Η ομάδα του σήκωσε το 13ο Champions League της ιστορίας της. Το τρίτο συνεχόμενο και το τέταρτο τα τελευταία πέντε χρόνια.
Ο ίδιος υπήρξε καθοριστικός στην πορεία της, ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και παραμένει αναμφίβολα ένας από τους δυο κορυφαίους παίκτες του κόσμου.
Για οποιονδήποτε άλλον ποδοσφαιριστή τα παραπάνω θα ήταν λόγοι να πετάει από τη χαρά του. Να το χαίρεται με την ψυχή του και να πανηγυρίζει σαν τρελός.
Μεταξύ μας όμως, ποιος πιστεύει ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο ένιωθε έτσι μετά τη λήξη του τελικού με τη Λίβερπουλ;
Ή μάλλον -για να το θέσουμε καλύτερα- ποιος πιστεύει πως όλα αυτά ΔΕΝ επισκιάστηκαν στο μυαλό του από το γεγονός ότι ο ίδιος δεν σκόραρε;
Ότι δεν υπήρξε εκείνος στο επίκεντρο; Ότι αυτή τη φορά δεν μονοπώλησε τα φώτα της δημοσιότητας;
Για τον αλαζονικό χαρακτήρα του Πορτογάλου και την αθεράπευτη αυταρέσκειά του (που όσο παιχταράς κι αν είναι δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανένας) ο χθεσινός τελικός είχε σχεδόν εφιαλτική εξέλιξη.
Απλά προσπάθησε να σκεφτείς τα πράγματα από τη δική του εγωπαθή ματιά:
Στο πρώτο ημίχρονο είναι σχεδόν αόρατος. Σπαταλάει μια καλή ευκαιρία και υπενθυμίζει ότι βρίσκεται κι αυτός στο γήπεδο μονάχα στην (αξιέπαινη) κίνησή του να παρηγορήσει τον τραυματία Σαλάχ την ώρα της αλλαγής του.
Ποιος ξέρει, ίσως να είχε τύψεις ότι τον «μάτιασε» με το δολοφονικό βλέμμα που συνελήφθη να του ρίχνει στη φύσουνα πριν την έναρξη του αγώνα…
Ενδιάμεσα βέβαια βλέπει τον τερματοφύλακα που υπέπεσε στις πιο απίθανες γκέλες όλων των εποχών σε τελικό να κάνει μεγάλη απόκρουση σε δική του κεφαλιά (έστω κι αν ήταν σε θέση οφσάιντ)…
Αυτά όμως δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα θα ακολουθούσαν. Στο β’ ημίχρονο λοιπόν βλέπει τον Μπέιλ (με τον οποίο είναι γνωστό ότι δεν διατηρούν ακριβώς αδερφικές σχέσεις) να μπαίνει αλλαγή.
Και όχι μόνο να πετυχαίνει εκείνος το καθοριστικό γκολ του τελικού, αλλά να το κάνει και με «ψαλιδάκι» που επισκίασε (αφού έγινε στον τελικό) το δικό του με τη Γιουβέντους
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο «άσπονδος φίλος» του πετυχαίνει και δεύτερο γκολ. Και όταν βγαίνουν μαζί λίγο αργότερα στην αντεπίθεση τον κάνει ακόμα περισσότερο… μπαρούτι:
Προτιμώντας να ψάξει το χατ-τρικ, παρά να του πασάρει για να σκοράρει κι εκείνος!
Στις καθυστερήσεις, δε, του αγώνα έρχεται το τελειωτικό χτύπημα.
Ενώ μπαίνει στην περιοχή και έχει την ευκαιρία να σκοράρει, να βγάλει τη φανέλα και να δείξει επιτέλους τους κοιλιακούς του, του παίρνει την μπουκιά από το στόμα ένας… εισβολέας οπαδός!
Όταν έχει τελειώσει λοιπόν το παιχνίδι και η Ρεάλ είναι ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης αυτό είναι δευτερεύον στο μυαλό του.
Το θέμα είναι ότι όλοι πανηγυρίζουν χωρίς ταυτόχρονα να αποθεώνουν εκείνον. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να ανεχθεί…
Έτσι, σαν γνήσιο κακομαθημένο που θέλει όλοι να ασχολούνται μαζί του, επιχειρεί με άλλον τρόπο (αφού δεν το κατάφερε με την απόδοσή του) να τραβήξει την προσοχή. Και μέσα στα επινίκια υπονοεί ότι θα φύγει από τη Μαδρίτη.
«Ήταν πολύ ωραίο να βρίσκομαι στη Ρεάλ. Τις επόμενες μέρες θα δώσω μια απάντηση στους οπαδούς, που βρίσκονταν πάντα στο πλευρό μου. Γράψαμε ιστορία και τώρα πρέπει να το απολαύσουμε», δηλώνει.
Κι όταν όλοι πια έχουν αρχίσει να παίρνουν χαμπάρι ότι πανηγυρίζει μεν, αλλά δεν σκίζει και το βρακί του απ’ τη χαρά του (με ρεπόρτερ να τον ρωτάει ευθέως αν είναι λυπημένος που δεν σκόραρε στον τελικό) δεν κρατιέται να μην το επιβεβαιώσει. Με μια από τι γνωστές του κρίσεις σεμνότητας:
«Ποιος ήταν ο πρώτος σκόρερ και πάλι; Το Champions League πρέπει να αλλάξει όνομα και να λέγεται CR7 Champions League. Έχω κερδίσει πέντε τρόπαια, είμαι πρώτος σκόρερ, δεν μπορώ να είμαι λυπημένος», θα πει γεμάτος θαυμασμό για τον εαυτό του.