Το έχει φαίνεται η μοίρα του Νικ Καλάθη… Τα σχόλια που τον αφορούν πάντα να σχετίζονται με… οικοδομικά υλικά. Από τα «τούβλα» που τον κατηγορούσαν οι haters πως έριχνε το πρώτο διάστημα της επιστροφής του στον Παναθηναϊκό, μέχρι τη διαπίστωση πως αυτός αποτελεί τον «θεμέλιο λίθο» στο χτίσιμο (να πάλι οι μεταφορές του κατασκευαστικού κλάδου!), ήταν για πολύ κόσμο μια… κωλοτούμπα δρόμος.
Στη «σκιά» του Γκάλη, όχι μόνο του Διαμαντίδη
Δεν χωρά αμφιβολία πως το χειρότερο πράγμα που συνέβη στον Νικ Καλάθη ήταν ταυτόχρονα και το καλύτερο, όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται αυτό. Με το να έχεις συμπαίκτη τον μεγαλύτερο θρύλο που γέννησε το μπασκετικό τριφύλλι, τον Δημήτρη Διαμαντίδη, μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις. Ωστόσο το timing του «έλα εσύ» στον Νικ, τη στιγμή που ο Μήτσος άκουγε τη φωνή της συνείδησής του που του έλεγε «φύγε εσύ», λειτούργησε επιβαρυντικά για τον ομογενή γκαρντ. Όπως πιθανότατα θα γινόταν με οποιονδήποτε άλλον στη θέση του, η εξιδανικευμένη εικόνα του «3D» τσαλάκωσε το προφίλ εκείνου που για τις ανάγκες του Τύπου και του κόσμου «βαφτίστηκε» διάδοχός του.
Ωστόσο ο Διαμαντίδης δεν υπήρξε το μόνο αξεπέραστο (και άδικο) μέτρο σύγκρισης που ύψωσε ανάστημα απέναντι στον πρώην παίκτη των Gators. Ήταν κι εκείνο ενός άλλου Ελληνοαμερικανού, που μπορεί να έπαιξε πριν από 30 χρόνια, αλλά διαμόρφωσε τον τρόπο αντίληψης του αθλήματος σε έναν… αμπάσκετο ως τότε λαό. Ο Γκάλης και το στυλ της εποχής του έφεραν μια… ποδοσφαιροποίηση στον τρόπο σκέψης των μη εξοικειωμένων με τη «σπυριάρα» Ελλήνων οπαδών. Το «χαρισματικός σκόρερ» έγινε συνώνυμο του «καλός παίκτης», με πολλούς να αδυνατούν (ακόμα και σήμερα) να αντιληφθούν άλλες διαστάσεις του παιχνιδιού.
Το βάρος του συμβολαίου
Ένα άλλο θέμα που έφερε μουρμούρες για τον Νικ ήταν το ύψος του συμβολαίου που είχε υπογράψει στην επιστροφή του στα πράσινα. Το «είναι δυνατόν να παίρνει τόσα λεφτά και να αστοχεί σε βολές» ήταν μόνιμα εγκαταστημένο στα χείλη των αμφισβητιών του φύσει (πλέον) ηγέτη της ομάδας, που στην πορεία κατάφερε να βουλώσει στόματα, βελτιώνοντας κάθε κομμάτι του παιχνιδιού του και κυρίως κάνοντας μάγκες τους συμπαίκτες του, με τις πάσες του που από ένα σημείο και μετά έμοιαζαν σε ποιότητα, φαντασία και ουσία σε άλλο επίπεδο.
