Οι Αμερικάνοι- που, σε ό,τι αφορά στο μπάσκετ τουλάχιστον, βρίσκονται περίπου τέσσερα τετράκις εκατομμύρια έτη φωτός μπροστά- χρησιμοποιούν μια αγαπημένη τους παροιμία προκειμένου να γίνουν σαφείς σε τέτοιες περιπτώσεις: “You can’t teach an old dog new tricks”.
Στον μπασκετικό Ολυμπιακό της νέας χρονιάς (μέλος του οποίου θα συνεχίσει να είναι, κατά πάσα πιθανότητα, και ο επί σειρά ετών αρχηγός του) το «εμφανές» γέρικο σκυλί που δεν μπορεί να μάθει νέα κόλπα είναι, προφανέστατα, ο Βασίλης Σπανούλης.
Μετά από μια κάκιστη, βάσει αποτελεσμάτων, χρονιά που προσέθεσε στην τροπαιοθήκη των Ερυθρόλευκων τον εκκωφαντικό αριθμό των μηδέν κυπέλλων (μια «κακόγουστη» επανάληψη, δηλαδή, της σεζόν 2016-2017), οι πρόεδροι της ομάδας τρύπησαν το ταβάνι φέρνοντας στον Πειραιά τον καλύτερο διαθέσιμο προπονητή- τον σπουδαίο, από κάθε άποψη, Ντέιβιντ Μπλατ.
Ο πρώην, πια, coach της Νταρουσάφακα (και, μην ξεχνάμε, προπονητής για 1.5 χρόνο του ΛεΜπρόν στο Κλίβελαντ…) διαθέτει τις γνώσεις, το ειδικό βάρος, τις απειράριθμες επιτυχίες- κατάκτηση της Εuroleague και του Eurocup, χρυσού και χάλκινου μεταλλίου με την Εθνική Ρωσίας, πρωταθλήματα σε Ισραήλ, Ιταλία κ.α.- και τον αέρα προκειμένου να επαναφέρει τον Ολυμπιακό στο δρόμο των επιτυχιών, όμως για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρει τη λύση στο υπέροχα δυσθεώρητο «πρόβλημα» του Kill Bill.
Είναι δεδομένο πως ο Βασίλης δεν πρόκειται ν’ αλλάξει το αγωνιστικό του πλάνο- ελάχιστοι τεράστιοι παίκτες παγκοσμίως το έχουν κάνει αυτό, ακόμα κι όταν η δύση της καριέρας του βρισκόταν ένα άπλωμα του χεριού μακριά.
Θυμηθείτε τον Γκάλη στα 37 του χρόνια που τα «έσπασε» με τον Πολίτη στον Παναθηναϊκό ή, για να μη μένουμε στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, τον Τζόρνταν που στη 2η σεζόν του με τους Ούιζαρντς είχε πει πως θα έρχεται από τον πάγκο και μετά από 5-6 ματς… επανέφερε τον εαυτό του στην πεντάδα.
Όχι, ο Σπανούλης δε θ’ αλλάξει και η πορεία του την τελευταία 15ετία του δίνει αυτό το δικαίωμα: θα θέλει την μπάλα στα χέρια του τις κρίσιμες στιγμές, θα παίρνει όλα τα μεγάλα σουτ, θα δυσφορεί «σιωπηλά» όταν θα τον τραβάει ο Μπλατ εκτός των τεσσάρων γραμμών- θα κάνει, εν ολίγοις, όλα όσα κάνουν οι πραγματικά μεγάλοι παίκτες, ακόμα κι όταν ο Χρόνος φαίνεται να τους έχει ρίξει στο καναβάτσο. Μόνο που…
Μόνο που για να μπορέσει να είναι αποδοτικό αυτό το σύστημα, θα πρέπει ο 36χρονος, πλέον, V- Span να πάψει να ταλαιπωρείται από συνεχείς double staggered επιθέσεις για να πάρει την μπάλα στα χέρια του (plays, δηλαδή, που είτε παίρνει αλλεπάλληλα σκριν είτε «σπάει» κάποια για να «βγει» από αυτά), να παίζει μονίμως pick and roll που- με δεδομένο πως άπαντες προσαρμόζονται πάνω του- τον «φθείρει» ειδικά στα δεύτερα ημίχρονα των ματς, ν’ αποφεύγει όσο μπορείς τις επαφές που προκαλούν μη αναστρέψιμη ζημιά στο κορμί του (μην στέκεστε μόνο στην ηλικία, σκεφτείτε πως ο τύπος έχει παίξει 1000+ αγώνες στην καριέρα του), να μην χρειάζεται να κατεβάζει την μπάλα για να σπάει την πίεση των αντίπαλων γκαρντ, μιας και αυτό σημαίνει λιγότερες ανάσες και λιγότερο καθαρό μυαλό στο φινάλε των παιχνιδιών.
