Οι περισσότερες αναμνήσεις μου από το μπάσκετ περιλαμβάνουν λίγες χαρές απέναντι σε Ισπανούς και πολλές πίκρες. Τα τελευταία χρόνια ακόμα περισσότερο. Είτε σε επίπεδο Εθνικής είτε σε συλλογικό με τον Παναθηναϊκό. Κι ενώ, παρά το απύθμενο κόμπλεξ μου, μπορώ να παραδεχτώ ότι οι Ισπανοί είναι παιχταράδες, υπάρχει ένας που δεν μπόρεσα ποτέ να του βγάλω το καπέλο. Ο Ρούντι Φερνάντεζ είναι δικαιότατα ο πιο αντιπαθής παίχτης στην Ελλάδα και λογικά και στη Λιθουανία, μετά τα όσα είχε κάνει πριν μια 4ετία. Έφτασε όμως το πλήρωμα του χρόνου για να δει σκληρό ανταγωνισμό για τη θέση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ανταγωνιστής είναι συμπαίχτης του χρόνια τώρα.
Ο Φελίπε Ρέγιες ήταν πάντοτε πονηρός στο παιχνίδι. Αλλά φρόντιζε μέχρι πριν 2 χρόνια να μην ξεπερνάει αυτή τη λεπτή γραμμή που έχει αφήσει χιλιόμετρα πίσω του ο Ρούντι. Όλα αυτά άλλαξαν, δίχως λόγο κι αφορμή που λέει και το άσμα. Η φετινή σειρά play off απέναντι στον Παναθηναϊκό ήταν το ύψιστο δείγμα. Το διαπιστευτήριο του. Η διάρκεια που φαίνεται πως αναζητούσε στην ανηθικότητα, στον κωλοπαιδισμό και στο βρώμικο παιχνίδι. Την κέρδισε επάξια.
Γενικά είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις παιχνίδι της Ρεάλ και να μην ασχοληθείς με τον Ρούντι. Να που όλα γίνονται. Πέρασε σειρά με 4 παιχνίδια όπου ο Ρούντι δεν ήταν ο πιο εκνευριστικός. Για την ακρίβεια τον ξεπέρασαν δύο. Ο Ντόνσιτς ο ένας. Αλλά ο Φελίπε Ρέγιες, αυτός ο Ισπανός Χλαπάτσας, η θιβετιανή μάγισσα που θα έλεγε ο Κάκαλος, έδωσε ρεσιτάλ.
Τον ακουμπούσαν και πεταγόταν τρία μέτρα μακριά. Πάνω που πήγαινες να θαυμάσεις το πόσο σωστά τοποθετείται στο επιθετικό ριμπάουντ και εκθέτει αντιπάλους, πάθαινε αυτό το ηλεκτροσόκ και αναζητούσες το λεξικό για να μάθεις ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει σε ισπανική βρισιά. Κατά τ΄άλλα οι δηλώσεις των στελεχών του Παναθηναϊκού αποτελούν δυσφήμιση για την Ευρωλίγκα. Η συμπεριφορά του Ρέγιες και των άλλων δύο ήταν υπόδειγμα αθλητών και προωθεί την ευγενή άμιλλα.
Κάθε μεγάλος αθλητής όταν φτάνει στο τέλος της καριέρας του αρχίζει να παίζει περισσότερο με το μυαλό και λιγότερο με τα υπόλοιπα. Το έκανε ο Διαμαντίδης. Το κάνει ο Σπανούλης. Το κάνει ακόμα και ο Ναβάρο που αν το καλοσκεφτούμε ελάχιστες ήταν οι φορές που επιχείρησε να πάρει κάτι που δεν άξιζε. Ο Ρέγιες και ο Ρούντι είναι ένα αχτύπητο ντουέτο. Θα μπορούσες να τους παρομοιάσεις με τον Shawn Michaels και τον Edge της κλεψιάς και της ασέβειας προς τον αντίπαλο.
Το χειρότερο απ΄όλα βέβαια είναι ότι ο Φελίπε μοιάζει σαν να έχει eyeliner στα μάτια. Και το να αντιγράφεις τον μέγιστο Κίμωνα Κουλούρη είναι όνειδος, πράξη αισχίστου βαθμού!