Νομίζω ότι το Μουντιάλ αρχίζεις να το καταλαβαίνεις από την τρίτη φορά και μετά. Γύρω στα 11-12 είναι που συνειδητοποιείς τι σημαίνει κάθε χώρα που συμμετέχει. Που αρχίζεις να βάζεις στο μυαλό σου την ιστορία και τους παίχτες. Μέχρι τότε απλώς χαίρεσαι που βλέπεις γκολ. Μέχρι που υποστηρίζεις Τρινιντάντ και Τομπάγκο. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο 4 Μουντιάλ που καταλαβαίνω για τα καλά. Το πρώτο που θυμάμαι είναι το 2002. Από τότε μέχρι σήμερα έχω βρει αρκετές διαφορές. Μία είναι ότι η Βραζιλία δεν έχει τόσες συμπάθειες όσο παλιότερα.
Κάπου το 2010 άρχισε να συμβαίνει αυτό και κορυφώθηκε το 2014. Τώρα, στο Μουντιάλ της Ρωσίας απλώς διαιωνίζεται. Η Βραζιλία ως όνομα φέρει πολλές στιγμές χαράς για τους ποδοσφαιρόφιλους. Αλλά δεν είναι πια αυτό που ήταν. Απέχει πολλά έτη φωτός. Γι΄αυτό και οι ουδέτεροι δεν είναι πια τόσο παθιασμένοι μαζί της. Ίσως να φταίει το ότι δεν έχει τα χαρακτηριστικά που έχουν άλλες χώρες.
Για παράδειγμα η Αγγλία είναι η χώρα που όλοι γελάνε μαζί της. Ακόμα κι αν έχει το καλύτερο ρόστερ. Είναι η Αργεντινή. Μια χώρα που παραδοσιακά έχει συμπάθειες και σε ουδέτερους. Όχι για το ποδόσφαιρο της. Αλλά για την ανεμοδαρμένη ιστορία της μέχρι σήμερα. Κάτι ο χασογκόλης Ιγκουαΐν, κάτι ο Μέσι που πρέπει κάποια στιγμή να σηκώσει ένα μεγάλο τρόπαιο με την Εθνική, δημιουργούν μια συμπάθεια ή ένα πάθος. Με θετική ή περιπαικτική χροιά. Η Βραζιλία δεν έχει ούτε αυτό.
Σίγουρα το ότι μιλάμε για μια χώρα που έχει 5 κατακτήσεις, άρα είναι χορτασμένη συνηγορεί σε αυτό. Αλλά με πολύ μικρό μερίδιο. Αυτό που φταίει περισσότερο απ΄όλα είναι οι ίδιοι οι παίχτες. Υπάρχει Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο; Υπάρχει Καφού ή Ρομπέρτο Κάρλος; Έστω ένας Κλέμπερσον ή ένας Ζιλμπέρτο Σίλβα; Όχι. Αυτό που υπάρχει είναι ένας Νεϊμάρ που τη φετινή χρονιά απασχόλησε ελάχιστα για τη μπάλα που έπαιξε. Στο Μουντιάλ της Βραζιλίας είχαμε μόνο να γελάμε για την επίθεση της. Με Φρεντ και τον Τζο.
Αυτά είναι που περιγράφουν τη Βραζιλία. Και σε αυτό το Μουντιάλ διακυβεύεται κάτι πολύ παραπάνω από ένα καλό πλασάρισμα. Διακυβεύεται το όνομα της. Καλή μπάλα σε Μουντιάλ έχουμε να δούμε από το 2002. Το 2006 υπήρχε ένας Κακά μόνος του και ο Ρονάλντο στα τελειώματα του. Από κει και μετά τίποτα να πιαστείς. Ίσως να πιάστηκαν έρμαια μιας αλαζονείας στη Βραζιλία. Μια αλαζονεία που δεν τη συναντάς στην Αργεντινή. Η αιώνια αντίπαλος έχει και ιστορίες να τη συνοδεύουν. Επώδυνες, σκληρές, αλλά έχει ιστορίες.
Η Βραζιλία της τελευταίας δεκαετίας δεν έχει να δώσει μια ισχυρή συγκίνηση κι ανάμνηση στον ουδέτερο. Είναι ένα καρδιογράφημα νεκρού. Ευθεία γραμμή. Ακόμα και το 7-1 περισσότερο οίκτο παρά συμπάθεια προκάλεσε. Όσο και να κλάψει ο Νταβίντ Λούιζ δεν είναι ο παίχτης που θα παρασύρει και τον φίλαθλο να δακρύσει.
Ακόμα και η Πορτογαλία που είναι μικρότερο ποδοσφαιρικό μέγεθος έχει να σε εξιτάρει για κάτι. Να δεις για παράδειγμα πόσο μακριά μπορεί να την φτάσει ο Ρονάλντο και ο Σάντος. Κι όλα αυτά δεν έχουν αξία επειδή τα λέω εγώ. Άλλωστε, εγώ δεν πρόλαβα να δεθώ με τη Βραζιλία. Ένα Μουντιάλ είδα με τους παιχταράδες της. Για ρωτήστε όμως κι αυτούς που πρόλαβαν και το ’98 ή ακόμα πιο πίσω…