Το να κάτσεις να κάνεις μια μπασκετική ανάλυση του χθεσινού Ζαλγκίρις-Ολυμπιακός είναι το πιο εύκολο πράγμα. Γιατί από τη μία είχες μια ομάδα που 35 αγώνες τώρα παίζει μπάσκετ και μια άλλη που 35 αγώνες τώρα έχει παίξει μπάσκετ του 5. Άντε να τους κάνουμε 10, αν βάλουμε και τους αγώνες του μέτριου μεν, μπάσκετ δε. Όλο το υπόλοιπο δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη μορφή του αθλήματος και αυτή που παίζει το 90% της Ευρώπης, αλλά εμείς εδώ στην Ελλάδα, και δη προς λιμάνι μεριά, την δαιμονοποιούμε γιατί «καμία ομάδα δεν έχει κορμό ελληνικό όπως εμείς». Πόσο όμως να σε κρατήσει αυτό; Η φουστανέλα και η ελληνική ψυχή, η μαχητική;
Αυτό δεν αφορά μόνο τον Ολυμπιακό, αλλά όλους εκείνους που συνεχίζουν να μιλάνε για αυτό. Λες και οι άλλες χώρες δεν έχουν ψυχή, λες και οι άλλοι δεν γουστάρουν να κερδίζουν τρόπαια. Μόνο εμείς είμαστε οι υπερβατικοί. Οι άλλοι είναι οι λεφτάδες που δεν γνωρίζουν την αξία. Εγώ λέω πως όλα είναι μια κοινωνική κατασκευή που γίνεται dna. Και ήρθε η στιγμή το δικό μας να χτυπηθεί λίγο μπας και ξυπνήσει. Και γίνεται με τον καλύτερο τρόπο. Όχι από τους λεφτάδες, αλλά από μια ομάδα που έχει αρχές, σέβεται το άθλημα και συνδυάζει στον τέλειο βαθμό την τακτική και το θέαμα. Και την ουσία εδώ και δύο χρόνια.
Η Ζαλγκίρις είναι μια ομάδα με περηφάνια επίσης. Από το λιθουανικό έθνος που στο μπάσκετ χαρακτηρίζεται από τα ίδια «εξωαγωνιστικά» στοιχεία. Την δίψα, τον εγωισμό, την ζωοδότηση από το ίδιο το άθλημα. Αυτό που εμφανίζει φέτος και ιδίως στα ματς απέναντι στον Ολυμπιακό είναι ένα καμπανάκι που πρέπει να το αποδεχτούμε.
Κυρίως όλοι αυτοί οι αυλοκόλακες που παρεπιδημούν στο ελληνικό μπάσκετ με οποιαδήποτε ιδιότητα. Που εξακολουθούν να γλείφουν τους Έλληνες μπασκετμπολίστες και να τους χαϊδεύουν. Ενώ στην πραγματικότητα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να σε γεμίζει με ελπίδα, πέραν του Γιάννη, του Καλάθη και εύχομαι του Θανάση. Θέλετε να δούμε την εξέλιξη των υπόλοιπων νέων; Παππάς εδώ και ενάμιση μήνα δεν βλέπεται. Ο Σλούκας έχει 2 ματς καλά και μετά χάνεται. Από πιο νέους μόνο ο Κόνιαρης δείχνει από τώρα potential.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι οι ικανότητες αυτών. Το πρόβλημα είναι ότι επαναπαυόμαστε στην μετριότητα. Κοιτάμε την καταγωγή του παίχτη για να δούμε αν θα τον κρατήσουμε στην ομάδα. Στον Ολυμπιακό για παράδειγμα αν ο Χάκετ ή ο Γκριν ήταν Έλληνες δεν θα είχαν φύγει. Ο Παπαπέτρου που φέτος κάνει μια καλή χρόνια, αν δεν ήταν Έλληνας θα είχε χαιρετήσει από πρόπερσι.
Όλη τη φετινή χρονιά, αλλά και πέρσι και πρόπερσι, ο κύριος Σφαιρόπουλος επιλέγει να χαντακώνει τους ξένους παίχτες που ο ίδιος έχει επιλέξει, γιατί δεν συνεισφέρουν στον ελληνικό κορμό. Το επιθετικό ταλέντο του Ρόμπερτς δεν το έχει κανείς Έλληνας στην ομάδα, πέραν του Σπανούλη. Τι μας νοιάζει εμάς όμως; Αν δεν έχει την ελληνική ψυχή που θα βγάλει μια άμυνα και θα σουτάρει 1/7 σουτ δεν αξίζει.
