Δε χωράει αμφιβολία: Αυτή είναι η πιο loser ομάδα της Ευρώπης!
Βρείτε μας στο
Μπάλα

Δε χωράει αμφιβολία: Αυτή είναι η πιο loser ομάδα της Ευρώπης!

Στις διεθνείς διοργανώσεις έχει διακριθεί μόνο για ένα πράγμα: για τις αποτυχίες της!

Είσαι από τις μεγαλύτερες ομάδες της Αγγλίας. Αυτό σε κάνει αυτόματα και μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου. Αντικειμενικά: οι οπαδοί σου υπερβαίνουν τα όρια του Νησιού και στα τέλη των 90s με αρχές των 00s είχες μια ομάδα που όλη η Ευρώπη θαύμαζε.

Και όμως, έχεις στο παλμαρέ σου μόλις έναν ευρωπαϊκό τίτλο.

Ήταν το 1994 όταν η Άρσεναλ νικούσε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων την Πάρμα με 1-0 και ξόρκιζε μια μεγάλη κατάρα: επιτέλους έπαιρνε στο σπίτι της ένα ευρωπαϊκό «στέμμα». Μεγάλο στίγμα όταν είσαι αγγλική ομάδα και μάλιστα όχι όποια κι όποια, αλλά παραδοσιακά μια από τις μεγαλύτερες, μια τόσο αρνητική επίδοση κατακτήσεων τροπαίων στην Ευρώπη.

Ακόμα και και το ένα είναι πολύ λίγο εδώ που τα λέμε.

Μιλάμε άλλωστε για το αγγλικό ποδόσφαιρο: έχει πάρει ευρωπαϊκό τρόπαιο και η κουτσή Μαρία και εσύ όχι απλά δεν βρίσκεσαι στις ψηλές θέσεις των κατακτήσεων όπως σου αναλογεί, αλλά δεν είσαι καν η ομάδα με τα περισσότερα τρόπαια στην πόλη σου.

Ας το πούμε ανοιχτά: στην Ευρώπη η Άρσεναλ είναι μια loser ομάδα. Και με δεδομένο πως έχoυμε να κάνουμε με ένα σύλλογο που θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί κάθε χρόνο στο υψηλότερο επίπεδο και αντ’ αυτού τρώει τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη λες και κάτι μεταφυσικό την έχει επηρεάσει, δεν υπάρχει καμία υπερβολή όσον αφορά την άβολη αλήθεια σχετικά με αυτή: η Άρσεναλ είναι η πιο loser ομάδα της Ευρώπης.

Το χθεσινό φιάσκο της απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης απλά επιβεβαιώνει αυτό που άπαντες είχαν συνηθίσει με αυτή.

Φέτος, έμοιαζε η καταλληλότερη συνθήκη για να πανηγυρίσει επιτέλους μια ευρωκούπα, να τις κάνει δύο τις ρημάδες, έστω και αν αυτό αφορά τη συμμετοχή της στο Europa League. Ε, αφού- κατά πάσα πιθανότητα- δεν τα κατάφερε και φέτος, δε θα τα καταφέρει ποτέ.

Φυσικά, ο ημιτελικός με την Ατλέτικο Μαδρίτης συγκροτούσε ένα ζευγάρι που εύκολα θα μπορούσε να είναι το ζευγάρι του τελικού της διοργάνωσης. Για την ακρίβεια, θα μπορούσε να είναι το ζευγάρι ακόμα και του τελικού του Champions League.

Άρα υπό άλλες συνθήκες δεν θα ήταν τόσο ντροπή ο (διαφαινόμενος) αποκλεισμός από τους Ισπανούς- ακόμα και αυτός και πάλι θα ήταν ένα ακόμα λιθαράκι στην φήμη της looser ομάδας. Ωστόσο ο τρόπος που «απέτυχε» χθες στο Emirates απλά απογειώνει αυτή τη φήμη.

Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική…

Δε χωράει αμφιβολία: Αυτή είναι η πιο loser ομάδα της Ευρώπης!

Με την Ατλέτικο να παίζει με δέκα παίκτες μόλις από το 10ο λεπτό και τον Ντιέγκο Σιμεόνε να έχει αποβληθεί επίσης, με το παιχνίδι να έχει μπει στο τελευταίο δεκάλεπτο και την Άρσεναλ να έχει σκορ πρόκρισης (1-0), όλα έμοιαζαν ιδανικά για να εξασφαλίσει το προβάδισμα ενόψει του δεύτερου ματς.

Και εκεί η κατάρα της πιο looser ομάδας ξαναχτύπησε: ο Γκριζμάν έκανε το 1-1 και η Άρσεναλ γύρισε στην αγαπημένη της συνήθεια όσον αφορά τα ευρωπαϊκά κύπελλα: «αποτυχία».

