Ένα κουτί σοκολατάκια σε προδιαθέτει για γλυκές προθέσεις. Για ευγένεια και ζεστή φιλοξενία. Για κεράσματα και σαλονάτες συμπεριφορές.
Όλα αυτά στην πραγματικότητα (και στις διαφημίσεις του Ferrero Rocher με τον πρέσβη που μας κακομάθαινε).
Γιατί στη ποδοσφαιρική εκδοχή του, το «κουτί σοκολατάκια», το περίφημο «Bombonera» δεν είναι για… γλύκες.
Δεν φημίζεται για την ευγένεια και τη θαλπωρή του σε αντιπάλους. Και το πολύ-πολύ που μπορεί να τους κεράσει είναι κάνα-δυο ζεύγη γκολάκια…
Αν και τ’ όνομά του είναι «Estadio Alberto Jose Armanto» (προς τιμήν του προέδρου της Μπόκα Τζούνιορς την 20ετία 1960-1980) το γήπεδο των «χεινέσες» έγινε ποδοσφαιρικό σύμβολο με το… χαϊδευτικό του.
Με το παρατσούκλι που του κόλλησε πριν καν ολοκληρωθεί η κατασκευή του από τον Σλοβένο αρχιτέκτονα, Βίκτορ Σούλτσιτς.
Εξαιτίας ενός κουτιού σοκολατάκια («Bombonera» στα ισπανικά) που του είχε κάνει δώρο κάποιος στα γενέθλιά του και αμέσως το συνέδεσε στο μυαλό του με το γήπεδο που είχε σχεδιάσει.
Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να πηγαίνει -σύμφωνα με τον θρύλο- στις συναντήσεις με τους συνεργάτες του κρατώντας πάντα αυτό το κουτί για να τους επισημαίνει τις ομοιότητες.
Και η αλήθεια είναι πως δεν είχε άδικο. Όντως το σχήμα του πιο ιδιαίτερου γηπέδου στον κόσμο μοιάζει με κουτί. Με ένα κουτί σε σχήμα «D», που σημειολογικά θα μπορούσε να είναι το αρχικό της λέξης «Deaf».
Γιατί όντως, πρόκειται για ένα από τα μέρη όπου πραγματικά μπορείς να κουφαθείς! Ή να νομίσεις ότι κάνει σεισμό. Ακόμα και αν δεν κάνει…
«Όταν μπήκα πρώτη φορά στο “Μπομπονέρα” και άρχισα να τρέχω για να ζεσταθώ ένιωσα σαν το έδαφος να κουνιέται. Αρχικά νόμιζα ότι έφταιγαν τα πόδια μου και ανησύχησα. Είχα τόσο άγχος που έτρεμα; Μετά κατάλαβα ότι δεν ήμουν εγώ, ήταν το γήπεδο».
Αυτό έχει εξομολογηθεί (σε μια από τις χαρακτηριστικές περιγραφές της ατμόσφαιρας στην έδρα της Μπόκα) ο Ουρουγουανός αμυντικός, Αριέλ Κρασούσκι.
Εξάλλου το ρητό στην Αργεντινή το λέει καθαρά: «Το Bombonera δεν τρέμει, πάλλεται».
Και αδιάψευστος μάρτυρας της δόνησης που παράγουν 49.000 παλαβοί οπαδοί που στριμώχνονται στις εξέδρες του είναι ο… κίνδυνος να ισχύσει κυριολεκτικά κάποια στιγμή η έκφραση «πέσαν’ τα τσιμέντα»!
Βέβαια το γεγονός ότι ενισχύει ακόμα περισσότερο την ακουστική του δεν ήταν ο λόγος που το «Bombonera» πήρε το μοναδικό του σχήμα. Ο λόγος ήταν αφενός συναισθηματικός και αφετέρου πρακτικός.
Παρόλο λοιπόν που η έκταση όπου βρισκόταν το παλιό ξύλινο γήπεδο δεν ήταν αρκετά μεγάλη για να χτιστεί ένα γήπεδο αντάξιο της Μπόκα, εκείνη προτίμησε να μη φύγει από τα πάτρια εδάφη. Αναζήτησε έναν τρόπο ώστε να φτιάξει εκεί και όσο το δυνατόν μεγαλύτερο το «σπίτι» της.
Και εντέλει τον βρήκε με αυτό το μίνι αρχιτεκτονικό θαύμα των τριών εξεδρών και της μιας εντελώς επίπεδης που έδωσε τη μάξιμουμ χωρητικότητα βάσει χώρου.
