Είναι σαφές ότι ανεξαρτήτως εθνικότητας του καθένα, σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου είθισται να χωράνε… οπαδικά. Είθισται διότι δεν έχει υπάρξει τελικός στην ιστορία χωρίς τη συμμετοχή μίας εκ των Βραζιλίας, Γερμανίας, Αργεντινής, Ιταλίας και Ολλανδίας (ή και των δύο μαζί ασφαλώς), οι οποίες διαθέτουν φίλους (και «εχθρούς») σε όλες τις ηπειρούς.
Φέτος όμως ποιον να υποστηρίξεις; Είναι η πρώτη φορά που ο τελικός δεν έχει θέση για καμία από τις «οικουμενικές» δυνάμεις. Η Γαλλία με ένα τρόπαιο και μια συμμετοχή σε τελικό θα φλέρταρε να χαρακτηριστεί τέτοια, αν ξέραμε έστω και έναν μη Γάλλο που υποστηρίζει τους «τρικολόρ» όταν ξεκινάει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.
Φυσικά δεν ξέρουμε κανέναν, όπως προφανώς δεν γεννήθηκε ακόμα ο ουδέτερος που βλέπει Μουντιάλ με κασκόλ της Εθνικής Κροατίας.
Μην ανησυχείτε όμως, ο τελικός δεν είναι τόσο αδιάφορος και… ξενέρωτος όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Το Menshouse έρχεται να σας βγάλει από το όποιο δίλημμα για το ποια φανέλα θα έπρεπε να φορέσετε, αν είχατε την επιλογή και των δύο. Δεν χρειάζετε να ποντάρετε ό,τι έχει απομείνει στο παγκάρι για να πάρετε θέση.
Υπάρχουν 5 καλοί λίγοι για να εκπέμψετε το απόγευμα στο ίδιο μήκος κύματος με αυτήν…
Γιατί είναι ψυχάρες
Η Κροατία είναι η πρώτη ομάδα της ιστορίας που φτάνει στον τελικό έχοντας χρειαστεί να επιστρέψει από εις βάρος της σκορ και στα τρία νοκ-άουτ παιχνίδια. Το έκανε με τη Δανία, το επανέλαβε με τη Ρωσία και το… αποθέωσε με την Αγγλία, όταν σχεδόν όλοι την είχαμε «τελειωμένη», με την εικόνα που είχε το ημίχρονο.
«Δεν μπορούν τα παλικάρια», ψέλλισε η μισή υφήλιος στην ανάπαυλα, με το μυαλό στις δύο παρατάσεις που είχαν προηγηθεί. Τελικά όχι μόνο μπορούσαν, αλλά στρίμωξαν στα σκοινιά τους Άγγλους και στην παράταση έδειξαν αυτοί να έχουν καύσιμο στο ρεζερβουάρ – απόρροια (πλην της εμπειρίας τους και) των μεγάλων ψυχικών αποθεμάτων.
Οι τελικές στο ματς ήταν 22-11, οι Άγγλοι έκαναν την πρώτη και την τελευταία on target στο φάουλ – γκολ του Τρίπιερ στο 5’ (!) και στο τέλος της ημέρας ήταν άλλα τα… παλικάρια που έμοιαζαν ξεθεωμένα.
Τους γουστάρουμε επίσης διότι στο ματς με την Ισλανδία δεν έκαναν τα στραβά μάτια – έχοντας εξασφαλίσει την πρωτιά στον όμιλο – αλλά έπαιξαν για το γόητρο τους και την αξιοπιστία της διοργάνωσης, ούσα η μοναδική (μαζί με το Βέλγιο) ομάδα που έκανε το 3/3.