Μοιάζει απίστευτο αλλά είναι αληθινό: ο Αρσέν Βενγκέρ θα φύγει το καλοκαίρι από την Άρσεναλ έπειτα από 21 χρόνια στον πάγκο της και δεν θα έχει πάρει κανένα ευρωπαϊκό τρόπαιο! Από το 1994 και μετά άλλωστε που η Άρσεναλ πήρε το Κυπελλούχων, η ομάδα του Λονδίνου έχει φτάσει μόλις πέντε ακόμα φορές σε ημιτελικό ή τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Και τα έχει κάνει θάλασσα ΚΑΙ τις πέντε!

Έχουμε και λέμε:

-Το 1995, μια χρονιά μετά την κατάκτηση του Κυπελλούχων, έφτασε εκ νέου στον τελικό της εν λόγω διοργάνωσης. Αντιμετώπισε την σαφώς κατώτερη Σαραγόσα και ηττήθηκε με 2-1 με τρόπο που έμοιαζε με κακό αστείο. Και τα δυο γκολ της ισπανικής ομάδας ήταν μακρυνά σουτ που στόχευσαν να πιάσουν στον ύπνο τον Σίμαν που ήταν κάτω από τα δοκάρια. Και τον έπιασαν! Ειδικά το δεύτερο γκολ είναι από εκείνα που έχουν στιγματίσει την καριέρα του Σίμαν…

-Το 2000 η Άρσεναλ έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου UEFA (το σημερινό Europa League) και αντιμετώπισε την Γαλατασαράι του Χάτζι και του Ποπέσκου. Ιστορική ομάδα εκείνη για τους Τούρκους αλλά και η Άρσεναλ βρισκόταν στις καλύτερες εποχές της και με την γαλλική τετράδα των Ανρί, Βιλτόρ, Πιρές και Βιεϊρά να βγάζει μάτια στο Νησί, έμοιαζε πολύ μεγάλη ομάδα για το UEFA και το αυτονόητο φαβορί για την κατάκτησή του.

Αμ δε! Το 0-0 στην κανονική διάρκεια και στην παράταση έμεινε μέχρι το τελικό σφύριγμα του διαιτητή και η Γαλατασαράι έγινε στα πέναλτι, η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα τούρκικη ομάδα με ευρωπαϊκό τίτλο.

-Το 2006 κατάφερε να φτάσει στον τελικό του Champions League όπου και αντιμετώπισε την Μπαρτσελόνα. Η Μπάρτσα είχε φοβερή ομάδα, αλλά ακόμα δεν ήταν το μεγαθήριο που είναι σήμερα. Είχε άλλωστε μόλις ένα Champions League -έναντι 9, τότε, της Ρεάλ Μαδρίτης- και ήταν η έτερη μεγάλη ομάδα της Ευρώπης που κουβαλούσε πάνω της την ταμπέλα της loser.

Όποιος έπαιρνε εκείνο τον τελικό μάλλον θα έδιωχνε δια παντός αυτό τον ταπεινωτικό χαρακτηρισμό από πάνω του, όπως και έγινε. Η Άρσεναλ προηγούταν από το πρώτο ημίχρονο με 1-0, έμοιαζε να ελέγχει το ματς και κατάφερε να δεχθεί δυο γκολ σε 15 λεπτά και να χάσει την κούπα μέσα από τα χέρια της.

Το 2009 έφτασε στον ημιτελικό του Champions League και είχε την ευκαιρία να διεκδικήσει για μια ακόμα φορά το βαρύτιμο τρόπαιο. Αντίπαλός της ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, από την οποία και έχασε στο πρώτο ματς με 1-0. Το σκορ ήταν τόσο ρευστό που η Άρσεναλ είχε βάσιμες ελπίδες για πρόκριση στον τελικό. Στον επαναληπτικό όμως μέσα στην έδρα της- και ενώ όλα έδειχναν πως θα δούμε ένα μεγάλο ντέρμπι- τα πάντα τελείωσαν μέχρι το 10′!

Η Μάντεστερ έκανε το 0-1 στο 7΄, τρία λεπτά αργότερα έγινε το 0-2 και το ματς έληξε πριν καν αρχίσει. Το τελικό 1-3 ήταν ένα ακόμα δυσάρεστο κεφάλαιο στην looser ιστορία της Άρσεναλ.

Μια loser ιστορία που φαίνεται πως θα ενισχυθεί εκ νέου με το… πατατράκ κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης, το οποίο απομακρύνει το όνειρο της κατάκτησης ενός ευρωπαϊκού τίτλου, έστω και την ύστατη στιγμή, από τον Βενγκέρ και υπενθυμίζει στους πάντες πως η ομάδα του Λονδίνου διακρίνεται μόνο για ένα λόγο- τουλάχιστον εκτός συνόρων: για τις αποτυχίες της.