Το να γράφεις ένα κείμενο γνώμης μετά από παιχνίδια ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη, με σχεδόν ταυτόχρονη ώρα έναρξης, συνιστά ομολογία πως δεν παρακολούθησες επισταμένως κανένα από τα δύο. Ακόμη κι έτσι, αυτή η διαρκής παλινδρόμηση μεταξύ των πλήκτρων του τηλεκοντρόλ το πολύ-πολύ να σε κάνει να χάσεις μια – δυο φάσεις, αλλά όχι τη μεγάλη εικόνα. Εκείνη που ξεκάθαρα δείχνει πως ΑΕΚ και ΠΑΟΚ βρίσκονται σε μια διαρκή διαδικασία μεγέθυνσης, βελτίωσης και προόδου ως ομάδες, ως κλαμπ, ως οργανισμοί. Δύο δικέφαλοι τόσο διαφορετικοί σε σχεδιασμό, αλλά τόσο όμοιοι στη δίψα τους για να πετύχουν.
Δέκα λεπτά… κήρυγμα
Τα τελευταία λεπτά των αγώνων της ΑΕΚ με την Σέλτικ και του ΠΑΟΚ με την Σπαρτάκ Μόσχας προϊδέαζαν για επικείμενη γκέλα. Ένιωθες πως είχαν διαμορφωθεί οι ιδανικές συνθήκες για απόλυτη ξενέρα στη μία ή την άλλη περίπτωση. Οι δικέφαλοι είχαν «σπαταλήσει» την ανωτερότητα επί των αντιπάλων τους, έχοντας πετάξει την ευκαιρία να φτάσουν σε αποτελέσματα που δεν θα δημιουργούσαν το παραμικρό άγχος για ένα κόρνερ ή μια άλλη στατική φάση που θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία. Κάτι που έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν και σίγουρα θα επαναληφθεί στο μέλλον, αλλά δεν ήταν γραφτό να γίνει χθες.
Το μόνο που τελικά συνέβη, ήταν να επιβεβαιωθεί η πρόοδος των δύο σωματείων, η οποία έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να σου προκαλεί… δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι δεν έχουν καθαρίσει την πρόκριση παίζοντας απέναντι σε ομάδες που θεωρούνταν φαβορί τη μέρα της κλήρωσης! Αυτά τα δέκα λεπτά πίεσης σε ΟΑΚΑ και Μόσχα θα μπορούσαν να θεωρηθούν κι ένα… κήρυγμα ίσης διάρκειας, ένα μήνυμα στους δικεφάλους ενόψει του μέλλοντος. Ένας σαφής υπαινιγμός από το ίδιο το παιχνίδι ότι μπορεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να σου διαλύσει όλα όσα εσύ έχτιζες όχι μόνο τα τελευταία 180 λεπτά, όσο διαρκούν τα ευρωπαϊκά νοκ άουτ σετ παιχνιδιών, αλλά τα τελευταία χρόνια.
Δύο διαφορετικοί δρόμοι, ένας τελικός προορισμός
Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ που παρακολουθήσαμε στα ματς με τους Σκωτσέζους και τους Ρώσους δεν είναι «ουρανοκατέβατες» ομάδες, που στήθηκαν ειδικά για την περίσταση. Δεν είναι ομάδες μιας χρήσης, αλλά το αποτέλεσμα δύο διαδρομών που όμως οδηγούν στον ίδιο τελικό προορισμό. Στην καθιέρωση. Η αφετηρία τους σίγουρα δεν υπήρξε κοινή, αλλά παρουσιάζει ορισμένες ομοιότητες. Και οι δύο βρέθηκαν από το περιθώριο στην καταξίωση, διανύοντας την απόσταση με θαυμαστή ταχύτητα και επιπλέον μοιάζουν να προχωρούν στις στέρεες βάσεις που δημιουργούν για τους εαυτούς τους, μετά από κάθε βήμα.
Οι σταθερές πτήσεις της ΑΕΚ
Στην περίπτωση της Ένωσης αυτή η πορεία δείχνει να χαράζεται με απόλυτη επίγνωση των λαθών που την οδήγησαν στην ανυποληψία της Γ’ Εθνικής και στη χλεύη των αντιπάλων της όταν «όργωνε» την Ελλάδα για να παίξει απέναντι σε ομάδες που ούτε στα όνειρά τους δεν φαντάζονταν ποτέ πως θα βρίσκονταν στο ίδιο γήπεδο με παίκτες που φέρουν το δικέφαλο αετό στο στήθος. Η παρουσία του Δημήτρη Μελισσανίδη και η εμπειρία που αυτός κουβαλά λόγω της προηγούμενης ενασχόλησής του με το χώρο, προϊδέαζε για μικρά και σταθερά βήματα. Το σημερινό αφεντικό της ομάδας δεν είναι κανένας χθεσινός και γι’ αυτό –σοφά πράττων- δεν επέλεξε το δρόμο του εντυπωσιασμού, αλλά εκείνον της σύνεσης, «ξενερώνοντας» πολλές φορές ακόμη και τους οπαδούς της ομάδας.
