Όλοι λένε για τον Νικ Καλάθη, πόσο άδικα τον κατηγορούσαμε όσοι το κάναμε πέρσι και πρόπερσι. Φέτος, φαίνεται ότι δικαίως του τα χώναμε. Γιατί ξέραμε τι παιχταράς είναι και πόσο αδικούσε τον εαυτό του. Και όλοι βλέπουμε τι κάνει. Δεν είναι ο μόνος που τον κριτίκαραν. Μάλιστα, υπάρχει ένας παίχτης στη φετινή ομάδα που τον έκραξαν πολύ πιο άδικα σε σχέση με τον Νικ. Ένας που ήρθε αθόρυβα, χαρακτηρίστηκε ως αντι-Τζέιμς και εξαιτίας του κατηγορήθηκε από πολλούς ο Γιαννακόπουλος ότι δεν βάζει τα λεφτά που είχε υποσχεθεί. Αυτοί νομίζω είναι οι χειρότεροι γκρινιάρηδες. Φτάσαμε αισίως στον Απρίλιο, στην πιο κρίσιμη καμπή, και ο Μάρκους Ντένμον δικαιώνει τους πάντες.
Δεν είναι ο παίχτης που θα πάρει ένα ματς τέτοιου επιπέδου μόνος του. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να θεωρείται μέτριος, φθηνός ή περιορισμένων ικανοτήτων επειδή δεν πήρε το μισθό του Μάικ Τζέιμς που δεν ήταν εδώ στην αρχή της χρονιάς; Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει η εμπιστοσύνη της διοίκησης στην επιλογή του προπονητικού σταφ – του καθ’ ύλην αρμόδιου δηλαδή – έπρεπε να μεταφραστεί ως καβούρια ή ως ανακολουθία των υποσχέσεων. Κι αυτά καλό είναι να λέγονται για να καταλαβαίνει κανείς πόσο αχάριστοι μπορεί να γίνουμε. Σε όλους συμβαίνει. Λίγοι όμως έχουν τη δύναμη να πουν «έσφαλα, με συγχωρείς».
Αυτή η φράση αξίζει να ειπωθεί και στη διοίκηση, αλλά πολύ περισσότερο στον Μάρκους Ντένμον. Έναν παίχτη που στα πρώτα 4-5 ματς χαρακτηρίστηκε απ΄όλους λίγος. Επειδή δεν είχε την επίδραση του Τζέιμς. Λες και η ομάδα είχε ανάγκη απ΄αυτό. Μετά ήρθαν μερικά ματς που έπαιξε πολύ καλά. Και πάλι κανείς δεν του το αναγνώρισε.
Τον τελευταίο ενάμιση μήνα είναι από τους πολύ κομβικούς παίχτες. Είναι ο ιδανικός 6ος και 7ος παίχτης. Μαζί με τον Θανάση και τον Ίαν μπαίνουν μέσα και προσφέρουν πολλά μικρά πράγματα. Ακόμα και στα ματς που το σουτ δεν του καθόταν, ο Μάρκους έπαιζε πολύ καλή προσωπική και ομαδική άμυνα.
Ο ερχομός του Μάικ Τζέιμς σε μια εποχή που ο Παππάς ήταν θεωρητικά το βασικό 2άρι, όλοι περιμέναμε ο Ντένμον να πάρει την κατηφόρα και να τα παρατήσει. Ευτυχώς δεν έγινε. Εκείνος πείσμωσε, κατάλαβε ότι η ομάδα τον έχει ανάγκη με συγκεκριμένο τρόπο, του το εξήγησε και ο Πασκουάλ που τον πίστεψε περισσότερο απ΄όλους και τώρα ο Ντένμον είναι λίρα εκατό.
Στο χθεσινό ματς μπήκε στη 12άδα λόγω του Ρίβερς που δεν ήταν απόλυτα έτοιμος μετά από τον τραυματισμό στον ώμο. Και προσέφερε άμυνες, ριμπάουντ και τρία τρίποντα. Τα δύο μάλιστα σε σημείο που η διαφορά ήταν μεν στους 14-15 πόντους, αλλά θα μπορούσε να πέσει σε μονοψήφια πριν το ημίχρονο και να δώσει άλλον αέρα στη Ρεάλ. Δύο τρίποντα που έκοψαν όποια ελπίδα είχε απομείνει στη Ρεάλ.
Ένας κατά τύχη πρωταγωνιστής. Όσο ο Καλάθης και ο Τζέιμς είναι τόσο υπερηχητικοί, οι 9 πόντοι του Ντένμον δεν φαίνονται έντονα. Αλλά επειδή σίγουρα θα υπάρξει στιγμή με σχετικά πιο χαμηλά στάνταρ για τους δύο, τότε θα φανεί πόσο σημαντικός είναι ο Μάρκους.
Αρκεί να σκεφτούμε αυτό. Αν τελικά ο Πασκουάλ είχε επιλέξει Ρίβερς με προβληματικό ώμο, άρα και θέμα στη μηχανική του σουτ, πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα; Μην ξεχνάμε ότι ο Ρίβερς στα τελευταία ματς της regular season είχε θέματα. Τα ποσοστά του είχαν πέσει πάλι αρκετά.
Στο ακριβώς αντίθετο σημείο από τον Ντένμον βρίσκεται ο Παππάς. Άμα τη αφίξει του Τζέιμς μοιάζει να τον έχει πάρει από κάτω. Φαίνεται στο ball handling του, στο ότι δεν παίρνει πια προσπάθειες, ότι κάθε φορά που τριπλάρει σπρώχνει τον αντίπαλο και είναι στα όρια του επιθετικού φάουλ και ιδίως στην αντίδραση του όταν μπαίνει ένα καλό σουτ. Όπως το τρίποντο στο τέλος χθες. Ο Νίκος θα πρέπει να ακολουθήσει τη λογική του Ντένμον. Τα σουτ δεν είναι ο μόνος δρόμος για να πάρεις ψυχολογία. Η ψυχολογία έρχεται όταν φάση τη φάση νιώθεις πόσο σε χρειάζεται εκείνη τη στιγμή η ομάδα. Κι αυτό πρέπει να το δει στην συγκέντρωση του και την άμυνα. Χθες έχασε 3-4 φορές τον αντίπαλο του. Ακόμα και στο τέλος που όλα ήταν πιο χαλαρά.
Γιατί κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός έχει περισσότερη ανάγκη τον Παππά να είναι καλά παρά τον Ντένμον!