Όταν από τα 18 σου χρόνια επιχειρείς ανά ματς περισσότερα σουτ-τούβλα, τα οποία μάλιστα πηγαίνουν στην εστία, από ότι όλοι οι συνομήλικοί σου επιχειρούν μέσα σε μια χρονιά, όταν στα 21 σου έχεις καταφέρει να κάνεις αυτά που άλλοι δεν καταφέρνουν σε καριέρα ολόκληρης ζωής, δηλαδή να διακριθείς σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης και να παίξεις βασικός σε ένα Euro, όταν στα 23 σου είσαι όχι απλά ο ηγέτης μιας από τις μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες αλλά και εκείνος που την οδηγεί σε διπλό επί της Άρσεναλ, δηλαδή σε μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εκτός έδρας επιτυχίες της ever, τότε είναι δεδομένο: αν η καριέρα σου δεν έχει την αντίστοιχη συνέχεια, ο κρότος της πτώσης σου θα είναι μεγαλύτερος από τον κανονικό.
Αυτό πρέπει να συνειδητοποίησε κατά την περυσινή σεζόν ο Κώστας Φορτούνης, που έμοιαζε εντελώς αγνώριστος φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού σε σχέση με όλα εκείνα που είχαμε συνηθίσει όταν αναφερόμασταν. Για την ακρίβεια, το διάστημα της… έλλειψης αναγνώρισης των γνωστών προσόντων του κράτησε μιάμιση (και όχι μόλις μια) σεζόν.
Και στη μπάλα, αυτές οι χρονικές διαφορές είναι κομβικές. Άλλο να έχεις μια κακή χρονιά σαν παίκτης και άλλο η κακή σου χρονιά να έρχεται ως προέκταση μιας παρατεταμένης περιόδου κακών εμφανίσεων: στη δεύτερη περίπτωση το άστρο σου μοιάζει να οδεύει προς οριστικό σβήσιμο.
Από την αρχή της περυσινής κακής χρονιάς του, ο Φορτούνης έμοιαζε να βιώνει μια συνθήκη που δεν καθοριζόταν απλά από ντεφορμάρισμα αλλά από κάτι παραπάνω: από έλλειψη κινήτρου. Οι φήμες άλλωστε που τον θέλουν όταν γυρίζει στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού αφήνοντας την Bundesliga το 2014 να αντιλαμβάνεται αυτή τη μετάβαση ως μια προσωρινή κατάσταση, μάλλον είναι αληθής: ο Φορτούνης φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού για να παίξει στο Champions League και να πάρει μια εκ νέου μεταγραφή σε μεγάλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σε λίγες μέρες ωστόσο, ξεκινάει η πέμπτη του σεζόν με τη φανέλα του Ολυμπιακού και η επιστροφή στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα δεν έχει έρθει ακόμα.
Όταν μάλιστα αγωνίζεσαι σε μια ομάδα που τροφοδοτεί αβέρτα με Έλληνες παίκτες την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια (Μανωλάς, Μήτρογλου, Σάμαρης, Σιόβας, Ρέτσος), όταν οι πρώην προπονητές σου πάνε σε μεγάλα πρωταθλήματα και αναλαμβάνουν σοβαρές ομάδες (Μίτσελ, Σίλβα) και εσύ δεν έχεις τη μοίρα των πρώτων αλλά ούτε και ακολουθείς τους δεύτερους, τότε το ηθικό και το κίνητρο της βελτίωσης δεν αποκλείεται να αποκτήσουν κάθετη πτώση. Όμως από αυτό μέχρι την απόλυτη απαξίωση η απόσταση είναι μεγάλη και μόνο η υπεραπλούστευση και ο λαϊκισμός του ελληνικού κοινού μπορούν να την καλύψουν…
Τα ρεπορτάζ από του Ρέντη ανέφεραν ότι ο Φορτούνης έχει ξεκινήσει τη σεζόν αποφασισμένος να βρει εκ νέου το χαμένο του κίνητρο. Και -κακά τα ψέμματα- ένας ταλαντούχος Έλληνας παίκτης μπορεί να είναι χρήσιμος σε μια ελληνική ομάδα μόνο με τα πάλαι ποτέ κίνητρα του Φορτούνη.
Στις πρώτες ευρωπαϊκές εμφανίσεις του Φορτούνη και ειδικότερα αυτή με την Μπέρνλι, ο Έλληνας άσος είναι ο παλιός καλός εαυτός του: δυο γκολ και μια ασίστ ενάντια στην 7η ομάδα της Premier League είναι «κλείσιμο ματιού» στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Ταχυδυναμικός, τεχνικός, με ικανότητα να αλλάζει το momentum των αγώνων, ο Φορτούνης μοιάζει να είναι ξανά ο ηγέτης που υπήρξε για τον Ολυμπιακό.
Μπορεί ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος να είναι σε επικοινωνιακό επίπεδο η μεγάλη μεταγραφή του φετινού Ολυμπιακού, μπορεί οι δικές του εμφανίσεις και τα δικά του γκολ να έχουν προκαλέσει ενθουσιασμό αλλά αν οι «ερυθρόλευκοι» θέλουν να αλλάξουν αγωνιστικά επίπεδο σε σχέση με πέρυσι, το «όχημα» είναι κατά βάση η απόδοση του Φορτούνη: μόνο αυτός μπορεί να αναβαθμίσει καθοριστικά τον Ολυμπιακό. Προϋπόθεση φυσικά είναι η δική του, ταυτόχρονη αναβάθμιση. Και για την ώρα, αυτή μοιάζει να παίρνει σάρκα και οστά και εμφατικό τρόπο.
