Το ποδόσφαιρο στη σημερινή εποχή είναι ένα τεράστιο εμπόριο. Όσο κι αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα συναισθήματα που προκαλεί το τόπι όταν παίρνεις στροφές, η αλήθεια είναι πως μόνο ένα πείσμα μας κρατάει ακόμα ζωντανή τη φλόγα. Περάσαμε όλα μας τα χρόνια με λερωμένα και ματωμένα γόνατα και δεν μας πάει η καρδιά πια να σταματήσουμε να βλέπουμε το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ελάχιστες ομάδες πλέον ποντάρουν στην αξία της αγάπης για τη φανέλα. Ελάχιστες προσπαθούν να κρατήσουν τον σεβασμό προς το έμβλημα. Κι όσες δεν το κάνουν, ευτυχώς ακόμα τιμωρούνται. Γιατί όσα λεφτά κι αν ξοδέψεις, το βάρος στη φανέλα δεν αγοράζεται. Θέλει χρόνια. Δεκαετίες. Οι φανέλες έτσι μετρούνται.
Αλλά τίποτα δεν είναι σταθερό για πάντα. Πολλά αλλάζουν στο πέρασμα των ετών. Μπορεί να υπάρξουν ομάδες που έχουν βαριά φανέλα και καθώς υποτάσσονται στην λογική του σύγχρονου ποδοσφαίρου να της αφαιρούν βάρος κάθε χρόνο. Είπαμε. Το πόσο ζυγίζει μια φανέλα δεν είναι κάτι που το απαντάς με τον ίδιο τρόπο για πάντα. Σαν εμάς τους Παναθηναϊκούς που καθόμαστε και μιλάμε για πορείες στην Ευρώπη, όταν η τελευταία μας καλή πορεία ήταν το 2009 και η τελευταία μεγάλη νίκη το 2010.
Παρί Σεν Ζερμέν
Κάθε χρόνο όλοι λέμε ότι ήρθε η στιγμή να κάνει επιτέλους το μεγάλο step up. Φέτος, ο ερχομός των Νεϊμάρ και Μπαπέ αύξησε ακόμα περισσότερο τη συχνότητα τέτοιων σκέψεων. Ο Νεϊμάρ ήταν πέρσι σε πολλά ματς με τη Μπαρτσελόνα αυτός που έπαιρνε την ομάδα από το χέρι. Όπως στο περίφημο 6-1 με την φετινή του ομάδα. Ο Μπαπέ ο πιο φέρελπις ποδοσφαιριστής. Οι δυο τους προστέθηκαν στον Καβάνι και σε ένα κέντρο με Μόουρα, Ντι Μαρία, Ραμπιό, Βεράτι. Ε, τι άλλο θέλει κανείς;
Τα πρώτα δείγματα του Νεϊμάρ όμως έδειξαν πως θα κυλήσει το εργάκι. Συμπεριφορά ντίβας σε ομάδα με μεγάλους στόχους δεν χωράει. Ομάδα που ανέχεται τέτοια συμπεριφορά δεν πρόκειται ποτέ να γίνει βαριά φανέλα. Του χρόνου πάλι.
Μάνστεστερ Σίτι
Το πάθημα που έπαθε από τη Λίβερπουλ ήρθε να μας υπενθυμίσει κάτι. Η Σίτι είναι σε ένα καλό μονοπάτι για να γίνει βαριά φανέλα, αλλά θέλει ακόμα πολλά ψωμιά. Σίγουρα ο Πεπ στον πάγκο της αποτελεί ένα σημαντικό εχέγγυο, αλλά όσο μεγεθύνει τον εγωισμό και το ψώνιο των ποδοσφαιριστών, τόσο θα απομακρύνεται ο στόχος. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Στέρλινγκ. Βρίσκεται πλέον μια πενταετία στο υψηλότερο επίπεδο και μόλις φέτος κάνει καλή χρονιά. Δείτε τον Σανέ με τη αλαζονεία κινείται στο γήπεδο. Και μιλάμε για παιδάκια που έτυχε στα 19 τους να βγάζουν 8 εκατομμύρια.