Τον κράζουν τον Ρόμπερτς και τον Τόμπσον πολλοί φέτος. Γιατί δεν αποδίδουν. Κι εγώ αν έβλεπα ότι μπαίνω μόνο για 2-3 λεπτά και στο παραμικρό λάθος με βγάζουν για να παίζει 25 λεπτά ο Μάντζαρης θα τα παρατούσα. Όσα λεφτά κι αν έπαιρνα. Το ότι κάποιος πληρώνεται δε σημαίνει ότι είναι ρομπότ. Με τι ψυχολογία να παίξεις όταν σε βγάζουν πάνω που έχεις βρει ρυθμό για να μπει ένας 3 φορές κατώτερος σου, μόνο και μόνο επειδή είναι Έλληνας;
Πάνω απ΄όλα στον αθλητισμό είναι η ευχαρίστηση. Αυτό πιστεύω εγώ. Προφανώς και όλοι θα τρελαθούμε με μια Ευρωλίγκα. Αλλά επειδή και οι άλλοι μανούλες έχουν και καταβάλλουν κόπο, ορισμένες φορές μάλιστα μεγαλύτερο και ποιοτικότερο από τον δικό μας, καλό είναι να σκεφτόμαστε και τη χαρά του παιχνιδιού. Κι αυτό που παίζει ο Ολυμπιακός εδώ και τρία χρόνια δεν είναι χαρά παιχνιδιού. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Κυρίως για τις εμμονές του μετριότατου πάγκου του. Και δεν μιλάμε για τους παίχτες.
Να δεχτεί ο φίλαθλος της ομάδας ότι ήταν κακός ο Γκριν. Ο Στρόμπερι. Ο Όντομ. Όμως, αυτούς κάποιος τους διάλεξε. Κάποιος είδε σε αυτούς κάτι που θα βοηθούσε την ομάδα. Το τι κατάληξη είχαν όλοι το είδαμε. Δε γίνεται δηλαδή ο Στρόμπερι στην Τούρκια να είναι μια χαρά παίχτης κι εδώ να ήταν παλτό; Δε γίνεται ο Γκριν να ήταν μη χρήσιμος. Ποιος κράτησε στο ΟΑΚΑ με τους πόντους του τον Ολυμπιακό; Όχι οι Έλληνες πάντως.
Όλα στη ζωή είναι επιλογές. Δικαίωμα των Αγγελόπουλων και του κ. Σφαιρόπουλου να κάνουν αυτές τις επιλογές. Θα πρέπει όμως να δέχονται και τις συνέπειες με αξιοπρέπεια, δίχως υποτίμηση. Θα πρέπει πάνω απ΄όλα να σέβονται τους ίδιους τους «πελάτες». Αναφέρομαι μόνο στους φιλάθλους και όχι στους ούγγανους τσαμπατζήδες των γηπέδων.
Οι σταθεροί κάτοχοι διαρκείας του Ολυμπιακού που βρίσκονται στο αφιλόξενο και κακό γηπεδικά ΣΕΦ ακόμα και σε ματς με τον Φάρο, δικαιούνται να φεύγουν ικανοποιημένοι από το γήπεδο. Όχι από τη νίκη. Σαφώς και όχι. Από αυτό που είδαν. Θα έχουν άδικο αν του χρόνου δεν πάρουν διαρκείας επειδή τους φλόμωσε η ομάδα στο αντιμπάσκετ;
Σε όλο αυτό έχουν μεγάλο μερίδιο και οι προαναφερθέντες γλείφτες. Αρθρογράφοι σε ιστοσελίδες που δε θέλουν να χαλάσουν τα prιλίκια τους ή που κρατάνε πάντοτε μια πισινή για να έχουν μετά να σου λένε «εγώ το είχα πει ότι θα γίνει έτσι». Πληρωμένοι λακέδες που δεν έχουν πραγματική ιδέα από το άθλημα.
Εφόσον θέλουμε κάποτε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας – ίσως κι από τα λάθη των άλλων – η φετινή ιστορία της Ζαλγκίρις, όπου κι αν καταλήξει, είναι ένα πολύ καλό μάθημα. Ακόμα κι αν πονέσει αρκετά. Μόνο έτσι γίνεται κανείς καλύτερος.