«Ο μαγικός κόσμος του NBA». Κάπως έτσι αποκαλείται από θαυμαστές και μη το μεγαλύτερο μπασκετικό πρωτάθλημα του κόσμου: ένας κόσμος μαγικός, αξεπέραστος, αν καταφέρεις και βρεθείς σε αυτόν τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το αίσθημα που θα νιώσεις.
Τα λεφτά, οι επιτυχίες, τα αστραφτερά φλας, τα γεμάτα γήπεδα, τα εντυπωσιακά παιχνίδια: αν είσαι κομμάτι αυτής της γιορτής είσαι αυτόματα ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Στις ΗΠΑ, εκεί όπου ένας μαύρος άνθρωπος έχει αντικειμενικά πολύ λιγότερες πιθανότητες κοινωνικής ανέλιξης από τον μέσο λευκό, το θείο χάρισμα του ταλέντου στο μπάσκετ μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί με θριαμβευτικό τρόπο μέσω της καριέρας στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου.
Μα αν δεν τα καταφέρεις; Αν δώσεις την προσπάθειά σου και δεν μπορέσεις ποτέ να εδραιωθείς σε κάποια ομάδα του NBA; Αν περάσεις ξώφαλτσα και μετά πρέπει να αναζητάς αλλού τρόπο να βγάλεις το ψωμί σου; Αν –ακόμα χειρότερα- δεν καταφέρεις ποτέ στη ζωή σου να πατήσεις το παρκέ της μεγάλης διοργάνωσης; Τότε, τι συμβαίνει;
Είσαι στην Αμερική φιλαράκι. Και στην Αμερική τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος είναι ένα τίποτα. Ναι, μπάσκετ μπορεί να παίζεται σε όλο τον κόσμο. Ναι, η αμερικάνικη μπασκετική σχολή είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να τροφοδοτεί με χιλιάδες παίκτες όλα τα πρωταθλήματα του πλανήτη. Όμως όλοι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά πρώτοι στα χωριά με βάση τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα σε αυτόν τον μαγικό κόσμο που λέγεται NBA.
Αυτός ο αφορισμός μάλλον θα πρέπει σύντομα να αρχίσει να απασχολεί στα σοβαρά το UCLA. Το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια τις τελευταίες μέρες μετράει ήδη δυο νεκρούς, αυτόχειρες απόφοιτούς του. Το κοινό σημείο τους; Τόσο ο ένας όσο και ο άλλος προσπάθησαν αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν καριέρα στο NBA. Πολύ απλά, δεν ήταν αρκετά καλοί για αυτό. Και στην κοινωνία όπου ο δεύτερος δεν είναι τίποτα δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση: κάποιοι θα το πάρουν τόσο βαριά που θα δώσουν τέλος στη ζωή τους.
Το πρώτο σοκ ήρθε από την αυτοκτονία του Τάιλερ Χάνεϊκατ. Ήταν ένας από τους καλύτερους Αμερικάνους που έπαιζαν μπάσκετ στην Ευρώπη- οι σεζόν του τόσο στη Χίμκι όσο και στην Εφές Πίλσεν το αποδεικνύουν περίτρανα. Η είδηση πως ο 28χρονος άσος, αφού πρώτα κλειδαμπαρώθηκε σε ένα σπίτι στην Καλιφόρνια ανοίγοντας πυρ εναντίον αστυνομικών, στη συνέχεια αυτοκτόνησε στρέφοντας το όπλο του στο ίδιο του το κεφάλι, άφησε άναυδη την παγκόσμια μπασκετική κοινότητα.
Πριν καλά-καλά, η κοινή γνώμη προλάβει να «χωνέψει» την αυτοκτονία του Χάνεϊκατ, ένας άλλος απόφοιτος του UCLA ακολούθησε τον ίδιο δρόμο. Ο Μπίλι Νάιτ, ένας παίκτης που θεωρούταν μεγάλο ταλέντο κατά τα κολεγιακά του χρόνια και οι εκτιμήσεις έλεγαν πως θα φορέσει σίγουρα τη φανέλα μιας ομάδας από το NBA αλλά κατάληξε να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας, ανάρτησε στο Youtube ένα βίντεο που ουσιαστικά αποτελούσε σημείωμα αυτοκτονίας και στη συνέχεια έβαλε τέλος στη ζωή του.
Το βίντεο του Μπίλι Νάιτ είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερο. Το βλέμμα του εκπέμπει μια ξεκάθαρη ηρεμία, το κοιτάς και καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου έχει πάρει πολύ συνειδητές αποφάσεις για τη ζωή του.
«Νιώθω πως δεν ανήκω πια στη Γη, ο χρόνος μου τελείωσε. Θα το ρισκάρω και ή στον παράδεισο θα βρεθώ ή στην κόλαση. Συγγνώμη Θεέ μου αλλά είμαι χαμένος στη ζωή και νιώθω να μην έχω καμία ελπίδα, να μην μπορώ να συνεχίσω», λέει χαρακτηριστικά ο Μπίλι Νάιτ στο εν λόγω βίντεο.
https://www.youtube.com/watch?v=vM_eGeKHFLA
Δεν χρειάζεται να τα μηδενίζουμε όλα: αυτές οι δυο αυτοκτονίες δεν είναι ο κανόνας, αλλά οι εξαιρέσεις. Άπειροι μπασκετμπολίστες ξεπέρασαν το γεγονός ότι δεν έπαιξαν στο NBA και συνέχισαν τις ζωές τους κανονικά.
Ωστόσο, είναι αυτές οι εξαιρέσεις που δείχνουν πως η κουλτούρα του επαγγελματικού αθλητισμού έχει προ πολλού πάψει να είναι αθλητική.
Ο επαγγελματικός αθλητισμός, και ειδικά στις ανώτερες εκδοχές του όπως το NBA, μπορεί να δημιουργήσει απέραντα ακραίες καταστάσεις. Πλάι στους άπειρους παίκτες που γούσταραν επειδή κατάφεραν να παίξουν στο καλύτερο επαγγελματικό πρωτάθλημα του κόσμου και σε εκείνους που απλά κατάπιαν την απογοήτευσή τους που δεν τα κατάφεραν και συνέχισαν τη ζωή τους, υπάρχουν και οι πιο ακραίες εκδοχές τους: στη μια πλευρά ο παρανοϊκός με τη φυσική του κατάσταση Λεμπρόν Τζέιμς που αποτελεί ταυτόχρονα την επιτομή του επιτυχημένου επαγγελματία και από την άλλη οι δυο αυτόχειρες του UCLA.
Δυο ακραίες συνθήκες, από τη μια η απόλυτη επιτυχία και από την άλλη η απόλυτη καταστροφή.
Η χρυσή τομή του μέτρου είναι πλέον, ζήτημα ζωής και θανάτου για το αμερικάνικο μπάσκετ…