Αποτελεί το μεγαλύτερο αντρικό ψέμα, μαζί με το «Μωρό μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις!» όταν σ’ έχει πιάσει η δικιά σου την στιγμή που εξερευνείς τον εσώτερο κόσμο της κολλητής της, με μοναδικό εργαλείο το «εργαλείο» σου: «Εννοείται ότι βλέπω όλα τα ματς του Μουντιάλ! Ρε, πλάκα κάνουμε; Για το Παγκόσμιο Κύπελλο λέμε- και βοηθοί κάμεραμεν κόντρα σ’ επίλεκτη ομάδα ball boys να παίξουν, θα το δω!», διατεινόμαστε όλοι μας κάθε καλοκαίρι ανά τέσσερα χρόνια, προκειμένου να δείξουμε πόσο κολλημένοι είμαστε με την μπάλα.
Βλέπετε εκεί στο βάθος έναν νοητό Πινόκιο που παίρνει κάμψεις; Ε, γι’ αυτό που μόλις ξεστομίσαμε το κάνει. Γιατί υπάρχει ένας αγώνας σε κάθε Μουντιάλ που είναι χειρότερος κι από το να βλέπεις Βουλή- κι όχι όταν έχει κι εκεί κάνα σπουδαίο… παιχνίδι (το Μακεδονικό, ας πούμε), αλλά όταν υπάρχει ολομέλεια για το αν οι τυρόπιτες στο κυλικείο θα είναι κυκλικού ή τετράγωνου σχήματος.
Σκεφτείτε το: Αγγλία εναντίον Βελγίου, το Σάββατο στις 17:00. Υπό νορμάλ συνθήκες- και δεδομένου του ονόματος των δύο αντιπάλων- η έξαψή μας θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την αντίστοιχη που θα αισθανόμασταν αν ερχόταν ημίγυμνη μπροστά μας η Ασημίνα Ιγγλέζου και μας έλεγε με πρόστυχο ύφος «Θέλω να με πάρεις τώρα!» (κι εμείς, με την αριστοφανική σεφερλική μας φλέβα να πάλλεται περισσότερο από ποτέ, θα βγάζαμε το κινητό μας και θα της κάναμε αναπάντητη).
Ωστόσο, η φράση- κλειδί στην παραπάνω πρόταση είναι το «Υπό νορμάλ συνθήκες». Αύριο, όμως, μιλάμε για τον μικρό τελικό. Ποιος στο καλό ασχολείται με τον μικρό τελικό ενός Μουντιάλ, ο οποίος δεν έχει κανένα, μα κανένα απολύτως νόημα;
Ακόμα και οι ίδιες οι ομάδες θα είναι πιο ξενερωμένες κι από γκόμενα που προσδοκά να της κάτσει ο Σάκης Ρουβάς και της έρχεται ο Σάκης ο υδραυλικός: η μεν Αγγλία κατάλαβε πως, εν τέλει, το “It’s coming home” μετατράπηκε σε “It’s going elsewhere”,καθώς μετά το στραπάτσο από τους Κροάτες τα «Τρία Λιοντάρια» πήραν το πρώτο, μόνο, μέρος του προσωνυμίου τους (τα τρία τους, δηλαδή).
Στον αντίποδα, το Βέλγιο είχε την καλύτερη φουρνιά παικτών από την εποχή του τροχού, όμως, επειδή ρόδα είναι και γυρίζει, οι Γάλλοι τους πέταξαν εκτός και οι «Κόκκινοι Διάβολοι» μετατράπηκαν σε άχρωμες θεούσες.
Επομένως, ποιος ο λόγος να βάλεις στο χορτάρι δύο αντιπάλους που θα προτιμούσαν ήδη να βρίσκονται σπίτια τους;
Εντάξει, ναι: τα χρήματα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι πάρα πολλά, οι χορηγοί πιέζουν, ο Λουκάκου μπορεί να κάνει την ύστατη προσπάθεια να κλέψει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ από τον Κέιν, το να είσαι τρίτος στον κόσμο δεν είναι και μικρό κατόρθωμα και πάει λέγοντας.
Αν δεν ήμασταν μεγαλωμένοι με φιλανδικά και αρμόνιο (το «γαλλικά και πιάνο» ήταν καπαρωμένο) θα λέγαμε ανερυθρίαστα «Π@πάρια!». Αντ’ αυτού, θ’ αρκεστούμε σ’ ένα, έμπλεο ειρωνείας, «Ναι καλά!».
Ο μικρός τελικός στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι εξίσου ενδιαφέρων με τον αντίστοιχο στο Final 4 της Ευρωλίγκας, εκεί που ούτε η Wikipedia δε θυμάται ποιος έχει κερδίσει ποιον στο F4 του 2014, για παράδειγμα.
(Το ξέρουμε ότι σκέφτεστε αυτή την στιγμή- μην παιδεύεστε άδικα: κανείς δεν ξέρει τι είχε γίνει σ’ εκείνον τον αγώνα).
Γι’ αυτό, λοιπόν, ας το παραδεχτούμε δημοσίως στο πανελλήνιο- μεταξύ μας είμαστε, άλλωστε: κάποιοι θα δουν αυτό το ματς λόγω δουλειάς, άλλοι γιατί απλά θα τύχει να είναι σπίτι εκείνη την στιγμή και η τηλεόραση θα ’χει ξεμείνει ανοιχτή, μερικοί τρίτοι γιατί θα έχουν ποντάρει το ένα τους νεφρό (το άλλο το έχουν χάσει ήδη, μιας και σ’ αυτό το Μουντιάλ έχουμε πάει όλοι Κουβά από τ’ Αποδυτήρια) στο over ή το under, ορισμένοι από ωμό μαζοχισμό.
Κανείς μας, ωστόσο, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τούτον τον… καταναγκαστικό αγώνα.
Αλήθεια, τι διάολο να παίζει εκείνη την ώρα η Βουλή;