παραδείγματα δεν είναι χαρακτηριστικά όλης της δεκαετίας για κάθε γήπεδο. Στην ίδια δεκαετία του ’90 ένα κλειστό γυμναστήριο μπορεί να άλλαξε αρκετά διχτάκια.
Μακριά
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΣΕΦ ειδικά μετά το 1995. Μακρύ δίχτυ που με ελάχιστο άλμα κάτω από το καλάθι το ακούμπαγες με το κεφάλι. Θρυλείται ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης τα χρησιμοποιούσε με αντιπάλους γρήγορες ισπανικές ομάδες για να μειώνει τους αιφνιδιασμούς τους μετά από καλάθι του Ολυμπιακού γιατί αυτό το ελάχιστο που καθυστερούσε να πέσει η μπάλα στα χέρια του παίκτη που θα έκανε την πρώτη μακρινή μπαλιά αρκούσε για να τους χαλάσει τον πρωτεύοντα αιφνιδιασμό.
Κοντά
Όταν κατασκευάστηκε το ΟΑΚΑ και φιλοξένησε πρώτα το Παγκόσμιο εφήβων και μετά το Ευρωμπάσκετ του 1995 είχε χαρακτηριστικά κοντό διχτάκι. Το κοντά διχτάκια των αρχών της δεκαετίας του 90 ήταν και αρκετά ελαφριά και γύριζαν εύκολα μετά από μακρινά σουτ. Αρκετά από τα κοντά διχτάκια ήταν και δίχρωμα με το μπλε να είναι συνήθως το δεύτερο χρώμα.
Στενό
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το διχτάκι στο γήπεδο του Αμαρουσίου, το διχτάκι που χρησιμοποιούσε ο Απόλλωνας Πατρών κάποια περίοδο κα. Η μπάλα σε πολλά από αυτά κολλούσε κάποιες φορές και χρειαζόταν ένα μικρό χτύπημα για να πέσει. Μπόλικες πλέξεις που ξεκινούσαν από ψηλά και πύκνωναν στη βάση του διχτυού. Κάποια από αυτά τα τραβούσαν να ανοίξουν και μετά από αρκετή χρήση έφταναν να ανοίγουν στη βάση της εξόδου της μπάλας όπως το χαρακτηριστικό φωτοντοκουμένο από το Γεώργιος Μόσχος
Φαρδύ
Ίσως η πιο χαρακτηριστική κατηγορία με δυο ιστορικά γήπεδα να έχουν δυο ιστορικά φαρδιά διχτάκια. Το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο και το Ιβανώφειο. Πολύ φαρδιά δίχτυα, με την μπάλα να φεύγει πολλές φορές χλατσωτή και να μην αγγίζει καν το διχτάκι. Σε ελεύθερες βολές καλών σουτέρ θυμόμαστε το διχτάκι στο Ιβανώφειο να μην κουνιέται καν μετά από εύστοχο σουτ. Είχαν σχεδόν τη διάμετρο της σταεφάνης, καθόλου πλεγμένα δίχτυα στο πάνω μέρος και ένα μικρό πλέξιμο στο κάτω. Τα διχτάκια αυτά κατέληγαν σε κόμπους. Δεν ξέρουμε αν τα έφτιαχνε κάποια συγκεκριμένη εταιρεία στη Θεσσαλονίκη αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και ο ΒΑΟ τη μία χρονιά που έπαιξε Α1 είχε τέτοιο διχτάκι στο γήπεδό του.
Με κρόσια
Αρκετά μικρά γυμναστήρια είχαν αυτό το διχτάκι και το κρατούσαν όταν οι ομάδες της γειτονιάς ανέβαιναν κατηγορίες, ακόμα και όταν έφταναν στην Α1. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το γήπεδο του Πειραϊκού και αυτό του Μίλωνα στη Νέα Σμύρνη.
Ξεχαρβαλωμένα/Σκισμένα
Δεν έφταιγε τόσο η κατασκευή τους όσο το κακό δέσιμο που έκαναν οι φροντιστές των γηπέδων ή τα παλιά στεφάνια των μπασκετών. Όπως και στα ανοιχτά γηπεδάκια έτσι και στην Α1 βλέπαμε συχνά πυκνά διχτάκια που δεν έδεναν σε όλη διάμετρό τους καλά. Πολλές φορές τα διχτάκια σκίζονταν και επειδή δεν υπήρχαν άλλα πρόχειρα τα κολλούσαν με μονωτικές ταινίες ή τα έδεναν με πρόχειρους κόμπους. Οι φωτογραφίες είναι από το γήπεδο το γήπεδο Λίντο του Ηρακλείου.
Ποιο από τα διχτάκια αυτά θεωρούσες το χειρότερο; Ποιο θυμάσαι να το βλέπεις και να σε εκνευρίζει είτε γιατί δεν κουνιόταν, είτε γιατί κολλούσε η μπάλα είτε γιατί ήταν πολύ μακρύ είτε γιατί δίπλωνε πάνω στη στεφάνη; Μπες στο poll μας και δώσε τη δική σου ψήφο.