Συνελόντι ειπείν, ο Σπανούλης- και, κατ’ επέκταση, ο Ολυμπιακός- χρειάζεται δίπλα του στην περιφέρεια έναν παίκτη σαν τον Έισι Λο. Ο Αμερικανός ήταν ο μοναδικός που «κλείδωσε» απόλυτα με τον ηγέτη των Ερυθρόλευκων στην σκάρτη διετία που έπαιξε στην ομάδα, κι αυτό γιατί έκανε όλα όσα χρειαζόταν ο Έλληνας combo guard για να μεγαλουργήσει.
Τον βοηθούσε να «κρυφτεί» στην άμυνα παίζοντας πολλές φορές για δύο, σκόραρε σε λίγες κατοχές αρκετούς πόντους, τον διατηρούσε φρέσκο (σ’ αυτό βοηθούσε, φυσικά, και το ότι μιλάμε για μια 5ετία πίσω, επομένως ο Σπανούλης ήταν πολύ μικρότερος) για τις στιγμές που η θερμοκρασία της μπάλας προσέγγιζε αυτήν την επιφάνειας του ήλιου και τα… έσερνε εξίσου πολύ με τον Kill Bill.
Γι’ αυτό το τελευταίο αρκεί να δει κανείς τον τελικό της Euroleague το 2013: μπορεί ο V-Span να ήταν αυτός που «εξερράγη» στο δεύτερο ημίχρονο κι έβαλε 5 τρίποντα στη Ρεάλ, όμως ο πραγματικός MVP μάλλον ήταν ο Λο που έκανε αγωνιστικά πράγματα και θαύματα.
Ο μοναδικός άλλος παίκτης που πλησίασε στο «πρότυπο Λο» ήταν ο Χάκετ, ο οποίος, όμως, υπέστη σοβαρότατο τραυματισμό κι έφυγε από την Ελλάδα. Η περσινή του σεζόν στην Μπάμπεργκ ήταν άκρως ενθαρρυντική και οι Ερυθρόλευκοι ίσως έπρεπε ν’ ασχοληθούν εκ νέου μαζί του, όμως ο Ντάνιελ είναι σχεδόν βέβαιο πως θα υπογράψει στην ΤΣΣΚΑ.
Τη εξαιρέσει αυτών των δύο, όποιος άλλος ξένος ήρθε με προοπτική να εκτελέσει χρέη μελωδικού πρώτου βιολιού ή κυρίου κατόχου της μπάλας (Γκριν, Λαφαγιέτ, Ρόμπερτς, Στρόμπερι, Μπράουν κ.α.) τον έφαγε με συνοπτικές διαδικασίες το πορτοκαλί σκοτάδι.
Αν, λοιπόν, ο Ολυμπιακός θέλει να σταματήσει να γεύεται πολυκαιρισμένο ξύδι και να επιστρέψει στις εποχές της (έστω εγχώριας) σαμπάνιας, θα πρέπει να ξεκινήσει από τον ξένο παρτενέρ του Σπανούλη τον σχεδιασμό του.
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι πως λαμβάνοντας υπόψη ότι δε διοικεί την ομάδα ο Αρτέμης Σώρρας των 600 δισεκατομμυρίων αλλά οι Αγγελόπουλοι και πως οι εποχές που οι τελευταίοι έδιναν 20 εκατομμύρια δολάρια στον Τσίλντρες έχουν (ολόσωστα) παρέλθει, το να βρεις τον νέο Έισι Λο φαντάζει δύσκολο.
Ναι, ναι- ο Λο όταν ήρθε δεν ήταν παίκτης από το πάνω ράφι και το κασέ του μόνο απαγορευτικό δεν υπήρξε. Ωστόσο, δε γίνεται να στέκεσαι πάντα τυχερός και να τραβάς άσους από την μπασκετική φόρμα.
Γι’ αυτό, Μπλατ και διοίκηση σχεδόν επιβάλλεται να εξοικονομήσουν χρήματα για ν’ αγοράσουν το τέλειο έτερον ήμισυ για τον Σπανούλη. Ο Βασίλης ακόμα και στα 36 του παραμένει, πρωτίστως χάρη στο εξωγήινο ταλέντο του και τις αδιανόητες ώρες προπόνησης, ένας κορυφαίος παίκτης- εκτός κι αν γνωρίζετε πολλά γκαρντ (ανεξαρτήτως ηλικίας) που έχουν μέσο όρο στην Ευρωλίγκα 14 πόντους και 5.6 ασίστ όπως ο αρχηγός των Ερυθρόλευκων πέρυσι.
Ο πρωτοκλασάτος coach είναι, πλέον, εκεί. Τα γύρω- γύρω κομμάτια (προεξάρχοντος του Πρίντεζη), επίσης. Το ίδιο και ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης.
Θα είναι κρίμα ο ίδιος ο Ολυμπιακός να μην πιάσει το χέρι του Kill Bill και να τον ακολουθήσει στις ύστατες, λαμπερές παραστάσεις του. Γιατί όταν ο Βασίλης φύγει οριστικά, θα καταλάβουν όλοι το προφανές:
Σαν τον Σπανούλη δεν έχει.