Η Ουρουγουάη τα έχει πάει εξαιρετικά μέχρι τώρα στο Μουντιάλ. Ήταν απόλυτα αποτελεσματική, εξασφάλισε την πρόκριση στους «16» και μάλιστα με «3 στα 3» στους ομίλους.
Χωρίς καμία αμφιβολία, οι Ουρουγουανοί μπορούν να ‘ναι περήφανοι για την ομάδα τους. Ενθουσιασμένοι από την πορεία της.
Όλοι οι υπόλοιποι όμως -εκείνοι που μάθαμε ν’ αγαπάμε τη «σελέστε» για τον τσαμπουκά, τη σκληρότητα και τα δεκάδες κιλά ποδοσφαιρικής αλητείας- έχουμε μείνει με την όρεξη.
Και παράλληλα με ένα μεγάλο ερωτηματικό να πλανάται στα μυαλά μας:
ΠΟΙΟΣ ΕΔΩΣΕ ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗΣ;;;
Πέρασαν ήδη τρεις αγώνες στο Παγκόσμιο Κύπελλο και οι παίκτες του εμβληματικού Όσκαρ Ταμπάρες πήραν… μια (1) μονάχα κίτρινη κάρτα!
Ξαναδιάβασέ το μπας και το πιστέψεις. Σε τρία 90λεπτα συν τις καθυστερήσεις η εθνική Ουρουγουάης έχει πάρει ΜΙΑ κίτρινη κάρτα!
Ποια;;; Εκείνη που στο Μουντιάλ του 2010 μάζεψε εννέα κίτρινες και δυο κόκκινες στην πορεία της προς τα ημιτελικά.
Εκείνη που το 2014 συγκέντρωσε οκτώ κίτρινες και μια κόκκινη μονάχα στα ματς του ομίλου.
Αυτή η ίδια εθνική, το διαχρονικό παράδειγμα αγνής ποδοσφαιρικής τρομοκρατίας, στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο είναι…. Παναγία!
Η ενδεκάδα που έμοιαζε με τσούρμο κακοποιών το οποίο έπαιρνε νταηλίκι τα αποτελέσματα έχει μεταμορφωθεί σε σώμα… προσκόπων που κάνουν τζαρτζάρισμα και δίνουν το χέρι στον αντίπαλο να σηκωθεί. Φρίκη!
Και άντε, πες ότι ξεπερνιέται η ντροπή του να αποτελεί τη φρονιμότερη ομάδα του τουρνουά (μαζί με Ισπανία, Τυνησία και Σαουδική Αραβία). Άντε να καταπιείς ότι δεν έδωσε το παραμικρό δικαίωμα ως τώρα γι’ αποβολή.
Αυτοί όμως δεν κάνουν ούτε ένα μαρκάρισμα «για φυλακή». Παίζουν και πηδάνε για κεφαλιά με τους αγκώνες κατεβασμένους.
Ούτε trash talking, ούτε bullying σε αντιπάλους, ούτε καν μια ροχάλα να… δροσίσουν σβέρκο που αντιμίλησε.
Και το πιο… εξοργιστικό; Είναι η ομάδα που αναλογικά με τα παιχνίδια της έχει κάνει τα περισσότερα τάκλιν (50).
Δηλαδή οι Ουρουγουανοί πέφτουν στα πόδια αντιπάλων και -αν υπάρχει θεός- πάνε ΜΟΝΟ για την μπάλα!
Να τα βλέπει ο Πάολο ο Μοντέρο και να σηκώνονται οι κωλότριχές του όρθιες. Να τα σκέφτεται ο Αρέβαλο Ρίος και να γυρίζει (ακόμα περισσότερο) το μάτι του ανάποδα.
Να σκέφτεσαι τι τάκλιν έκαναν πριν από τρία μόλις χρόνια στο Κόπα Αμέρικα και ν’ απορείς με τη… μεταμέλεια της ψυχής τους.
Ενώ λοιπόν ο Σουάρες (τέσσερα χρόνια μετά το κομμάτι που αφαίρεσε από τον Κιελίνι) έχει μεταμορφωθεί σε «σκύλο που γαβγίζει, αλλά δεν δαγκώνει», ο Γοδίν πηγαίνει σε αψιμαχίες για να κάνει τον… πυροσβέστη.
Και σαν να μην έφτανε που η εθνική Ουρουγουάης έχει γίνει… της εκκλησίας, έχει αρχίσει και να φαίνεται!
Πάνε τα σκαμμένα πρόσωπα, πάνε οι μαλλούρες (πλην Κάσερες), μόνο ο Καβάνι μένει πιστός στον αρσενικό λατινοαμερικάνικο «λασπωτήρα».
Κι έχεις τώρα τον Μουσλέρα, που έχει φτάσει 32 χρονών και μοιάζει ακόμα με γυμνασιόπαιδο και τον κάθε Λασάλτ (ανεξαρτήτως πόσο παιχτάρα είναι) να μοστράρει τα χαριτωμένα του κοτσιδάκια.
Αυτή την Ουρουγουάη θέλουμε; Ε, λοιπόν όχι. Αρνούμαστε να το δεχθούμε. Δεν σταματάμε να ελπίζουμε ότι -τώρα που προχωρά η διοργάνωση και αγριεύουν τα πράγματα- θα ανάψουν και τα δικά της τα αίματα.
Σαν βαρυποινίτη που είναι έξω με αναστολή και κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μείνει μακριά από μπλεξίματα.