Ακόμη και πριν την έναρξη του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου, αυτοδίκαια η Γαλλία συγκαταλεγόταν μεταξύ των φαβορί για την κατάκτησή του. Η εικόνα, αλλά και ο αποκλεισμός άλλων δυνάμεων που έφεραν την ίδια ταμπέλα (βλέπε Γερμανία, Αργεντινή, Ισπανία) ισχυροποίησε τη θέση της στη συνείδηση του κόσμου. Και η αλήθεια είναι πως συγκρινόμενη με Βραζιλία, Αγγλία, Βέλγιο ή οποιονδήποτε άλλο πιθανό αντίπαλο, μοιάζει να βρίσκεται ένα σκαλί παραπάνω. Με έναν αστερίσκο. Δεν έχει κάποιον με το άστρο και τη λάμψη του Ζινεντίν Ζιντάν.
Πλήρες (;) ρόστερ
Σε γενικές γραμμές, το ερωτηματικό εντός παρενθέσεως είναι μάλλον υπερβολή. Το ρόστερ των «τρικολόρ» είναι πλήρες, όσο μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε οποιαδήποτε ομάδα. Προφανώς το σύνολο που θαυμάσαμε στο Μουντιάλ του ’98 και στο EURO δύο χρόνια μετά είναι σαφώς ανώτερο, αλλά το ίδιο ισχύει συγκρινόμενο με κάθε άλλο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που έχουμε παρακολουθήσει φέτος στα γήπεδα της Ρωσίας.
Τερματοφύλακας από το πάνω ράφι, συμπαθητικές φάτσες στην άμυνα, κέντρο που «δαγκώνει»(τι λατρεία είσαι ρε Καντέ…) και επίθεση ικανή να διαλύσει κάθε αντίπαλο. Ειδικά το τελευταίο προσωποποιείται πλέον στον Κιλιάν Εμπαπέ, όπως μαρτυρούν κυρίως τα δύο γκολ που σημείωσε κόντρα στην Αργεντινή. Εκεί, δηλαδή, που οι Γάλλοι φανέρωσαν πέρα από τις αναμφισβήτητες αρετές τους και τις χτυπητές αδυναμίες τους.
Έλλειμμα προσωπικότητας
Μετά το παιχνίδι, όπως ήταν φυσικό, οι κάμερες στράφηκαν πάνω στον νεαρό επιθετικό. Οι σύντομες δηλώσεις που παρέθεσε στον δημοσιογράφο της γαλλικής τηλεόρασης υπήρξαν αρκετά ενδεικτικές. Ο ρεπόρτερ αναρωτήθηκε αν εκείνο το 19χρονο παιδί αποτελεί τη νέα ηγετική φυσιογνωμία της ομάδας. «Δεν είμαι εγώ η φωνή των μπλε», ήταν η σεμνή απάντηση που έλαβε από έναν παίκτη που είναι ικανός να εξελιχθεί σε πρόσωπο του Μουντιάλ. Ο πρώτος ποδοσφαιριστής που σκοράρει δις σε τέτοια ηλικία μετά τον Πελέ… Δεν είναι και μικρό πράγμα. Είναι, όμως, αρκετό για να σε αναγάγει σε ηγέτη; Φτάνει για να σε κάνει απόλυτο σημείο αναφοράς μιας ομάδας;
Η απάντηση είναι «μάλλον όχι». Ο χαρακτηρισμός «ηγέτης» δεν ταυτίζεται πάντα με το «καλύτερος παίκτης». Μπορεί μια τέτοια ταύτιση να συμβαίνει συχνά, αλλά στην πραγματικότητα ηγέτης είναι αυτός που επιτρέπει με την παρουσία το στο γήπεδο (όχι μόνο την αγωνιστική, αλλά τη γενικότερη) στους καλύτερους παίκτες να δείξουν τι αξίζουν.
Ο πάγκος
Στη σημερινή εθνική Γαλλίας ο Γιορίς φέρει το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ο Πογκμπά θεωρείται ο πιο πληθωρικός ή ποιοτικός παίκτης και ο Γκριεζμάν το «βαρύ χαρτί» της γραμμής κρούσης. Όμως ένας τερματοφύλακας, ένας χαφ για τον οποίο υπάρχουν ακόμη ενστάσεις για το κατά πόσο άξιζε τα χρήματα της (τότε) μεταγραφής ρεκόρ στη Γιουνάιτεντ κι ένας επιθετικός που… πανηγυρίζει με τον τρόπο του Γκριεζμάν τα γκολ, με το συμπάθιο κιόλας και με κάθε σεβασμό στις κλάσεις τους, δεν αρκούν (ούτε καν αθροιστικά) για να φτάσουν στο νυχάκι έστω ενός Ζιντάν… Κι αφού η κουβέντα έφτασε -επιτέλους- στη μεγαλύτερη προσωπικότητα που έχουν αναδείξει ποτέ οι «τρικολόρ», ας μιλήσουμε και για την «ταμπακιέρα», τον Ντιντιέ Ντεσάν.
