Ήταν μία από τις πολύ καλές μέρες του «Air» στη δουλειά. Απρίλης του ’88, ανήμερα του Πάσχα των Καθολικών, το «59αρι» του απέναντι στους Pistons μέσα στο Detroit οδηγεί τους Bulls σε νίκη με 112-100. Ήταν η βούλα για το βραβείο του MVP της σεζόν (είχε αναδειχθεί και ο κορυφαίος αμυντικός της λίγκας), μαζί και ένα εν δυνάμει ψυχολογικό πλήγμα στους πρωτοπόρους της περιφέρειας, ενόψει ενός πιθανού ραντεβού στα πλέι-οφ.
Τα εξωπραγματικά νούμερα του εκείνο το βράδυ δεν αποτυπώθηκαν μόνο στη στατιστική (21/27 διπ., 17/19 βολές), αλλά και στις πεταμένες φλέβες του Τσακ Ντέιλι, που σε έξαλλη κατάσταση κατσάδιαζε διαρκώς τους παίκτες του.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Μάικλ Τζόρνταν τους έπιανε«πελάτες». Για την ακρίβεια ήταν κοντά στο μέσο όρο πόντων του απέναντί τους, έχοντας σκοράρει 49, 47, 61 και 49 σε προηγούμενα παιχνίδια.
«Ως εδώ και μη παρέκει», ήταν σε ελεύθερη μετάφραση το «πόρισμα» του Τσακ Ντέιλι. «Ήταν τότε που καθίσαμε κάτω και αποφασίσαμε ότι ο Μάικλ δεν θα μας νικούσε ξανά μόνος του. Έπρεπε να σχεδιάσουμε ένα ομαδικό πλάνο για να δουλέψει αυτό που είχαμε στο μυαλό μας».
Ήταν το βράδυ που γεννήθηκαν οι «Jordan Rules». Μαζί και τα «Bad Boys» του Detroit.
Την επόμενη φορά που συναντήθηκαν οι δύο ομάδες, το σχέδιο ήταν πανέτοιμο. Ο Μάικλ θα έπρεπε να «ματώσει« για κάθε πόντο. Στον πρώτο αγώνα για τα ημιτελικά των πλέι-οφ της Ανατολής, περιορίστηκε σε μόνο 10 εύστοχα δίποντα, ενώ υπέπεσε σε 5 λάθη. Ο περιβόητος κώδικας από κανόνες για την εξουδετέρωση του Τζόρνταν έκανε θραύση για τρεις διαδοχικές σεζόν στα πλέι-οφ.
Οι Jordan Rules έπαιζαν με το μυαλό του Air και κατάφεραν να το χαλάσουν. Αποσκοπούσαν στο να αισθανθεί ευάλωτος, να λυγίσει εντός και εκτός παρκέ, γνωρίζοντας ότι σε κάθε διείσδυση στην αντίπαλη ρακέτα παραμόνευε ο κίνδυνος να βρεθεί στο παρκέ.
Στο μαρκάρισμα του εναλλάσσονταν ο Τζο Ντούμαρς και (ο μετέπειτα συμπαίκτης του), ο «σιδερένιος» Ντένις Ρόντμαν, οδηγώντας τον σε παγίδες.
Τον ανάγκασαν να αναρωτιέται διαρκώς από που θα πεταχτεί κάποιο χέρι να του μειώσει την ορατότητα ή σε ποιο σημείο του σώματος του θα προσγειωθεί κάποια αγκωνιά. Τον ανάγκασαν να σκέφτεται ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται ο Ρίκι Μαχόρν, ο Μπιλ Λαμπίρ, ο Τζέιμς Έντουαρντς, ή ο Τζον Σάλεϊ για να ντουμπλάρουν πάνω του.
«Αν ο Τζόρνταν αποφασίσει ότι πρέπει να πάει στην τουαλέτα, τότε πρέπει όλοι μαζί να τον ακολουθήσουμε», ήταν το μότο που μετέδωσε ως νοοτροπία στα «κακά παιδιά» του ο Ντέιλι.
Ο Τζόρνταν είχε σε εκείνη τη σειρά 27,4 πόντους μ.ο. με κάτω από 50% εντός πεδίας και μόλις 5 ασίστ περισσότερες από λάθη. Οι Bulls πήραν μόνο το δεύτερο παιχνίδι, χάνοντας εκκωφαντικά με 4-1.
Τα δύο επόμενα χρόνια ο Φιλ Τζάκσον και ο Τζόρνταν μείωσαν την αποτελεσματικότητα των Jordan Rules, όχι όμως τόσο ώστε το Σικάγο να κυριαρχήσει σε μια σειρά αγώνων. Στους τελικούς της Ανατολής το ’89, το Detroit επιβλήθηκε με 4-2 και ένα χρόνο αργότερα με 4-3.
