Είναι, εν μέρει, κατανοητό: η απόκτησή του από το Τριφύλλι δεν προκάλεσε το κύμα ενθουσιασμού που επικράτησε μετά την ανανέωση της συνεργασίας με τον Νικ Καλάθη. Δικαίως, καθώς ο Έλληνας γκαρντ είναι ο ηγέτης της ομάδας και, την τελευταία διετία, ο κορυφαίος «άσος» στην Ευρωλίγκα και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Ούτε έτυχε της (ηλεκτρονικής, κατά βάση) «υποδοχής» του Ιωάννη Παπαπέτρου, ο οποίος πήγε στο ΟΑΚΑ από τον Ολυμπιακό- η μεταπήδηση από τον «αιώνιο αντίπαλο» πάντα είναι κάτι που εξιτάρει τους οπαδούς, οι οποίοι σπανίως λαμβάνουν υπόψη τ’ αγωνιστικά κριτήρια.
Ο Κιθ Λάνγκφορντ είναι ένας killer ολκής με «βαρύ» όνομα που αποτελούσε το διακαή πόθο της εξέδρας από πέρυσι, επομένως, παρά την προχωρημένη του ηλικία, το… ντελίριο ήταν μονόδρομος.
Η επιστροφή του Λάσμε μίλησε κατ’ ευθείαν στην καρδιά της πράσινης εξέδρας, που ακόμα θυμάται τις πτήσεις του Γκαμπονέζου σέντερ στο πρώτο του πέρασμα από την ομάδα και ονειρεύεται να τις επαναλάβει και την ερχόμενη σεζόν (πράγμα δύσκολο- τουλάχιστον με τη συχνότητα που το έκανε-, μιας και μιλάμε για παίκτη 36 ετών).
Ο ΝτεΣόν Τόμας, που κλείνει από στιγμή σε στιγμή, μπορεί να μην είναι ο Οκάρο Ουάιτ, ο Ντέρικ Μπράουν ή ο Άντονι Ράντολφ που θα ήθελαν στο «4» οι φίλοι της ομάδας, όμως είναι ένας σταθερότατος σουτέρ έξω από τα 6.75, με μακρά θητεία στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης (Μπαρτσελόνα, Μακάμπι, Αναντολού). Πρόκειται σαφέστατα για σπουδαία επιλογή- και ως τέτοια αντιμετωπίζεται.
Ωστόσο, κανείς από τους παραπάνω δεν είναι η κίνηση- ματ του καλοκαιριού για τον Παναθηναϊκό. Κι αυτό γιατί ο Γιώργος Παπαγιάννης έχει ήδη πάρει επ’ ώμου τον σκακιστικό όρο κι ετοιμάζεται να τον μεταφέρει στα παρκέ της από εδώ πλευράς του Ατλαντικού.
Ο Έλληνας σέντερ μπορεί να προέρχεται από μια διετία στο ΝΒΑ και την αναπτυξιακή του λίγκα (το NBDL ή NBA G League, όπου τον έδιναν «δανεικό» οι Σακραμέντο Κινγκς) στην οποία έπαιξε από ελάχιστα έως «Κάνω διατριβή στα καρεκλάκια του πάγκου της ομάδας», όμως τ’ αγωνιστικά του στοιχεία δύσκολα συναντώνται στην Ευρωλίγκα.
Ο Big Papa είναι ένα πελώριο κορμί (2.20), που παρά το ύψος του μπορεί να εκτελέσει κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς το pick n’ roll και να τελειώσει και με τα δύο χέρια τις φάσεις κοντά στο καλάθι, αφότου θα έχει «βουτήξει» στη ρακέτα.
Επίσης, διαθέτει αξιόπιστο σουτάκι από μέση απόσταση, έχει τη δυνατότητα να ποστάρει με τρομερή άνεση στο «ζωγραφιστό» τ’ αντίπαλα πεντάρια, είναι ικανότατος ριμπάουντερ και στην άμυνα στο ένας εναντίον ενός δεν κλέβει ποτέ, ενώ σε περίπτωση ζώνης αποτελεί το τέλειο «σκιάχτρο» στην καρδιά της ρακέτας.
Σύμφωνοι: τ’ αθλητικά του προσόντα δεν είναι ακριβώς πρωτοφανή και έχει κάποια κενά στο παιχνίδι του (στην πάσα, φερ’ ειπείν), όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για ένα παιδί 21 ετών με ήδη πάρα πολλές εμπειρίες στο… σορτσάκι του.
Τα όποια θέματα νοοτροπίας ή προσαρμοστικότητας άφησαν να εννοηθούν οι άνθρωποι που δούλεψαν μαζί τους στις ΗΠΑ παύουν αυτομάτως να υφίστανται στην Ελλάδα, καθώς επιστρέφει σε μια ομάδα που τους ξέρει και τον ξέρουν, κάτι που βοηθάει τα μέγιστα στην ψυχολογία ενός νεαρού αθλητή.
Μπορεί στο ΝΒΑ ο Παπαγιάννης να καλείτο να τα βάλει με θηρία της μπασκετικής φύσης- όπως ο Άντονι Ντέιβις ή ο Κάζινς, για παράδειγμα- και να φαινόταν η διαφορά στην αθλητικότητα, όμως στην Ευρωλίγκα ελάχιστες ομάδες διαθέτουν ψηλό που να μπορεί να τον κοιτάξει στα μάτια (οι Βέσελι του ευρωπαϊκού κόσμου σπανίζουν, βλέπετε).
Ο Έλληνας σέντερ μόλις βρει ρυθμό και «δέσει» με τα δημιουργικά γκαρντ της ομάδας, όπως ο αξεπέραστος Καλάθης ή ο σταθερότατος Λεκαβίτσιους, θα κάνει θραύση στην επίθεση και σε βάθος χρόνου θα είναι δεδομένα το βασικό πεντάρι του Πασκουάλ ή, στην χειρότερη των περιπτώσεων, ένας παίκτης των 20 λεπτών.
Με αυτόν στην σύνθεσή του η frontline του Παναθηναϊκού ισχυροποιείται αφάνταστα, καθώς το «κράμα» Παπαγιάννη- Γκιστ- Λάσμε- Βουγιούκα- Τόμας- Μήτογλου καλύπτει όλο το φάσμα που ξεκινάει από τα βαριά κορμιά που ξέρουν τόνους μπάσκετ και φτάνει μέχρι τ’ αθλητικά «τεσσαροπεντάρια».
Μπορεί, λοιπόν, να μην συγκέντρωσε πάνω του όλα τα φώτα στο τρελό μεταγραφικό καλοκαίρι του Τριφυλλιού, όμως ο Παπαγιάννης είναι μάλλον η πιο ουσιώδης κίνηση του Τσάβι Πασκουάλ και του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Ο Γιώργος «Επιστρέφει σπίτι του», κατά δήλωση του ιδίου, προκειμένου να θυμίσει σε όλους τους λόγους που οι Αμερικάνοι ξετρελάθηκαν μαζί του προ διετίας και του «χάρισαν» το νούμερο 13 στο draft- το υψηλότερο pick, για να μην ξεχνιόμαστε, Έλληνα παίκτη ever.
Είναι, εν μέρει, κατανοητό: ο ενθουσιασμός στην περίπτωσή του καλά κάνει για την ώρα και παραμένει σε νορμάλ επίπεδα.
Περιμένετε, ωστόσο, να τον δείτε μόλις πατήσει παρκέ.
Καμιά φορά οι πιο αθόρυβες «βόμβες» είναι αυτές που κάνουν τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο.