Το κακό με τις κορυφές είναι πως όταν φτάνει κανείς εκεί ξεμένει από επιλογές για το επόμενο βήμα του. Αναγκαστικά αυτό θα είναι προς τα κάτω. Σε αντίθεση πάντως με τους ορειβάτες (που δεν μπορούν να παραμείνουν εκεί), ο Ζινεντίν Ζιντάν θα μπορούσε να το είχε κάνει, «κατασκηνώνοντας» στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ στο οποίο ανέβηκε με την Ρεάλ Μαδρίτης. Αποφάσισε να μη το κάνει, γνωρίζοντας καλά πως το τέλος για τους προπονητές έρχεται πάντα, ανεξάρτητα από τις επιτυχίες του παρελθόντος.
Ο Ζιντάν των δύο Champions League (μέχρι πριν λίγες μέρες) θα μπορούσε να είχε απολυθεί από τους Μαδριλένους τον περασμένο Ιανουάριο. Όταν έμενε στο 2-2 με τη Θέλτα κι έβλεπε την Μπαρτσελόνα του Βαλβέρδε να ξεφεύγει στο +16. Ή όταν αποκλειόταν, με ήττα μέσα στο Μπερναμπέου, από την Λεγανές στο Κύπελλο. Συνεπής στα μεγάλα ραντεβού με τη μοίρα, την επιτυχία και την ιστορία, ο Γάλλος επέλεξε η συνέχεια να γραφεί από το δικό του χέρι. Να αποχωρήσει όσο είναι μπροστά, σαν τζογαδόρος που ξέρει πότε να σηκωθεί από ένα τραπέζι που μόλις «σήκωσε» με φουλ της… κούπας. Μέτρια η παρομοίωση, αλλά προχωράμε. Όπως πρέπει να κάνει κι αυτός, μόλις νιώσει την αίσθηση της απώλειας που φέρνει η απομάκρυνση από τους χώρους που έχεις μάθει να ζεις.
Όταν επιστρέψει, ας το κάνει για λογαριασμό κάποιας από αυτές τις ομάδες.
Γιουβέντους
Αν και κάθε χρόνο πιο δύσκολα -και με τη Νάπολι συνεχώς στο… σβέρκο της- η Γιουβέντους παίζει μπαλίτσα μόνη της στην Ιταλία. Με δύο χαμένους τελικούς κόντρα σε Ισπανούς κι ένα παραλίγο κάζο απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης φέτος, ξεπέρασε μεν τις προσδοκίες, αλλά ταυτόχρονα διαπίστωσε με πικρό τρόπο ποιο είναι το ταβάνι της. Επιπλέον, δεν υπάρχει πια Μπουφόν. Η «βέκια σινιόρα» χρειάζεται επειγόντως σημείο αναφοράς. Η «Γιούβε» πάντα ήταν η «φαμίλια» που έκανε κουμάντο χάρη στους «capo» της. Και ο Ζιντάν ήταν και μπορεί να γίνει ξανά τέτοιος.
Τα σημάδια «φωνάζουν» Ζιζού! Οι τιφόζι διψούν για τη διόρθωση μιας ιστορικής μουτζούρας την περίοδο που φόρεσε τη φανέλα της ως παίκτης. Με τους Ιταλούς ήδη κατόχους του Champions League, ήρθαν οι δύο χαμένοι τελικοί του ’97 και του ’98. Εκείνο το διάστημα που η Γιουβέντους ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, είχε στις τάξεις της τον κορυφαίο των κορυφαίων, αλλά αυτό δεν μεταφράστηκε σε κούπες. Με τα σικάτα κοστούμια του, λιγομίλητος και… ψαρωτικός, ο Ζιντάν είναι ο άνθρωπος που χρειάζεται η Γιουβέντους για να της δώσει αυτό που δεν μπορεί ο Ντιμπάλα ή ο Μπερναρντέσκι. Το ειδικό βάρος μιας πρωταθλήτριας Ευρώπης.
Εθνική Γαλλίας
Όταν έχεις κάνει ένα ολόκληρο έθνος να αφήνει πίσω του τον Πλατινί, το Euro του ’84 και τη ταμπέλα των looser, που ακολουθεί τους Γάλλους έκτοτε, τότε είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα. Ακόμη και να πάρεις τρία σερί Champions League σε 2,5 χρόνια, που λέει ο λόγος. Αν στα αποδυτήρια της Ρεάλ Μαδρίτης προκαλούσε μια φορά δέος, σε αυτά της εθνικής Γαλλίας οι παίκτες θα του κάνουν «pasillo» ακόμη κι όταν τα σηκώνεται να πάει στην τουαλέτα.
Το σημερινό ρόστερ σφύζει από ταλέντο. Το να φτάσει μακριά στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν θα αποτελέσει καμία έκπληξη. Αν δεν τα καταφέρει όμως, ίσως ο παλιόφιλος του Ζιντάν στον πάγκο των «πετεινών», Ντιντιέ Ντεσάμπ να πρέπει να κάνει χώρο για εκείνον. Αν και συνήθως προπονητές «αιχμής» αποφεύγουν τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, για τον Ζιζού η θέση θα ήταν ιδανική. Κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με την καθημερινότητα της «βασίλισσας», λιγότερο απαιτητικό συγκρινόμενο με κάποιο κλαμπ και κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Σίγουρα θα πετύχαινε. Αρκεί, ίσως, να μην έβρισκε μπροστά του τον Ματεράτσι.
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Ίσως ο Ζιντάν να μην έφτανε (τουλάχιστον τόσο γρήγορα) εδώ εάν προς τα τέλη του 2010 η γκρίνια του Ζοσέ Μουρίνιο δεν γινόταν πραγματικά ανυπόφορη για τους διοικούντες τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Πορτογάλος προπονητής δεν καταλάβαινε πώς στο καλό μπορεί μια ομάδα να διαθέτει ένα κεφάλαιο του δικού του μεγέθους και να μην τον φέρνει στο προσκήνιο αξιοποιώντας τον. Ήταν το… μπούρου-μπούρου του «Ξεχωριστού» που έκανε τον Γάλλο να αλλάξει γνώμη για το βαθμό εμπλοκής του στην ομάδα. Μετά από λίγο καιρό ο Ζιζού άρχισε να παίρνει μέρος στα μίτινγκ προετοιμασίας των ματς, επισκεπτόταν καθημερινά το προπονητικό κέντρο, ταξίδευε με τις αποστολές. Μάθαινε τα κατατόπια εκτός αγωνιστικού χώρου, εκπαιδευόταν γι’ αυτό που θα γινόταν.
Τελικά έγινε προπονητής και με τον -κατά κάποιο τρόπο- μέντορά του (αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ισχυριστεί και ο Αντσελότι που τον είχε βοηθό) να θεωρείται από πολλούς ξεπερασμένος, ίσως η Γιουνάιτεντ να αποτελεί τον τέλειο προορισμό. Μια μυθική ομάδα που βρίσκεται σε αναζήτηση ταυτότητας μετά τον Σερ Άλεξ και ίσως την βρει στο πρόσωπο του προπονητή που πολλές φορές ως τώρα στη σύντομη καριέρα του πήρε τις ταυτότητες των αντιπάλων του στο γήπεδο.