Γιατί εκπροσωπούν το μικρότερο έθνος που έφτασε σε τελικό από το 1950
Όπως και να το κάνουμε ο θεωρητικά αδύναμος είναι αυτός που κερδίζει τη συμπάθεια μας, όταν απουσιάζει εξ’ ορισμού το συναισθηματικό κίνητρο. H Εθνική Κροατίας εκπροσωπεί ένα έθνος 4,15 εκατ. ψυχών, που σημαίνει ότι αντιστοιχεί στο 1/16 των 67 εκατ. της Γαλλίας. Μόνο μία μικρότερη χώρα, η Ουρουγουάη, έχει εκπροσωπηθεί (και αναδειχτεί τροπαιούχος) στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Επιπλέον, τον καιρό που οι οικογένειες αρκετών σημερινών Κροατών διεθνών ξενιτεύονταν για να γλιτώσουν από τη φρίκη του εμφυλίου, οι Γάλλοι αφομοίωναν όλο και περισσότερους μετανάστες από τις αποικίες τους, ενισχύοντας διαρκώς με «μαύρη δύναμη» τον αθλητισμό τους.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ 15 από τους 23 παίκτες της γαλλικής αποστολής έχουν αφρικάνικες ρίζες: Οι Καντέ, Ντεμπελέ και Σιντιμπέ θα μπορούσαν να επιλέξουν την Εθνική Μάλι, οι Εμπαμπέ και Ουμτιτί είναι απογόνοι Καμερουνέζων, ο Πογκμπά κατάγεται από τη Γουινέα, ο Ματουϊντί από την Ανγκόλα, ο Τολισό από το Τόγκο, ο Λεμάρ από τη Νιγηρία, ο Φεκίρ από την Αλγερία και πάει λέγοντας.
Στην αντίπερα όχθη οι Μόντριτς, Ράκιτιτς, Λόβρεν και Τσόρλουκα είναι παιδιά προσφύγων πολέμου – ο παππούς του πρώτου μάλιστα δολοφονήθηκε από Σέβρους εξτρεμιστές, ενώ τα πατρικό σπίτι του πατέρα του κάηκε ολοσχερώς. «Ο πόλεμος με έκανε πιο δυνατό. Δεν είμαστε λαός που λυγίζει εύκολα και είναι ισχυρή μέσα μας η αποφασιστικότητα να το δείξουμε», έχει πει ο αρχηγός της ομάδας, που θα επιδιώξει σήμερα να ολοκληρώσει τη μεγαλύτερη έκπληξη των τελευταίων 68 χρόνων σε Μουντιάλ.
Γιατί το ’98 δεν έπαιξαν επί… ίσοις όροις
Πριν από 20 χρόνια η Γαλλία χρειάστηκε στο «δικό» της Μουντιάλ την παράταση για να αποκλείσει στη φάση των «16» την Παραγουάη (1-0) και τα πέναλτι για να επιβιώσει στα προημιτελικά απέναντι στην Ιταλία, μετά το 0-0 του 120λεπτου. Μια μέρα αργότερα, στο δικό της προημιτελικό η Κροατία συνέτριψε με 3-0 την πρωταθλήτρια Ευρώπης Γερμανία και ίσως άξιζε από τότε να συμμετάσχει σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Στον ημιτελικό έπεσε πάνω στη διοργανώτρια και σε 72.000 Γάλλους στο «Σεν Ντενί», φτάνοντας στα όρια της την παρέα του Ζινεντίν Ζιντάν. Για την οποία δεν ίσχυσε το «τρίτη και φαρμακερή», καθώς βρήκε ξανά τον τρόπο να αποδράσει μετά το γκολ του Νταβόρ Σούκερ στο 46’ (0-1).
Ο τρόπος λεγόταν Λίλιαν Τουράμ, ο οποίος έγινε από το… πουθενά ο ήρωας της γαλλικής πρόκρισης, υπογράφοντας με δύο προσωπικά γκολ την ανατροπή. Ήταν τα δύο μοναδικά στις 142 συμμετοχές της διεθνούς καριέρας του – ένδειξη του ότι εκτός από την έδρα «μίλησε» και η… Θεϊκή βούληση!
Αν ο Ύψιστος θέλει να είναι δίκαιος, ας «ρεφάρει» τώρα, απονείμοντας το στέμμα στα «παιδιά» των Νταβόρ Σούκερ, Ρόμπερτ Προσινέτσκι και Ζβόνιμιρ Μπόμπαν…
Για να το σηκώσει αυτός ο παικταράς
Εχει τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ στο παλμαρέ του, αλλά στη Ρεάλ επισκιάζεται από την προβολή που έχει – βρέξει, χιονίσει – ο Ρονάλντο, μολονότι ο ρόλος του πραγματικού MVP μοιράζεται συνήθως ανάμεσα σε αυτόν και τον Μαρσέλο. Εδώ όμως ο Λούκα Μόντριτς δεν ζει στη σκιά κανενός, άπαντες τον αναγνωρίζουν ως τον απόλυτο leader της μίας φιναλίστ, οι περισσότεροι δε και ως τον πολυτιμότερο παίκτη του τουρνουά.