Ως παίκτης, πήρε το «βάπτισμα του πυρός» στην εθνική ομάδα από τον ίδιο τον Πλατινί. Έζησε τα «πέτρινα» χρόνια της δεκαετίας του ’90 και ήταν ένας από τους λίγους της παλιάς φρουράς που έμειναν στην ομάδα, με αποτέλεσμα να πάρει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο συγκρότημα που χαρακτηρίστηκε «χρυσή γενιά» του γαλλικού ποδοσφαίρου. Τίμιος, εργατικός και παίκτης-υπηρέτης που αγωνίζεται για το σύνολο, ο Ντεσάν αποδείχτηκε ο ιδανικός σε ένα ρόλο που δεν απονέμεται ούτε χαρίζεται από κανέναν, αλλά κερδίζεται μέσα στο γήπεδο.
Ο προπονητής Ντεσάν
Ως τεχνικός κατά καιρούς έχει βγάλει ένα πρόσωπο ανάλογο με εκείνο που είχε ως παίκτης, έχοντας να διαχειριστεί μετά το EURO του 2012 ανάλογη κατάσταση με εκείνη των μέσων της δεκαετίας του ’90. Η παλιά φρουρά (Ριμπερί, Μπενζεμά, Νασρί, Μεξές κλπ) σταδιακά έπρεπε να κάνει χώρο στο νέο που ερχόταν «φωνάζοντας» και διεκδικώντας συμμετοχή. Η ανανέωση έφερε μια συμπαθητική πορεία στο Μουντιάλ του 2014, που σταμάτησε μάλλον μοιραία, στη μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία και μια εθνική απογοήτευση στο Ευρωπαϊκό το οποίο διοργανώθηκε δύο χρόνια αργότερα στη Γαλλία. Εκεί φάνηκε και το έλλειμμα από το οποίο κινδυνεύει και σήμερα αυτή η ομάδα.
Ο τελικός του ’16 ήταν μια τεράστια χαμένη ευκαιρία. Η Γαλλία είχε μόλις αποκλείσει τα «πάντσερ» στα ημιτελικά. Τη μεγάλη βραδιά οι Πορτογάλοι έπαιζαν από το 25’ χωρίς τον Κριστιάνο, ουσιαστικά εκτός έδρας, κι όμως οι «τρικολόρ» δεν σήκωσαν το τρόπαιο που θα πιστοποιούσε ότι αυτοί ήταν οι κορυφαίοι της Ευρώπης. Κοιτώντας τα δύο ρόστερ αντιλαμβανόσουν πως αν μια ομάδα είχε ελπίδες να επαναλάβει μια διεθνή επιτυχία, δεν θα ήταν εκείνη του Σάντος, αλλά αυτή του Ντεσάν.
Με τον ίδιο όμως να παραμένει στον πάγκο; Εμ… Αυτό είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Οι αμφιβολίες που γεννήθηκαν εκείνο το βράδυ ακολουθούν ακόμη τον 50χρονο τεχνικό και το σύνολό του. Είναι ικανός, αλλά τόσο όσο χρειάζεται; Έχει το «άστρο» (και σε λάμψη αλλά και σε ρέντα, αν θέλετε) ενός Ζιντάν; Πολλοί είναι εκείνοι που σχεδόν προεξοφλούν πως αν η πορεία των «μπλε» σταματήσει αναπάντεχα κάπου εδώ, ο «Ζιζού» θα μπορούσε ως διάδοχη κατάσταση να χαρίσει σε αυτή την ομάδα αυτό που της αξίζει. Έναν τίτλο που να πιστοποιεί το πόσο σπουδαία είναι στην πραγματικότητα. Για να είμαστε δίκαιοι, ωστόσο, ο Ντιντιέ Ντεσάν δεν έχει χάσει ακόμη την ευκαιρία του και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως μπορεί να τα καταφέρει…