Όταν, δε, το 1953 ολοκληρώθηκαν οι εργασίες και του τρίτου διαζώματος (και στο φιλικό των εγκαινίων με τη Σαν Λορέντσο σημειωνόταν το ρεκόρ προσέλευσης με 57.395 θεατές) η Μπόκα μπορούσε να καμαρώνει πια για το «φρούριο» της.
Για το κάστρο που έμελε να γίνει το σπίτι εμβληματικών φυσιογνωμιών όπως οι Μαραντόνα, Μπατιστούτα, Ρικέλμε και Παλέρμο.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο Ντιεγκίτο (που έδωσε εκεί τον αποχαιρετιστήριο αγώνα του) διαθέτει τη δική του προσωπική σουίτα στο «Μπομπονέρα», απ’ όπου συχνά παρακολουθεί με πάθος τα παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας.
Κι ανάμεσα στα ελάχιστα πράγματα που θα μπορούσε να συμφωνήσει με τον Πελέ είναι η περιγραφή του ίδιου του Βραζιλιάνου για την ατμόσφαιρα που έζησε στο παρελθόν εκεί:
«Ο ποδοσφαιριστής που δεν συγκλονίζεται με την υποστήριξη των οπαδών της Μπόκα είναι άρρωστος ή έχει διαλέξει λάθος επάγγελμα».
Διότι δεν είναι μόνο ο ασύλληπτος παλμός των εξεδρών. Ο εκκωφαντικός θόρυβος από τα συνθήματα και τις εκδηλώσεις λατρείας ή μίσους. Τα εντυπωσιακά κορεό και τα εκατομμύρια λαμπιόνια και χαρτάκια που μαγεύουν το μάτι.
Είναι το δέος που κυριεύει τους παίκτες πριν καν πατήσουν το χορτάρι. Αυτό για το οποίο παίρνεις μια γεύση, μέσω της ξενάγησης του Παβόν στη διαδρομή μέχρι να βγεις από τη φυσούνα…
Και όταν μπουν πια στο «κλουβί», όταν πατήσουν στον αγωνιστικό χώρο που έχει τις μίνιμουμ διαστάσεις που απαιτούνται από τη FIFA (105×68 μ.) ώστε να μοιάζει πιο πολύ «στρούγκα», τα πόδια των γηπεδούχων παίρνουν φτερά.
Κι εκείνα των αντιπάλων αποκτούν βαρίδια που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αποδεικνύονται ασήκωτα…
Μια ματιά εξάλλου στο βλέμμα τους κατά τη διάρκεια του αγώνα είναι αρκετή…
Εξάλλου κατά καιρούς έχουν σημειωθεί διάφορα περιστατικά που ανέδειξαν τη… γλυκύτητα του «Μπομπονέρα». Όπως, για παράδειγμα, αυτό με πρωταγωνιστή τον περιβόητο Μπόφο Μπαουτίστα:
Τον παίκτη της μεξικανικής Γκουαδαλαχάρα, που είχε την ατυχή έμπνευση το 2005 σε παιχνίδι του Κόπα Λιμπερταδόρες να προκαλέσει την αποβολή του Μάρτιν Παλέρμο.
Και το πλήρωσε πρώτα με έναν μίνι γύρο… θριάμβου (όπου εκτοξεύτηκε εναντίον του ό,τι είχαν και δεν είχαν οι εξέδρες) και έπειτα με σφαλιάρα εισβολέα οπαδού, ο οποίος πρόλαβε να επιστρέψει στην εξέδρα πριν συλληφθεί.
Οι παίκτες της Ρίβερ Πλέιτ, από την άλλη, (που διαχρονικά τυγχάνουν της πιο… θερμής υποδοχής) το 2015 έζησαν ακόμα πιο δραματική εμπειρία.
Διότι πριν αποφασιστεί η διακοπή του clasico, δέχθηκαν επίθεση στη φυσούνα κατά την έξοδό τους για το β’ ημίχρονο με… σπρέι πιπεριού!
Όσο ευχή είναι λοιπόν το θρυλικό της γήπεδο για τους παίκτες της Μπόκα, τόσο κατάρα είναι για τους φιλοξενούμενους.
Όσο ονειρεύεται κάθε ποδοσφαιρόφιλος να βρεθεί μια μέρα στις εξέδρες του, τόσο τις βλέπουν σε εφιάλτες αντίπαλοι που… γέμισαν το σωβρακάκι αντικρίζοντάς τις.
Και όσο θα χρησιμοποιείται η έκφραση «ναός του ποδοσφαίρου», από τα πρώτα μέρη που θα σκέφτεται κάθε πιστός της μπάλας να… ανάψει κεράκι θα είναι ΠΑΝΤΑ το «Μπομπονέρα»…