Η πρώτη αγωνιστική των ομίλων του Μουντιάλ δεν τελείωσε ακόμα, αλλά ό,τι ήταν να δούμε από τα φαβορί, το είδαμε. Ισπανία και Πορτογαλία προσέφεραν το καλύτερο ματς μέχρι τώρα, αλλά καμία από τις δυο δεν γοήτευσε μεμονωμένα.
Αργεντινή, Γερμανία και Βραζιλία ξεκίνησαν με γκέλες, η Γαλλία έφτυσε αίμα μέχρι να νικήσει την Αυστραλία, το Βέλγιο ζορίστηκε για ένα ημίχρονο από τον αδύναμο Παναμά και η Αγγλία γλίτωσε παρά τρίχα το στραβοπάτημα.
Πέρα λοιπόν από το Μεξικό (που με την μαγκιά του και άψογη τακτική έκανε την έκπληξη της διοργάνωσης), μπορεί να το πει κάποιος χωρίς ενδοιασμούς:
Την καλύτερη μπάλα ως τώρα (ή έστω την πιο γοητευτική) την είδαμε από μια ομάδα που έχασε:
Το Περού!
Στριμώχνοντας άσχημα τη Δανία και παίζοντας μακράν το πιο παραγωγικό ποδόσφαιρο ως τώρα, οι Λατινοαμερικάνοι κατάφεραν (γιατί κατόρθωμα ήταν) να χάσουν το ματς.
Ε και; Κέρδισαν ήδη μια θέση στις καρδιές των μερακλήδων της μπάλας! Όπως συμβαίνει πάντα με τις ομάδες που αφήνουν στην άκρη τη σκοπιμότητα και προσπαθούν με επίθεση να πετύχουν τον στόχο τους (έστω κι αυτό τους κοστίζει εντέλει το αποτέλεσμα).
Στο παιχνίδι με τη Δανία το Περού έκανε συνολικά 18 τελικές προσπάθειες! Στο μεγαλύτερο διάστημα έπαιξε στο μισό γήπεδο την αντίπαλό του. Σπατάλησε κλασικές και λιγότερο κλασικές ευκαιρίες. Έχασε πέναλτι. Εν ολίγοις απείλησε σχεδόν με κάθε τρόπο την αντίπαλη εστία.
Και χωρίς οι Σκανδιναβοί να του κάνουν μεγάλη φάση, χάρη σε μια (εξαιρετική ομολογουμένως) αντεπίθεση του έκλεψαν τη νίκη.
Δεν μπόρεσαν όμως να του κλέψουν τις εντυπώσεις. Ούτε να μειώσουν τον θαυμασμό όσων το παρακολουθούσαν να ξεδιπλώνεται στο γήπεδο.
Γιατί μιμούμενος τον σωσία του, Μάρκελλο Νύκτα, ο τεχνικός Ρικάρντο Γκαρέκα παρέταξε μια ομάδα… μοντελάκι. Με ένα άκρως επιθετικό 4-2-3-1, που είχε δεκάρι τον «δαίμονα» Κουέβα, στα άκρα τους μπουκαδόρους Καρίγιο και Φλόρες και προωθημένο τον Φαρφάν.
Όταν στράβωσε, δε, το πράγμα, δεν δίστασε να ρίξει μέσα και τον εμβληματικό Γκερέρο και να παίξει με δυο επιθετικούς.
Τόσο πριν δεχτεί λοιπόν το γκολ, όσο και μετά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο γοητευτικό: Φαντασία. Ταχύτητα. Η μπάλα «με τη μία». Σουτ έξω από την περιοχή. Συνδυαστικό ποδόσφαιρο, αλλά και παίκτες φαντεζί που επεδίωκαν το «ένας με έναν».
Μόνο αυτός ο ποδοσφαιρικός «αλήτης», αυτό το μερακλίδικο δεκάρι παλιάς κοπής που ονομάζεται Κουέβα ήταν αρκετό για να χαζέψουν θεατές και αντίπαλοι. Κι ας έστειλε την μπάλα στα πουλιά στο πέναλτι (που κέρδισε ο ίδιος).
Το μόνο που δεν είχαν οι Περουβιανοί -και εντέλει το πλήρωσαν ακριβά- ήταν αποτελεσματικότητα. Ψυχραιμία. Εμπειρία να διαχειριστούν το άγχος μιας τόσο μεγάλης διοργάνωσης.
Γιατί δεν ήταν μονάχα το ρεσιτάλ αστοχίας τους στην τελική προσπάθεια. Αν δεν ήταν επιπόλαιοι (λόγω άγχους) στην τελική πάσα, θα μπορούσαν να έχουν φτιάξει άλλες τόσες ευκαιρίες!
Αν δεν ήταν (και) άτυχοι, θα είχαν πετύχει το ομορφότερο γκολ της διοργάνωσης μέχρι τώρα: Με το καταπληκτικό τακουνάκι που εμπνεύστηκε (αλλά το είδε να γλείφει το δοκάρι) ο Γκερέρο.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το Περού βρήκε απέναντί του και έναν φανταστικό Σμάιχελ.
Έναν τερματοφύλακα ο οποίος (μπαρουτοκαπνισμένος από την πρωταθληματική πορεία της Λέστερ, όπου σε όλα τα μεγάλα ματς είχε… δουλειά) δεν μασάει στην πίεση.
Και με αποκορύφωμα μεγάλη επέμβαση που έκανε στο τέλος με τα πόδια σε εξ επαφής σουτ του Φαρφάν, ήταν καθοριστικός για να τη γλιτώσει η Δανία.
Συμπερασματικά λοιπόν, το Περού δεν είναι η καλύτερη ομάδα του Μουντιάλ. Πιθανότατα δεν θα φτάσει μακριά. Μπορεί να μην προκριθεί καν από τους ομίλους.
Με εμφανίσεις όμως σαν την πρώτη, έχει πάρει ήδη «αιχμάλωτους» τους καψούρηδες της μπάλας. Τους μύστες του αλανιάρικου ποδοσφαίρου.
Και σε όσα παιχνίδια δώσει ακόμα, θα τους έχει το ίδιο ένθερμους οπαδούς με τους περίπου 50.000 δικούς του που έχουν κατακλύσει τη Ρωσία!