Όταν όμως βρίσκεσαι στο τιμόνι ενός συλλόγου που στις 14 Αυγούστου 2013 έπαιζε με την ΑΕ Διμηνίου και πέντε χρόνια μετά έχεις πάρει πρωτάθλημα και κύπελλο και χτυπάς την πόρτα των ομίλων του Champions League (ενώ την ίδια ώρα χτίζεται η Αγια-Σοφιά), είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς τη δεδομένη επιτυχία σου.
Από «μπαμ» σε «μπαμ» ο ΠΑΟΚ
Πριν από έξι χρόνια, όταν ο Ιβάν Σαββίδης εμφανιζόταν στη Θεσσαλονίκη, δεν αναλάμβανε μια ομάδα τρίτης κατηγορίας. Είχε όμως κι εκείνος ένα ολόκληρο βουνό προβλημάτων απέναντί του. Θες λόγω ιδιοσυγκρασίας, θες εξαιτίας της άγνοιάς του για το πώς παίζεται το «παιχνίδι», θες επειδή ο ΠΑΟΚ θα είναι πάντα μια ιδιαίτερη περίπτωση ομάδας, η δική του είσοδος ήταν πολύ πιο εκρηκτική και πομπώδης. Πράγμα που μεταφράζεται σε πολλά περισσότερα χρήματα για μεταγραφές, σε δημιουργία πολύ μεγαλύτερων προσδοκιών και -συνέπεια των παραπάνω- πολύ μεγαλύτερης απογοήτευσης όταν προέκυπταν εμπόδια στο δρόμο για την καταξίωση. Και πάλι, όμως, μια απλή σύγκριση του ΠΑΟΚ π.Ι (προ Ιβάν) με εκείνον της εποχής Σαββίδη αρκεί.
Ο ΠΑΟΚ δηλώνει μέσα στο γήπεδο τη διαρκή μετουσίωσή του σε ένα σύλλογο που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του την εσωστρέφεια και να αντιληφθεί πως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι δυνατόν ο ορίζοντας των φιλοδοξιών σου να σταματά στο «κατεστημένο» της Αθήνας, αλλά να περνά από ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις όπως πριν λίγες εβδομάδες στην Ελβετία, χθες στη Ρωσία, αύριο στην Πορτογαλία και μεθαύριο ένας Θεός ξέρει.
Δίπολο
Αυτό το νέο δίπολο Αθήνας-Θεσσαλονίκης ή ΑΕΚ-ΠΑΟΚ και η εν εξελίξει κόντρα τους για τα σκήπτρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, δείχνει πως αυτές οι ομάδες βρίσκονται ακόμη σε πορεία προόδου αντιλαμβανόμενες κάθε πρόσκαιρη επιτυχία ως ενδιάμεσους και όχι τερματικούς σταθμούς. Μπορεί η προσέγγιση να διαφέρει, αλλά ο στόχος τους είναι ο ίδιος. Και καλό θα είναι να παραμείνουν σταθερά προσανατολισμένες στην ευρωπαϊκή προοπτική τους και όχι να αναλωθούν σε μάχες εσωτερικής κατανάλωσης. Εφόσον και οι δύο διατηρηθούν στην κούρσα και δεν δημιουργηθούν καταστάσεις μονοπωλιακού χαρακτήρα, σαν αυτές της περασμένης 20ετίας, μόνο κερδισμένες μπορούν να βγουν. Συμπαρασύροντας μαζί τους και τον Ολυμπιακό, που βρισκόμενος για πρώτη φορά σε θέση ακόλουθου και όχι οδηγού, μπορεί να κερδίσει περισσότερα ακόμη και σε σχέση με την εποχή της μονοκρατορίας του.
Φυσικά, είναι πολύ κρίμα από αυτό το… πάρτι του ελληνικού ποδοσφαίρου να λείπει ο Παναθηναϊκός. Η ομάδα της οποίας οι επιτυχίες στην Ευρώπη υπήρξαν διαχρονικά οδηγός και αιτία ζήλειας των υπόλοιπων…