Σε περσινή του συνέντευξη στο Sky Sports Italia, ο Μπουφόν είχε πει «Ίσως θα μπορούσα και να τελειώσω την καριέρα μου με μια κουτουλιά, όπως ο Ζιντάν.
Θα μπορούσα να καρυδώσω κάποιον -ποιος ξέρει…». Δεν το έκανε, αλλά πιθανόν να του πέρασε από το μυαλό όταν είδε τον Όλιβερ να δείχνει την άσπρη βούλα.
Η ιστορία του πέναλτι που έφερε την πρώτη αποβολή του Μπουφόν στην ιστορία του στο Τσάμπιονς Λιγκ (και μόλις τέταρτη συνολικά, στην 23χρονη καριέρα του στα γήπεδα) θα αποτελεί αντικείμενο διαφωνίας για την ορθότητά της ή μη εις τον αιώνα τον άπαντα.
Το ηθικό κομμάτι της απόφασης του διαιτητή να δείξει την κόκκινη κάρτα, επίσης. Το σχόλιο, όμως, του στιλ «σιγά μην τον λυπηθεί επειδή δεν έχει πάρει Τσάμπιονς Λιγκ στην καριέρα του. Άμα άξιζε, θα το είχε ήδη πάρει» είναι από τα πιο χαμερπή που ακούστηκαν.
Βρισκόμουν στο Όλντ Τράφορντ εκείνο τον Μάιο του 2003 και περιέγραφα τον τελικό Μίλαν-Γιουβέντους για την ΕΡΑ Σπορ. Το παιχνίδι κρίθηκε στο τελευταίο πέναλτι. Καθώς ο Σεβτσένκο έπαιρνε φόρα, θυμάμαι να λέω «από τη μία ο Ουκρανός, από την άλλη ο Μπουφόν και ανάμεσά τους το Κύπελλο Πρωταθλητριών».
Το γκολ μπήκε, η Μίλαν το σήκωσε. Στον τζόγο των πέναλτι. Αυτό σημαίνει ότι ο Μπουφόν δεν το άξιζε; Αν δηλαδή απέκρουγε την μπάλα ή αυτή πήγαινε δοκάρι ή άουτ, αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα το άξιζε ο Σεβτσένκο ή οποιοσδήποτε άλλος συμπαίκτης του; Αστεία πράγματα.
Πέρα απ’ αυτό, πάντως, η ουσία είναι ότι την έκρηξη του Μπουφόν την κατάλαβε καλύτερα απ’ όλους ο Ζιντάν. Όχι τόσο επειδή μετά το παιχνίδι δήλωσε ότι «δεν άξιζε να βγει έξω με τέτοιο τρόπο ο Μπουφόν», αλλά διότι γνωρίζει καλύτερα κι απ’ τον Ιταλό το γίνεται όταν προκαλείσαι και αισθάνεσαι το αίμα σου να βράζει.
Οι δυο τους, άλλωστε, ήταν παρόντες στον τελικό του 2006, ο Ζιντάν μάλιστα πριν αποβληθεί για την κουτουλιά στον προκλητικό προβοκάτορα από το Λέτσε, είχε σκοράρει με πέναλτι α λα Πανένκα απέναντι στον Τζίτζι. Και μετά την αποβολή του ο Μπουφόν τον είχε στιγμιαία παρηγορήσει, πριν ο Γάλλος κατευθυνθεί εκτός αγωνιστικού χώρου.
Και ποιο το κοινό σημείο στις δύο στιγμές; θα αναρωτηθεί κάποιος. Το χρονικό σημείο που έγιναν. Το «λίγο πριν τη δύση». Η αίσθηση του «I’m too old for this shit», που λένε και οι ντετέκτιβ στις αμερικανικές ταινίες.
Ο αυθορμητισμός της πράξης, που νικάει την αγωνιστική λογική. Της πράξης που -αποδεδειγμένα- ο θύτης στέλνει το μήνυμα ότι θα επαναλάμβανε, οποτεδήποτε του ξαναδινόταν παρόμοια αφορμή. Οποτεδήποτε ένοιωθε ότι τον αδικούν ή τον προβοκάρουν. Κι ας είναι ο τελικός του Μουντιάλ.
Κι ας είναι (πιθανότατα) το τελευταίο παιχνίδι στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ουσία για Τζίτζι και Ζιζού είναι πως έκαναν ότι έκαναν επειδή ήξεραν μέσα τους ότι δεν θα μπορούσαν να ζήσουν με το βάρος αυτό στη συνείδησή τους, στην περίπτωση που δεν αντιδρούσαν όπως ένιωθαν.
Και σ’ αυτό πορεύονται μαζί.