Ο εκ των πληρέστερων χαφ του 21ου αιώνα παίζει κυριολεκτικά για δύο, όντας ο εγκέφαλος της επιθετικής ανάπτυξης και ο πιο αφοσιωμένος στρατιώτης στην ανασταλτική λειτουργία. Θεωρητικά η στατιστική δεν μπορεί να αποτυπώσει την all-around υπόσταση του, ωστόσο σε αυτό το τουρνουά ακόμη και αυτή έχει «αιχμαλωτιστεί» από την αντίληψη, την οξυδέρκεια και την προσήλωση στο στόχο του 32χρονου αρχηγού.
Η μοναδικότητα της ικανότητας του να συνδυάζει σε υπερθετικό βαθμό προσφορά σε άμυνα κι επίθεση αποτυπώνεται σε δύο νούμερα που υπό φυσιολογικές συνθήκες αντπαρατίθενται: είναι αυτός που έχει δημιουργήσει τις περισσότερες ευκαιρίες από κάθε άλλον στο Παγκόσμιο Κύπελλο – 16 τον αριθμό – και αυτός που έχει τρέξει τα περισσότερα χιλιόμετρα, για την ακρίβεια 63 (τα 22,7 χωρίς να έχει κατοχή μπάλας η ομάδα του)! Παρεμπιπτόντως, δεύτερος στη σχετική λίστα είναι ο Ιβάν Ράκιτιτς, έχοντας καλύψει απόσταση μόλις 200 μέτρων λιγότερο.
Κανείς μπαλαδόρος της κλάσης του Μόντριτς δεν είναι τόσο εργάτης στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και μπορεί να ξέρουμε από τώρα ότι του αξίζει η «Χρυσή Μπάλα» του 2018, μόνο όμως αν η Κροατία πάρει το τρόπαιο δεν θα καταλήξει πάλι σε κάποιον εκ των Μέσι ή Ρονάλντο. Προς δικαίωση και όλων των Τσάβι και Ινιέστα αυτού του κόσμου…
Γιατί μεταξύ μας η Εθνική Γαλλίας είναι λιγάκι… ξενέρωτη
Με την Αυστραλία νίκησαν κατά τύχη. Στο Περού έβαλαν ένα γκολ και στο β’ ημίχρονο γύρισαν όλοι πίσω, ενώ για την εικόνα με τη Δανία ας μην το σχολιάσουμε καλύτερα. Με την Ουρουγουάη και το Βέλγιο μια στημένη φάση έδωσε τη λύση, από μπαλίτσα δεν είδαμε και πάλι κάτι σπουδαίο και μένει μόνο ο αγώνας με την Αργεντινή, στον οποίο αναγκάστηκε να επιτεθεί, για να διαπιστώσουμε τις επιθετικές δυνατότητες της Εθνικής Γαλλίας.
Αυτό είναι και το πιο ενοχλητικό: το ότι μια ομάδα που βρίθει από σταρ, έχοντας την πολυτέλεια να αφήσει εκτός αποστολής Μπενζεμά, Λακαζέτ, Ραμπιό (και τον τραυματία Παγέ), επιλέγει από… άποψη την τακτική του «μισό-μηδέν», αδιαφορώντας για το δημιουργικό κομμάτι από τη στιγμή που θα μπει μπροστά στο σκορ.
Η ατομική ποιότητα δεν είναι συμβατή με το αγωνιστικό στιλ, η ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάν έχει (ελέω αυτού…) κάτω από 50% κατοχή μπάλας στο τουρνουά (έναντι 54% των Κροατών), εξού και δεν σου βγαίνει να τη χειροκροτήσεις. Αντ’ αυτού σου βγαίνει μια χαρά να θες να τιμωρηθεί η τόσο σκοπιμότητα με τόσους παικταράδες…