Αν βγάλεις τη Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ από το κάδρο, δεν υποστηρίζω με θέρμη καμία ομάδα από το εξωτερικό. Κάθε χρόνο ρέπω προς το φρέσκο, το σπάνιο, την ωραία ιστορία. Εκείνη την ιστορία που σέβεται το ποδόσφαιρο και δεν ασχημονεί στα κάλλη του. Και μια τέτοια ιστορία είναι η Νάπολι. Από πάντοτε ήταν. Για ένα διάστημα χάθηκε ο προσανατολισμός. Ευτυχώς βρέθηκε ξανά. Βρέθηκε χάρη στην ομάδα της τριετίας 2010-2013. Τότε που έβλεπες στο κέντρο τον Χάμσικ (ο μόνος σταθερός), στα δεξιά τον Λαβέτσι και στην επίθεση τον Έντινσον Καβάνι. Έναν επιθετικό που έδειξε στοιχεία στην Παλέρμο, έκανε θραύση στο Μουντιάλ της Αφρικής και δε θα σταματούσε εκεί.
Με τη Νάπολι έκανε πράματα και θάματα. Και στο πρωτάθλημα και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για μια τριετία είχε γίνει ο νέος Μαραντόνα. Αν καθόταν άλλα δύο χρόνια, τότε σίγουρα θα είχε οδηγήσει τους Παρτενοπέι στο σκουντέτο. Στη Νάπολι ο Καβάνι ήταν ο κλασικός σέντερ φορ. Είχε στα φτερά του δύο ταχύτατους και καλούς τεχνικά παίχτες, τον Λαβέτσι και τον Ινλέρ, είχε τον Μάρεκ πίσω του και η δουλειά του ήταν απλή. Να είναι αποτελεσματικός. Ήταν.
Όταν πήρε μεταγραφή στην Παρί Σεν Ζερμέν έβαζε ένα μεγάλο στοίχημα για τον εαυτό του. Με τον Ζλάταν απόλυτο κυρίαρχο του Παρισιού, ο Έντινσον Καβάνι είτε θα έπαιζε ως παρτενέρ του είτε θα ήταν εναλλακτική. Τελικά, όχι μόνο έγινε βασικός δίπλα στον Ζλάταν, αλλά σκόραρε εξίσου ακατάπαυστα με τη Νάπολι.
Αποδείκνυε σε μια ακόμα ομάδα, τρίτη στην Ευρώπη, ότι είναι killer. Αυτό που επίσης κλήθηκε να αποδείξει είναι η προσαρμοστικότητα του. Πώς ένας επιθετικός που έπαιζε πάντοτε στο κουτί, θα αντεπεξερχόταν σε άλλους ρόλους; Ευτυχώς η μενταλιτέ της ουρουγουανικής σχολής και η θέση που είχε στην Εθνική τον είχαν γαλουχήσει σε τέτοιες καταστάσεις. Εκεί όπου με Ντιέγκο Φορλάν και Λούις Σουάρεζ θα έπρεπε να προσαρμοστεί για να βρει χώρο.
Ο Καβάνι είναι στο πετσί του ένας σέντερ φορ. Όταν τραβάς τον σέντερ φορ σε άλλα σημεία του γηπέδου του αφαιρείς δύναμη. Κάτι που δεν ίσχυσε για τον 31χρονο Έντι. Κι επιβραβεύτηκε γι΄αυτό. Για την επιμονή του, για την υπακοή στην ομάδα, το μεγάλο εγώ, κι όχι στον εαυτό του, το μικρό εγώ. Με την αποχώρηση του Ζλάταν είχε την ευκαιρία να δείξει ότι μπορεί να καλύψει το κενό του. Βρήκε και το πρόσφορο έδαφος να αναπτύξει μια ισχυρή προσωπικότητα. Στον ένα χρόνο δίχως βεντέτα στην Παρί ο Έντινσον Καβάνι έγινε γρήγορα leader.
Το τρένο είχε μπει στις ράγες και κανένας Νεϊμάρ δεν θα το εκτροχίαζε. Η περσινή κόντρα στο Τσάμπιονς Λιγκ, με τον Βραζιλιάνο να παίρνει μόνος του την ιστορική πρόκριση και τον Καβάνι να έχει σκοράρει στο Καμπ Νου πλήγωνε τον δεύτερο. Η έλευση του Βραζιλιάνου στο Παρκ ντε Πρενς με το ποσό-ρεκόρ έδινε την εντύπωση ότι αυτός θα κόβει και θα ράβει.
Ευτυχώς δεν έγινε έτσι. Ο Καβάνι ήταν και πάλι ο go to guy για κάθε συμπαίκτη του. Όσο ο Νεϊμάρ ασχολιόταν με τα πέναλτι, με τα μαλλιά του και με τραυματισμούς, ο Έντινσον ήταν πάντα εκεί. Να σκοράρει. Σίγουρα πήρε πολλές προσπάθειες σε κάθε ματς και υπήρξαν φορές που άκουσε να τον λένε ως και χασογκόλη. Επίσης η Παρί για άλλη μια χρονιά δεν πήγε εκεί που ήθελε στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Ας είναι. Αυτό δεν αλλάζει την σημασία της παρουσίας του Έντινσον Καβάνι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Παλιάς κοπής σε σύγχρονο δοχείο. Δεν έχει πρόβλημα να κάνει ως και τον χαμάλη. Οι αρχές και οι αξίες της Εθνικής Ουρουγουάης προίκισαν με ποδοσφαιρική σοφία τον Καβάνι. Μια σοφία που ξεδιπλώθηκε στο ματς με την Πορτογαλία. Το σουτ που επιχειρεί στο δεύτερο γκολ το έκανε πολλές φορές φέτος και πέρσι με την Παρί. Στη φάση αυτή έχει την επιλογή να τροφοδοτήσει έναν από τους δύο συμπαίχτες του που είναι στην περιοχή με αριθμητική υπεροχή.
Εκείνος, έχοντας βάλει ήδη ένα γκολ, έχει πείσει το πόδι του να στείλει τη μπάλα εκεί που δεν υπάρχει αντίδραση. Κι ας ξέρει ότι αν χαθεί θα είναι μια τεράστια χαμένη ευκαιρία για την ομάδα να ξαναπάρει κεφάλι στο σκορ. Η Ιστορία όμως γράφεται απ΄αυτό που έγινε και δεν κρίνει αν υπήρχαν καλύτερες επιλογές. Ο Καβάνι σκόραρε και έστειλε την Ουρουγουάη στους 8. Ίσως να μην περάσει το εμπόδιο της Γαλλίας. Ίσως ο ίδιος να μην παίξει λόγω της θλάσης.
Στο τέλος της ημέρας όμως έκανε τη δουλειά που έπρεπε, εκεί που έπρεπε. Έδειξε ότι δεν θα είναι παράλογο να μνημονεύεται σε μια δεκαετία ως ένα από τα 2-3 μεγάλα σέντερ φορ που ανέδειξε αυτή η γενιά!