Σήμερα ο Νικ έρχεται να υπογράψει ένα νέο, ακόμη υψηλότερο συμβόλαιο, το οποίο δεν του χαρίζεται από κανέναν. Όπως συνέβη και με τη γνώμη του κόσμου για αυτόν, ο 29χρονος γκαρντ το κέρδισε με τον ιδρώτα και την προσαρμοστικότητά του στο παρκέ. Τα 6,5 εκατομμύρια ευρώ για 3 χρόνια τον μετατρέπουν αυτόματα στον πιο ακριβοπληρωμένο Έλληνα που έχει φορέσει ποτέ τη φανέλα με το τριφύλλι, όμως το ποσό -όσο μεγάλο κι αν είναι- δεν μπορεί πια να τον «κομπλάρει». Αυτή την… πίστα ο Νικ την πέρασε τα προηγούμενα χρόνια, όταν άκουγε ή διάβαζε δεξιά κι αριστερά (κακεντρεχή ή καλοπροαίρετα δεν έχει σημασία) σχόλια για τη σχέση τιμής-απόδοσης μεταξύ συμβολαίου και προσφοράς του.
Η δική του ώρα στο δικό του σπίτι
Περιπτώσεις σαν του Καλάθη έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό. Είναι παίκτης προπονητών και συμπαικτών. Με τακτική προσήλωση, σκυλίσια άμυνα, ευκολία ενσωμάτωσης στα συστήματα και αντίληψης των κενών του αντιπάλου, ο Νικ είναι ο ίδιος ένας κόουτς στο γήπεδο. Παράλληλα είναι και ο ιδανικός συνοδοιπόρος για κάθε δίμετρο και κάτι παλικάρι με αλτικά προσόντα, προσφέροντάς του δίχως τσιγκουνιές ασίστ που του χαρίζουν ευκαιρίες για εύκολους πόντους, θεαματικά καρφώματα και επιπλέον μηδενικά στα συμβόλαιά τους. Ευκαιρίες καριέρας, με λίγα λόγια.
Μέσα στην προηγούμενη τριετία, όμως, ο πλέι μέικερ του Παναθηναϊκού δεν εξελίχθηκε μόνο σε καλύτερο συμπαίκτη, αλλά κατόρθωσε και ο ίδιος να γίνει καλύτερος παίκτης σε καθαρά ατομικό και προσωπικό επίπεδο. Έκανε κάμποσες φορές εκείνο που κάποτε απέφευγε. Πήρε μεγάλα σουτ, καθόρισε αγώνες με νικητήρια καλάθια, έβαλε μπάζερ μπίτερ τα οποία συνόδευσε με την ιαχή πως στο σπίτι του, δηλαδή το ΟΑΚΑ, κουμάντο κάνει αυτός.
Υπέρβαση για την υπέρβαση
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πρόταση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στον Καλάθη ήταν –με οικονομικούς όρους- μια υπέρβαση, σε μια εποχή που τα μπάτζετ των ελληνικών συλλόγων δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνα Ρώσων ή Τούρκων. Προφανώς και ό,τι έγινε δεν έγινε με φόντο την κατάκτηση ακόμα ενός πρωταθλήματος, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αμελητέα επιτυχία. Ειδικά όταν έρχεται με face to face κόντρα με τον Ολυμπιακό.
Δεν αποτελεί μυστικό όμως, πως μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, που κουβαλά τον παρατσούκλι «Εξάστερος», είναι σταθερά προσανατολισμένη προς την επίτευξη ενός στόχου. Να αλλάξει το πρώτο σκέλος αυτής της αυτοσχέδιας σύνθετης λέξης. Για να υπάρξει σύντομα στο μέλλον «Επτάστερος» (ή Εφτάστερος για τους φανατικούς δημοτικιστές) είναι απαραίτητα «τούβλα» σαν του Καλάθη. Μόνο που αυτή τη φορά τέτοιοι χαρακτηρισμοί δεν αφορούν κάποια αδυναμία στο παιχνίδι του, αλλά φανερώνουν τη δομική σημασία της παραμονής του. Ο δρόμος για το Final-4 (σε πρώτη φάση) και από εκεί στο έβδομο αστέρι, μπορεί αύριο-μεθαύριο να φέρει το όνομά του.