Στις 3 Δεκεμβρίου 1969 ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, σε νοκ-άουτ διπλές αναμετρήσεις του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μπάσκετ. Εκείνη τη βραδιά οι πράσινοι γνωρίζουν τη συντριβή με 91-66, όμως το συγκεκριμένο ματς αποκτά ιστορικό χαρακτήρα. Δύο παίκτες κάνουν το ευρωπαϊκό ντεμπούτο τους με το τριφύλλι στο στήθος. Ο ένας λέγεται Απόστολος Κόντος και τα επόμενα χρόνια θα μετατραπεί σε σύμβολο της ομάδας, ενώ θα καθιερωθεί ως ένας από τους μεγαλύτερους σουτέρ που πάτησαν στα ελληνικά παρκέ. Ο άλλος ονομάζεται Κρεγκ Γκρίνγουντ και το όνομά του θα χαθεί στη λήθη, παρά το γεγονός πως επρόκειτο για τον πρώτο Αμερικανό που αγωνίστηκε ποτέ για λογαριασμό ελληνικού συλλόγου.
Κόντρα σε ομάδα… αεροπορικής εταιρείας
Εκείνα τα χρόνια, η διαφορά μεταξύ ευρωπαϊκού και αμερικανικού μπάσκετ είναι μεγαλύτερη και από τον ωκεανό που στέκει ανάμεσά τους. Για αγώνα κόντρα σε επαγγελματίες του NBA δεν γίνεται καν λόγος. Το πολύ-πολύ να ερχόταν κάποιο κολέγιο με πιτσιρικάδες, ενώ ακόμη και ομάδες που κατεβάζουν εταιρείες ή εργοστάσια (!) κοντράρουν στα ίσια συλλόγους, ακόμη και αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, της Γηραιάς Ηπείρου.
Μία τέτοια, της αεροπορικής εταιρείας TWA για την ακρίβεια, βρέθηκε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του ’69. Στο κλειστό του Σπόρτινγκ βάζει πολύ δύσκολα στην Εθνική ομάδα, που χρειάζεται 25 πόντους του Αμερικάνου και 24 του Γκούμα για να επικρατήσει τελικά με 80-76. Ένας από τους αντιπάλους των Ελλήνων διεθνών είναι και ο Κρεγκ Γκρίνγουντ.
Η πεντάδα του Παναθηναϊκό στον επαναληπτικό με τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Κρεγκ Γκρίνγουντ, πρώτος από αριστερά
Η TWA συνεχίζει να συνδυάζει διακοπές με μπάσκετ σε διάφορα σημεία του πλανήτη και απέναντι σε διάφορες ομάδες και μερικούς μήνες αργότερα ο ύψους 1.98 μπασκετμπολίστας θα σημειώσει 9 πόντους σε ματς κόντρα στον Παναθηναϊκό. Την ομάδα, δηλαδή, με τη φανέλα της οποίας θα γράψει αργότερα ιστορία!
Από το Χονγκ Κονγκ στον Τάφο του Ινδού!
Η κλήρωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών δεν είναι καθόλου ευνοϊκή για τους πράσινους. Τους φέρνει αντιμέτωπους με τον Ερυθρό Αστέρα, που εκείνη την εποχή διαθέτει στις τάξεις της μερικούς από τους πιο ταλαντούχους Γιουγκοσλάβους (τότε δεν υπήρχαν ξεχωριστές Σερβίες, Κροατίες, Σλοβενίες και τέτοια) καλαθοσφαιριστές. Κόντρα στον Παναθηναϊκό των Ελλήνων, αφού, ναι, τότε δεν υπήρχαν Αμερικανοί, ξένοι κ.λ.π. στα ρόστερ των ομάδων της χώρας μας.
Από εκείνη τη χρονιά, όμως, υπήρχε η δυνατότητα χρησιμοποίησης ξένων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Φυσικά, το φόρματ (με τις απλές νοκ-άουτ, μέσα-έξω αναμετρήσεις) δεν επέτρεπε στους ελληνικούς συλλόγους τη δυνατότητα να αποκτήσουν… κανονικούς παίκτες. Πόσα λεφτά να δώσεις για να πάρεις έναν παίκτη που μπορεί να έπαιζε μόνο δύο ματς;
Όταν λοιπόν ο τότε κόουτς (και τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ) Κώστας Μουρούζης εξέφρασε την επιθυμία ενίσχυσης της ομάδας με κάποιον Αμερικανό, το μυαλό του πήγε αμέσως σε εκείνη την ομάδα επιλέκτων. Και ο πιο… προσιτός εξ’ αυτών ήταν ο ψηλός λευκός με το μούσι. Υπήρχε, όμως, ένα μικρό πρόβλημα. Βρισκόταν στο μακρινό Χονγκ Κονγκ με την TWA!
Λίγα πράγματα
Ουσιαστικά ο απόφοιτος του πανεπιστημίου του Μπάκνελ μεταβαίνει από το αεροδρόμιο στον Τάφο του Ινδού, όπου σε φιλικό με τη Νήαρ Ηστ βοηθά με 19 πόντους τον Παναθηναϊκό να επικρατήσει με 104-57. Τα πράγματα στο Βελιγράδι θα αποδειχθούν σαφώς πιο δύσκολα. Οι πράσινοι δεν έχουν αντίδοτο στον φοβερό και τρομερό Βλάντιμιρ Τσβέτκοβιτς, ο οποίος σκοράρει 44 πόντους! Από την άλλη μεριά, ο Κολοκυθάς σημειώνει 15, ο Κόντος 13 και ο Γκρίνγουντ μόλις 8. Το τελικό 91-66 δεν αφήνει περιθώρια για αισιοδοξία.
Ο γηραιός πια Βλάντιμιρ Τσβέτκοβιτς
Η ρεβάνς διεξάγεται στο Παναθηναϊκό Στάδιο, μπροστά σε 30.000 θεατές. Αυτή ήταν και η μοναδική παράσταση του Αμερικανού μπροστά σε ένα κοινό που τον περίμενε σαν… εξωτικό φρούτο. Είναι σαφώς καλύτερος από το παιχνίδι στη Σερβία, πετυχαίνει 16 πόντους (πρώτος σκόρερ μαζί με τον Κολοκυθά) αλλά το τριφύλλι επικρατεί 83-75, σκορ που δεν είναι αρκετό για να του δώσει τίποτα παραπάνω από μια απλή νίκη γοήτρου.
Μετά την Ελλάδα τέλος…
Αφού ολοκληρώθηκε η περιπέτειά του στην Ελλάδα, ο Γκρίνγουντ επέστρεψε στην πατρίδα του και κατατάχτηκε στον στρατό, όπου έμεινε για τα επόμενα δύο χρόνια. Αν και έγινε ντραφτ από τους Ατλάντα Χοκς, η μόνη επαφή του με το σπορ θα περιοριστεί σε κάποιες συμμετοχές σε σάμερ λιγκ. Το ΝΒΑ θα μείνει ένα μακρινό όνειρο, όπως και για χιλιάδες άλλους μπασκετμπολίστες.
Μπορεί να μην βρήκε θέση σε μια επαγγελματική ομάδα, κέρδισε όμως εντελώς αναπάντεχα μια θέση στην ιστορία του Παναθηναϊκού και του ελληνικού μπάσκετ!