Στο 7ο ματς εκείνης της σειράς ο Τζόρνταν έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια πλέι-οφ απέναντι στους Pistons, με 31 πόντους, 9 ασίστ, 8 ριμπάουντ και 13/27 εντός πεδιάς. Η βοήθεια από το supporting cast ήταν όμως αποκαρδιωτική. Οι Bulls συνετρίβησαν με 93-74, με τους υπόλοιπους να έχουν 15/63 προσπάθειες εκείνο το βράδυ!
Το «ξύλο» από τους Pistons ήταν αναμφίβολα ένα από τα συστατικά που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα του κορυφαίου όλων των εποχών. Μέσω αυτού, ο Μάικλ άλλαξε επίπεδο και εγκαθίδρυσε τη δυναστεία του Chicago, αρχής γενομένης από το 1991, οπότε και οι Bulls έβγαλαν τα απωθημένα τους για τα δεινά που είχαν υποστεί, διαλύοντας τους Pistons με 4-0 στους τελικούς της Ανατολής.
Για να συμβεί αυτό βέβαια, δεν ήταν οι επιδόσεις του Τζόρνταν αυτές που βελτιώθηκαν σε τόσο σημαντικό βαθμό, όσο του supporting cast. Ο Σκότι Πίπεν για παράδειγμα είχε ανεβάσει κατακόρυφα τα νούμερά του (22 π., 5,3 ασ. μ.ο.), ενώ το Chicago ήταν εμφανώς πιο «ομάδα» την ώρα που η μπάλα έκαιγε.
Αν ο δημοσιογράφος Σαμ Σμιθ, ρεπόρτερ των Bulls εκείνο το διάστημα το έθετε… κομψά, θα έλεγε ότι «ο Τζόρνταν αποφάσισε να συνεργαστεί με τους συμπαίκτες του». Δεν το έθεσε όμως ακριβώς έτσι…
Στο περίφημο βιβλίο που εξέδωσε το 1992, ο Σμιθ οικειοποιήθηκε πολύ έξυπνα τον κώδικα «Jordan Rules» για την τιτλοφόρηση του. Οι κανόνες στους οποίους αναφερόταν όμως εκείνος δεν ήταν οι κανόνες αντιμετώπισης του Τζόρνταν, αλλά οι αυταρχικοί τέτοιοι που είχε επιβάλλει ο σούπερ σταρ των Bulls στα του «οίκου» του.
Το βιβλίο παρουσίαζε ό,τι λάμβανε χώρα για χρόνια στα αποδυτήρια της ομάδας και συνιστούσε την απόλυτη δυσφήμιση του συμπαίκτη Μάικλ Τζόρνταν. Οι λεπτομέρειες και οι ατάκες του μεταφέρθηκαν με τέτοια ακρίβεια, ώστε δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι το βιβλίο γράφτηκε από πηγές εντός της ομάδας. Γι’ αυτό και δεν προκάλεσε μηνύσεις και διαψεύσεις, παρά μόνο κάποιες σκόρπιες δηλώσεις.
Ο Τζόρνταν παρουσιάζεται ως εγωπαθής, καταπιεστικός, άρρωστος με τα στατιστικά του, αλλά και υπέρμετρα παθιασμένος με τη νίκη.
Κατά τη φημολογία της εποχής, οι συμπαίκτες του είχαν βαρεθεί τις μπουνιές του, τις βρισιές του, τις απαιτήσεις του για ανταλλαγές, τις κόντρες με τους προπονητές του και με την διοίκηση, αλλά επειδή τον φοβόντουσαν, η διέξοδος ήταν το συγκεκριμένο βιβλίο.
Ορισμένες από τις ατάκες που αποδίδονται στον Τζόρνταν είναι επικές. Προέρχονται από τα αποδυτήρια, απευθυνόμενες σε προπονητές και συμπαίκτες.
«Βρίσκομαι στο γήπεδο με τέσσερις σκουπιδιάρηδες»,
«Ο τύπος είναι ο μοναδικός πάουερ φόργουορντ, χωρίς… πάουερ. Ένα ριμπάουντ σε δύο αγώνες έχει ο Στέισι Κινγκ».
Προς τον Τζον Πάξον: «Αν τολμήσεις να πασάρεις στον Καρτράιτ, δεν ξαναπαίρνεις την μπαλα από μένα».
«Πέντε χρόνια ακόμα και θα φύγω. Σημειώνω μια, μια τις ημέρες σαν φυλακισμένος! Αυτή η ομάδα δεν πάει πουθενά και την σιχάθηκα. Όπως τη λίγκα και τους δημοσιογράφους».
«Με εμένα γενικό διευθυντή οι Bulls θα ήταν πολύ καλύτεροι».
«Αν ήμουν εγώ ο προπονητής θα φρόντιζα να ξεχωρίσω τα δυνατά από τα αδύνατα σημεία μας. Όλοι ξέρετε ποιο είναι το δυνατό μας σημείο».
