Κάθε φορά που βλέπω τη λέξη «φασισμός» και όλα του τα παράγωγα σε τίτλους, σκέφτομαι ότι είναι άλλη μια απ΄αυτές τις περιπτώσεις που η λέξη μπαίνει μόνο και μόνο για να προκαλέσει. Προσπαθώ πολύ να την αποφεύγω, αλλά τελευταία στριφογυρίζει πολύ έντονα στο μυαλό μου. Κυρίως όταν πρόκειται για τους Έλληνες οπαδούς. Όχι όταν υποστηρίζουν ελληνική ομάδα. Όταν υποστηρίζουν ξένη. Στο ποδόσφαιρο της απόλυτης εμπορευματοποίησης υπάρχουν δύο ομάδες που έστρεψαν τα πάντα πάνω τους. Ρεάλ και Μπαρτσελόνα δημιούργησαν οπαδούς της μόδας, αλλά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Οι αντιδράσεις ανθρώπων μετά τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανέδειξαν ξανά το πόσο τραγικός είναι ο Έλληνας οπαδός που έχει κάνει το ποδόσφαιρο πρωτεύον πράγμα στη ζωή του. Πόσο φελλός πρέπει να νιώθει ώστε να ετοιμάζεται για πόλεμο και να αμολάει κατάρες ακόμα και για ομάδες με τις οποίες δεν έχει δέσιμο τόπου, χαρακτηριστικών ή ιστορίας. Τι μπορεί να συνδέει τον μπαρμπά Τάσο από το Κερατσίνι με τη Ρεάλ; Τίποτα.
Η μόνη επαφή τους με τις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα είναι ότι τοποθετούν τον εαυτό τους σε ένα γκρουπ νικητών και νιώθουν ότι γίνονται κάποιοι. Αυτό γιατί προφανώς στην ζωή που τις πράξεις τις κάνουν αυτοί νιώθουν λίγοι. Και προφανώς δεν μιλάω για όλους. Μιλάω για εκείνους τους πολεμοχαρείς που θεωρούν ότι υπάρχουν μόνο αυτές οι δύο ομάδες.
Αν κράζεις τη Ρεάλ είσαι με την Ουεφαλόνα και σε πονάει το τρίμπαλο και οι κατακτήσεις. Αν κράζεις τη Μπαρτσελόνα είσαι με την ομάδα του Φράνκο και κάθε απύθμενη μπαλαφαρία που σκέφτεσαι ο Έλληνας οπαδός. Λες και δεν υπάρχουν άλλες ομάδες. Λες και είσαι υποχρεωμένος να υποστηρίζεις μόνο αυτές τις δύο. Γιατί μόνο αυτό μπορεί να χωρέσει το μικρό μυαλουδάκι αυτού του τύπου. Επειδή αυτός είναι οπαδός της πρωτιάς και της νίκης, οφείλουμε και οι υπόλοιποι να υπακούσουμε σε αυτόν τον δικό του κανόνα. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ο κόσμος στο κεφάλι του. Σε κάθε έκφανση. Αν μιλήσεις μαζί του χωρίς να του πεις ποιον υποστηρίζεις θα βγάλει αφρούς. Θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σε κατατάξει.
Δεν είναι όλα άσπρο και μαύρο στον κόσμο. Το να μην γουστάρω εγώ τη Ρεάλ και τον Ράμος δεν σημαίνει ότι είμαι Μπαρτσελόνα. Σημαίνει ότι έχω κάποια πιστεύω, κάποιες αντιλήψεις που δεν συμβαδίζουν με αυτή την ομάδα. Δεν είμαι κάποιος ανώτερος εγώ και κατώτεροι οι άλλοι. Κι έχω κάθε δικαίωμα να επιλέγω. Όπως κι εσύ. Αν εσύ λοιπόν μπορείς να θεωρείς ότι όλοι είναι υπό σου επειδή ο Μπέιλ έβαλε το καλύτερο γκολ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, κάνε το. Αν παίρνεις θάρρος μόνο από αυτά που καταφέρνουν οι άλλοι, ζήσε με αυτό. Αν χαίρεσαι και σου δημιουργούνται συναισθήματα από τις τρίπλες του Ρονάλντο μπράβο σου. Εμένα δεν μου δημιουργούνται. Κι όχι γιατί μου αρέσει ο Μέσι.
Αλλά γιατί αντιλαμβάνομαι αλλιώς το ποδόσφαιρο συνολικά. Υπάρχουν φίλαθλοι και άλλων ομάδων. Υπάρχουν και αυτοί που δεν υποστηρίζουν ιδιαίτερα κάποια και απλώς επιλέγουν να χαρούν, να θαυμάσουν το ποδόσφαιρο μιας ομάδας μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ναι, μπορεί να ερμηνευτεί κι έτσι το ποδόσφαιρο.
Μπορεί να υπάρξει δίχως τον διπολισμό που πάτε να επιβάλλετε. Όχι μόνοι σας βέβαια. Ωθούμενοι ουσιαστικά από εξωποδοσφαιρικές έννοιες, όπως το μάρκετινγκ. Μπορεί να υπάρξει δίχως αυτή την αλαζονεία που δεν δικαιολογείται από πουθενά. Είτε μιλάμε για ομάδα του τόπου σου είτε πολύ περισσότερο για ομάδα από άλλη χώρα.
Η αρρωστημένη νοοτροπία «Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα=ή μαζί μας ή εναντίον μας» είναι για να την χαρείτε μεταξύ σας. Οι υπόλοιποι θα διατηρήσουμε την επιθυμία να μας συναρπάζει το καλύτερο δευτερεύον πράγμα της ζωής.
