Είναι ουτοπία να ψάχνεις πάντα το ιδανικό.
Αν εξαιρέσουμε τη Μόνικα Μπελούτσι, τέλειο δεν υπάρχει σε αυτή τη ζωή.
Ενδεχομένως σ’ αυτό να διαφωνούσε βέβαια ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, αλλά θα είχε… κατά το ήμισυ δίκιο.
Γιατί ακόμα κι αν δεχτούμε τη βέβαιη άποψή του ότι όντως έχουμε δει στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου έναν τέλειο παίκτη, δεν θα ήταν εκείνος.
Για την ακρίβεια δεν θα ήταν κανένας από τους σούπερ σταρ που έχουμε θαυμάσει από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα στα γήπεδα όλου του κόσμου:
Ούτε Ζιντάν, ούτε Ροναλντίνιο, ούτε Μέσι και… Ρονάλντοι (Βραζιλιάνος και Πορτογάλος).
Ο πληρέστερος ποδοσφαιριστής που έχει εμφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια -σχεδόν ο μόνος που μπορούσε να κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ και σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς μέσα στο γήπεδο- λέγεται Κλάρενς Ζέεντορφ.
Με αφορμή ένα video που κυκλοφόρησε τις προηγούμενες μέρες, μπορέσαμε να θυμηθούμε την απίστευτη κλάση του Ολλανδού υπερ-παιχταρά.
Αυτή που ακόμα και τώρα που έχει βγάλει το σορτσάκι κι έχει φορέσει το κοστούμι του προπονητή του επιτρέπει να διατάζει την μπάλα.
Και μ’ ένα αρρωστημένο κοντρόλ που αντιμετώπισε με ύφος «νταξ’, δεν έγινε και τίποτα» να ψαρώνει -άμα λάχει- τους αναπληρωματικούς του στη Λα Κορούνια.
Βλέποντας λοιπόν τον Ζέεντορφ να μιλάει ακόμα και τώρα στο τόπι (και με τη βεβαιότητα ότι θα μπορεί να το κάνει ακόμα και στα 93 του κρατώντας το «πι») δεν γίνεται να μην θυμηθείς για τι ασύλληπτο παίκτη επρόκειτο.
Γιατί το δέος δεν σου το προκαλούν μονάχα οι ονειρεμένες επιδόσεις του.
Το απίστευτο επίτευγμα -που κανείς άλλος ποδοσφαιριστής δεν έχει πετύχει μέχρι σήμερα- των τεσσάρων Champions League με τρεις διαφορετικές ομάδες (Άγιαξ το 1995, Ρεάλ Μαδρίτης το 1998, Μίλαν το 2003 και το 2007).
Τα 5 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα, 4 Σούπερ Καπ, 2 Διηπειρωτικά και 2 ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ που επίσης σήκωσε στην καριέρα του σε Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Βραζιλία.
Η συμμετοχή του στα ημιτελικά δυο Euro (2000, 2004) κι ενός Μουντιάλ (1998) με την εθνική Ολλανδίας, όπου πρόλαβε να γράψει 87 συμμετοχές και 11 γκολ.
Το γεγονός ότι είναι ο νεότερος παίκτης που έχει ντεμπουτάρει ποτέ με τη φανέλα του Άγιαξ (σε ηλικία 16 χρόνων και 242 ημερών), ο ξένος με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Μίλαν (492) και ένας από τους 100 κορυφαίους εν ζωή ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, όπως τους επέλεξε για λογαριασμό της FIFA ο Πελέ.
Εκείνο που κυρίως προκαλούσε όμως τον θαυμασμό δεν ήταν τα απίστευτα κατορθώματά του. Όσο ο τρόπος που τα πετύχαινε μέσα στο γήπεδο.
Γιατί πραγματικά -και χωρίς καμία δόση υπερβολής- δεν υπάρχει κανένα προσόν σύγχρονου παίκτη που να μην το διέθετε ο Ζέεντορφ:
Τεχνική. Ταχύτητα. Δύναμη. Αντοχή. Απόλυτη ισορροπία ανασταλτικών και δημιουργικών ικανοτήτων. Καλή ντρίμπλα. Κάθετη πάσα. Αντίληψη. Διορατικότητα. Οξυδέρκεια. Και φυσικά φανταστικό σουτ…
Πραγματικά ώρες-ώρες έμοιαζε με παίκτη του Pro που τον είχες «πειράξει» κρυφά πριν παίξεις με τον κολλητό σου, ανεβάζοντας στο μάξιμουμ όλες τις κατηγορίες του!
Γιατί διαθέτοντας όλα τα παραπάνω -συν το γεγονός ότι μπορούσε να αγωνιστεί σε όλες τις θέσεις του κέντρου, να προσαρμοστεί σε κάθε στιλ παιχνιδιού και κάθε συνθήκη αγώνα, να μαρκάρει σκυλίσια αλλά καθαρά (μόλις δυο αποβολές στην καριέρα του) και είτε να επιτεθεί ο ίδιος, είτε να φτιάξει τις προϋποθέσεις για τους συμπαίκτες του, αποτελούσε τον απόλυτο «παίκτη-πασπαρτού».
Τον ορισμό αυτού που σήμερα αποκαλείται «box-to-box». Ένα ποδοσφαιρικό… κοκτέιλ ταλέντου που μεθούσε οπαδούς και προπονητές των ομάδων του. Και το πιο ακλόνητο επιχείρημα στην άποψη ότι ναι, υπήρξαν (και υπάρχουν) μεγαλύτεροι παίκτες από εκείνον.
Κανείς τους όμως δεν έμοιαζε να έχει… αποδράσει από το εργαστήριο που παρασκευαζόταν ο τέλειος ποδοσφαιριστής, όσο έμοιαζε ο Κλάρενς Ζέεντορφ…