Προς τον Ουίλ Πέρντιου, ακολουθούμενη από μια πολύ δυνατή σφαλιάρα: «Γιατί ποτέ στον αγώνα δεν μου δίνεις ένα καλό σκριν»;
Μετά την κυκλοφορία του βιβλίου οι προπονήσεις των Bulls έκλεισαν για τον Τύπο.
Αν και με πολύ προσπάθεια… ξεχασμένο, προϊόντος του χρόνου το «Jordan Rules» έγινε best seller των New York Times, πουλώντας περίπου 200.000 αντίτυπα έως το 1995. Ήταν μια από τις λίγες φορές στην ιστορία που αποτυπώθηκε με τόσο αναλυτικό τρόπο η πολύ κακή συμπεριφορά ενός σταρ.
Όταν διέρρευσε ότι μια από τις πηγές του συγγραφέα ήταν ο Χόρας Γκραντ, το κλίμα στην ομάδα έγινε πολύ άσχημο. Αυτό όμως διήρκεσε μόνο για λίγο. Μακροχρόνια οι αποκαλύψεις είχαν ευεργετικές συνέπειες για τους Bulls, όπως αποδείχτηκε και όπως υποστήριξε και ο Φιλ Τζάκσον το 2012. Ο θρυλικός προπονητής εκτίμησε ότι συνετέλεσε πιθανότατα στη δυναμική που ανέπτυξε έκτοτε το Chicago.
«Έκτοτε η ένταξη του Μάικλ στην ομάδα ήταν πιο ομαλή. Αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να αρχίσει να εμπιστεύεται τους συμπαίκτες του και να εκτιμά τις ικανότητες τους. Αυτό αφαίρεσε ένα μέρος από την τεράστια πίεση που είχε στις πλάτες του τα πρώτα 4-5 χρόνια. Τότε που ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει τα πάντα, απ’ το να ράβει έως να μαγειρεύει».
Οι δηλώσεις αυτές του Φιλ Τζάκσον ουδόλως έρχονται φυσικά σε αντίθεση με τις φήμες που τον ήθελαν να είναι ένας από τους βασικούς πληροφοριοδότες του συγγραφέα…
Το βιβλίο είχε τόσο αρνητική χροιά που έφερε εν τέλει τα αντίθετα αποτελέσματα. Θεωρήθηκε ακόμα και λόγος πλήρους συμφιλίωσης μεταξύ του Τζόρνταν και του περίφημου μάνατζερ του Chicago Τζέρι Κράουζε.
Πέραν των όσων δυσφημιστικών αναφέρθηκαν σε αυτό για τον Τζόρνταν, στο NBA ήταν κοινό μυστικό ότι ο Air στηρίχθηκε όσο κανένας άλλος αθλητής στη σύγχρονη ιστορία του πρωταθλήματος.
«Υπήρχε εντολή στα πολλά νταμπλ τιμ των Bulls, τα φάουλ να χρεώνονται σε οποιονδήποτε άλλο παίκτη εκτός του Τζόρνταν», είχε δηλώσει ανωνύμως διαιτητής, ερωτηθείς για το πώς γίνεται να μην έχει αποβληθεί από το 1992 κι έπειτα ποτέ με έξι φάουλ ένας παίκτης που αποθεώθηκε για την δυνατή του άμυνα.
Επωνύμως ο τέως ρέφερι Μάικ Ματίς είχε μιλήσει για το επιθετικό φάουλ στο τελευταίο σουτ κόντρα στη Utah στον έκτο τελικό του 1998: «Οι σχολιαστές μίλησαν για μια υπέροχη κίνηση. Η αλήθεια; Ένα ξεκάθαρο σπρώξιμο του Τζόρνταν στον Ράσελ που έπρεπε να δοθεί άμεσα επιθετικό φάουλ».
Για την ιστορία, ο Αϊζάια Τόμας, τρίτος σχολιαστής των τελικών, φώναζε από το πρώτο ριπλέι για επιθετικό, υποκινούμενος πιθανόν και από την αντιπάθειά του προς τον Air από τότε που μάλωναν σαν τα κοκόρια εντός παρκέ.
Με ή χωρίς διαιτητική εύνοια, με ή χωρίς καφριλίκια και bulling προς τους συμπαίκτες του, ο Μάικλ Τζόρνταν ανορθώθηκε τόσο πάνω από το παιχνίδι, που άφησε την υστεροφημία του να επισκιάσει εκτυφλωτικά την όποια σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Αντιλαμβανόμενος ίσως και τα -απότοκα των διαδοχικών αποτυχιών- λάθη του («το ταλέντο κερδίζει παιχνίδια, αλλά η ομαδική δουλειά και η ευφυία κερδίζει πρωταθλήματα», έχει δηλώσει χαρακτηριστικά), έκλεισε με νόημα το μάτι του στην ιστορία, υποδεικνύοντας της ότι αυτή γράφεται πάντα από τους νικητές…