Όταν το 1995 ο Μάικλ Τζόρνταν αποφάσιζε να αφήσεις τις σαχλαμάρες και να επιστρέψει στους Μπουλς, ζήτησε διάφορα πράγματα. Για ορισμένα από αυτά στις συζητήσεις με τη διοίκηση ήταν διατεθειμένος να ρίξει νερό στο κρασί του. Σε άλλα όμως δεν δέχτηκε κουβέντα. Απαίτησε την παραμονή του Σκότι Πίπεν στην ομάδα γνωρίζοντας καλύτερα από κάθε άλλον πως φυσικά και μπορούσε να επανέλθει στην προ πρώτης απόσυρσης κατάστασή του, αλλά για να το πετύχει ήθελε στο πλάι αυτόν που είχε ονομάσει ως «δίδυμο αδελφό» του στα παρκέ. Ο Πίπεν ήταν πάντα ο συμπαίκτης που κάθε μπασκετμπολίστας θα επέλεγε, αν είχε τέτοιο δικαίωμα, ανάμεσα σε όλους. Μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, όμως είχε το χάρισμα να κάνει τους πάντες γύρω του καλύτερους και δίχως συζήτηση έχει το δικό του μερίδιο στην καθιέρωση του MJ ως κορυφαίου όλων των εποχών.
Επί 13 συναπτά έτη ο Τεξ Ουίντερ, ως ασίσταντ κόουτς των Μπουλς, είχε το προνόμιο να παρακολουθεί και να καθοδηγεί τις προπονήσεις της ομάδας.
Όταν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος δηλώνει «…συχνά λένε ότι ο Τζόρνταν χρειαζόταν τον Πίπεν και ο Πίπεν χρειαζόταν τον Τζόρνταν. Δεν είμαι σίγουρος για το αν ο Τζόρνταν χρειαζόταν περισσότερο τον Πίπεν ή το αντίθετο», μάλλον πρέπει να πάρουμε τα λόγια του σοβαρά.
Ωστόσο χωρίς τον Τζόρνταν πλάι του, όταν εκείνος αποφάσισε να κάνει ένα μπρέικ, ο Πίπεν δεν ήταν πολύ διαφορετικός. Έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια είχε μάθει να κάνει μέσα στο γήπεδο όσα ο συμπαίκτης του δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να κάνει. ΟΚ, προφανώς ο Σκότι ήταν αδιανόητα καλύτερος αμυντικός και ο Μάικλ ένα πυρηνικό όπλο επιθετικά, αλλά ήταν η απόσταση φιλοσοφίας που τους έκανε να διαφέρουν. «Μερικές φορές το πιο δύσκολο πράγμα είναι απλά να αποδεχτείς το ρόλο σου», είχε πει ο Πίπεν. Όπως, δηλαδή έπραξε εκείνος αδειάζοντας συχνά τη σκηνή για να δώσει ο συμπαίκτης του μία από τις απαράμιλλες παραστάσεις του και κρατώντας διαρκώς το Όσκαρ Β’ ρόλου για τον εαυτό του.
Τον 1,5 χρόνο χωρίς τον Τζόρνταν ο Πίπεν δεν άλλαξε πολλά στο παιχνίδι του, αλλά η κόντρα του με τη διοίκηση και συμπαίκτες τον είχαν φέρει μια ανάσα από την έξοδο.
Μπορεί τα νούμερά του να παρέμεναν σταθερά καλά, αλλά πλέον δεν ήταν ο ίδιος. Ούτε είχε την ίδια επιρροή στον οργανισμό που λέγεται Μπουλς. Χωρίς τον «Air» να τραβάει αποκλειστικά πάνω του τα φώτα, μοιραία όλο το supporting cast μπήκε κάτω από μεγεθυντικό φακό, όπου κάθε ατέλεια και λάθος γινόταν ορατό. Ένα φάουλ στα πλέι οφ του ’94 είχε στείλει τον Ντέιβις στις βολές και τελικά τους Νικς στην επόμενη φάση.
Ήταν όμως μια άλλη φάση που είχε ραγίσει το γυαλί με τον μάνατζέρ του Φιλ Τζάκσον. Το περίφημο παιχνίδι ξανά κόντρα στη Νέα Υόρκη, όταν με 1,8 δευτερόλεπτα να απομένουν, σχεδιάστηκε μια επίθεση με τον Πίπεν να κάνει την επαναφορά και τον Κούκοτς να παίρνει το τελευταίο σουτ. Όταν ο «Πιπ» είδε τον δευτερεύοντα ρόλο που του επιφύλαξε ο προπονητής του, απλά αρνήθηκε να μπει στο παρκέ…
Με τους Μπουλς την επόμενη σεζόν να βρίσκονται με το ένα πόδι εκτός πλέι οφ φαινόταν πιο ορατό από ποτέ να πραγματοποιηθεί αυτό που από καιρό ζητούσε ο Πίπεν. Μια ανταλλαγή.