Κι η Λίβερπουλ πέφτει στην παγίδα του σύγχρονου ποδοσφαίρου συχνά πυκνά. Κι αυτή έχει να πανηγυρίσει σημαντικό τίτλο 13 χρόνια. Αλλά δεν έχει σβήσει εντελώς από πάνω της τον σεβασμό στο σήμα. Ο Γιούργκεν Κλοπ είναι ο φάρος της για να συνεχίζει να χτίζει πάνω σε αυτό.
Εκείνες που γυρίζουν την πλάτη στη βαριά φανέλα
Είναι ομάδες με τεράστια ιστορία. Ομάδες που έχουν στην τροπαιοθήκη τους σύμβολα σπουδαίων επιτευγμάτων. Που έχουν κρατήσει πολλές δικές τους σελίδες στην Ιστορία του ποδοσφαίρου. Με κάποιον παράλογο τρόπο, σε κάποιο γύρισμα του χρόνου, πέρασαν στη δίνη της εσωτερικής κρίσης και όταν ξαναβγήκαν στον αφρό έχασαν τον δρόμο τους.
Όπως η Ίντερ. Είναι πολύ λίγες οι στιγμές που πόνταρε σε όλα τα στοιχεία που την έκαναν μεγάλη στο παρελθόν. Κι η αιώνια αντίπαλος, η Μίλαν ξεκίνησε με την ίδια λάθος λογική την επαναφορά της.
Ίσως να ατύχησαν από το γεγονός ότι απείχαν πολλά χρόνια. Απείχαν τα κρίσιμα χρόνια που το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο άλλαζε. Την ώρα που η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η Μπάγερν, η Γιουβέντους έχτιζαν το brand τους, οι ομάδες του Μιλάνου αναζητούσαν τον εαυτό τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην είναι πια φωλιές μεγάλων παιχτών. Να μη θέλει κάποιος να φτάσει σε αυτές στο ζενίθ του. Να μην τις θεωρεί κανείς το κορυφαίο σκαλί.
Στην ίδια τρέλα με αυτές μπαίνει και η Γιουνάιτεντ. Από πέρσι επιχειρεί να το ελαττώσει αυτό με τον Μουρίνιο. Ο οποίος είναι μεν ένας προπονητής απαρχαιωμένος και δείχνει να τα έχει χαμένα, αλλά τουλάχιστον έχει αυτό. Προσπαθεί να ξυπνήσει και πάλι το βάρος της φανέλας. Πώς θα το καταφέρει αυτό με κακομαθημένους τύπους σαν τον Πογκμπά και τον Λουκάκου που δεν έμαθαν να τιθασεύουν το εγώ τους;
Οι τρεις αυτές ομάδες έχουν ακόμα βάρος στη φανέλα. Πάει πολύς καιρός όμως από τότε που αυτό το βάρος τους προσέφερε μια τεράστια χαρά.
Τι κοινό έχουν αυτές οι 3 ομάδες, αλλά και οι 2 πιο πάνω; Ότι οι ιδιοκτήτες τους δεν γέμισαν τις παιδικές τους αναμνήσεις με αυτές τις φανέλες και τις μεγάλες τους βραδιές; Και για να μπορέσουν να δεθούν συναισθηματικά θέλει χρόνια. Μπορεί και να μην το πετύχουν καθόλου. Σίγουρα μέσα στον κυκεώνα του σήμερα δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Ακόμα περισσότερο τώρα που θα χαθούν και οι τελευταίοι επιζώντες.
Ο Μπουφόν, ο Μπούσκετς, ο Πικέ, ο Ινιέστα, ο Ράμος πιο μετά. Όταν φύγουν αυτοί θα πάρουν μαζί τους ένα κομμάτι από το μέγεθος της φανέλας. Και τότε απλώς θα ελπίζουμε να έχουν αφήσει αντάξιους διαδόχους. Διαδόχους που δεν θα μαγευτούν από καμία Σειρήνα…