Όταν όμως ο Τζόρνταν με το περίφημο «Ι’m Back» ανακοίνωσε την επάνοδό του στην ομάδα, ταυτόχρονα έδινε το φιλί της ζωής στον συμπαίκτη του, απαιτώντας την παραμονή του. Μπορεί να τον αποκαλούσε «αδελφό» του, αλλά δεν το έκανε από συμπάθεια. Ο MJ γνώριζε πως για οποιαδήποτε επιτυχία, ομαδική και προσωπική, ήταν απαραίτητη η παρουσία του άλλου του μισού στο παρκέ. Οι δυο τους έτρεφαν αμοιβαίο σεβασμό, ζήλεια, δέος, αποδοχή, μνησικακία. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε ποτέ στο να σχηματίσουν ένα αξεπέραστο δίδυμο στο NBA. Γιατί γνώριζαν καλά πως όλα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα όταν επιλέγεις να παίζεις για να κερδίζεις. Και οι δικοί τους Μπουλς αυτό ήξεραν να κάνουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.
Κι όμως, αυτό το δίδυμο δεν θα είχε προκύψει ποτέ αν μια δεκαετία νωρίτερα δεν είχαν καμφθεί οι αντιρρήσεις του Τζόρνταν για την επιλογή του Πίπεν από τους Μπουλς στα ντραφτ.
Εκείνος προτιμούσε τον Τζο Γουλφ, έναν παίκτη με μ.ο καριέρας τελικά 4,4 πόντους και 3,3 ριμπάουντ. Ευτυχώς ο Κράουζε εμπιστεύθηκε το δικό του ένστικτο αντί για του παίκτη του και η ιστορία δικαίωσε τους πάντες. Εκτός από τους Σούπερ Σόνικς, που αντάλλαξαν τον Σκότι με το Σικάγο για να πάρουν τον Όλντεν Πόλινις τον οποίον είχαν επιλέξει οι Μπουλς. Η ευτυχής συγκυρία του να ψάχνει το Σιάτλ σέντερ έστειλε τον ύψους 2,11 Αϊτινό στην πολιτεία της Ουάσινγκτον και τον Πίπεν (πακέτο με τον Χόρας Γκραντ που την ίδια χρονιά επελέγη στο 10) στην πόλη του Ομπάμα. Οι Ταύροι που θα κατακτούσαν 3 σερί τίτλους μόλις είχαν γεννηθεί εκείνο το βράδυ.
Στην επόμενη τριετή περίοδο κυριαρχίας οι Μπουλς άγγιξαν την τελειότητα με την προσθήκη του Ντένις Ρόντμαν. Στην ουσία έβαλαν στη μηχανή τους έναν πιο τρελό, πιο σκληρό… Πίπεν. Για να συμβεί αυτό έπρεπε να μπουν στην άκρη οι αντιπαλότητες που είχαν δημιουργήσει οι επικές μάχες με τους Πίστονς, όπου το «Σκουλήκι» είχε αφήσει τα διαπιστευτήριά του. Ακόμη και με… κλωτσιά αλά ΜΜΑ στη φάτσα του Πίπεν.
Σύμφωνα με όσα είχαν δει το φως της δημοσιότητας τότε, ο Φιλ Τζάκσον συναντήθηκε με τον τρελο-Ρόντμαν και απαίτησε μια συγγνώμη. Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη. «I don’t give a shit about Pippen»… Αντί όμως αυτό να χαλάσει τη μεταγραφή, συνέβη το αντίθετο. Για τον Σκότι που είχε κάνει τρόπο ζωής την άποψη «σεβασμός είναι αυτό που κερδίζεις όταν κλέβεις την μπάλα από κάποιον άλλο», η στάση του Ρόντμαν ήταν αυτό που λέμε αντρίκεια. Μια ομάδα δεν χρειάζεται να έχει παίκτες… ερωτευμένους μεταξύ τους για να πετύχει. Αρκεί να υπάρχει σεβασμός του ενός για το ρόλο του άλλου. Η συνύπαρξη Τζόρνταν-Πίπεν είχε δείξει το δρόμο για αυτό. Και ήταν ο δρόμος που οδηγούσε στην επιτυχία. Τα προσωπικά καπρίτσια και οι αντιμαχίες έπρεπε να μπουν στην άκρη. Όπως κι έγινε, με αποτέλεσμα να έρθουν ακόμα τρεις τίτλοι που έστειλαν σχεδόν κάθε μέλος της ομάδας στο πάνθεο της ιστορίας.
Εκεί θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση ο Πιπ. Όχι επειδή ήταν ο καλύτερος. Ποτέ δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί στον κορυφαίο. Τόσο στο κολλέγιο όσο και στο NBA, ο Πίπεν ήταν ένας slow starter. Αργούσε να μπει στο… νόημα, αλλά όταν το έκανε δεν είχε ταίρι.
Αν υπάρχει κάτι που σε χαλάει πραγματικά στην καριέρα του ήταν το αντίο του. Η απόφασή του να επιστρέψει λίγο πριν τα 40 στους Μπουλς για μια τελευταία σεζόν δεν έφερε συναισθηματισμούς και δάκρυα. Εκείνος ήταν μακριά από τις σπουδαίες εμφανίσεις και τα 1.300 ματς NBA που είχε γράψει το κοντέρ τόσο χρόνια άφησαν τα σημάδια τους στο κορμί του που λύγισε από τους τραυματισμούς. Ο καλύτερος συμπαίκτης στην ιστορία του αθλήματος, όμως, ήταν μάλλον συνηθισμένος στο να του αποδίδεται μικρότερο credit από όσο του άξιζε με βάση τα πεπραγμένα του. Ακόμη και στο «αντίο» του…