Μια ματιά στην ενδεκάδα του αρκεί για να συλλάβεις μονορούφι το μέγεθος της «σεισμικής δόνησης», που θα χωρίζει πάντα στα δύο την ιστορία του Παναθηναϊκού. Σοκ και δέος. Σα να περνούν από μπροστά σου φιλμάκι όλα τα επεισόδια της παρακμής και απαξίωσης. Με παίκτες που δεν έχουν τυπωθεί ακόμα στα χαρτάκια της Panini. Με τρεις μόνο ξένους που κι αυτοί απορείς γιατί έμειναν – ποιον (άχαρο) ρόλο θέλουν να παίξουν μεταξύ τόσων πιτσιρικάδων. Απορούσες, ίσως πια να μην απορείς. Γιατί βλέποντας το ντεμπούτο του Παναθηναϊκού στη Ξάνθη, έρχεται κάτι να σου υπενθυμίσει ότι μετά από ένα σεισμό η ζωή δεν σταματά. Επούλωση και ανοικοδόμηση. Λέγεται και ένστικτο επιβίωσης.
Οι πράσινοι επιχειρούν τούτη την εποχή δύο σε ένα. Οι τρεις ξένοι κάτι είδαν και έμειναν, κανείς δεν είναι σε ηλικία σύνταξης. Προφανώς μοιάζει με αυτό που είδαμε κι εμείς στα Πηγάδια. Ο Παναθηναϊκός είναι φτωχός, ξερακιανός από τις κακουχίες και έχει να αντιπαλέψει την αφέλεια του άγουρου. Δεν είναι όμως εγκαταλελειμμένος και προπάντων δεν είναι μίζερος.
Μέσα στην ατυχία του έχει την τύχη να επενδύουν πάνω του δύο άνθρωποι που θα μπορούσαν να βρίσκονται οπουδήποτε αλλού με ευνοϊκότερες συνθήκες. Ο Νίκος Νταμπίζας και ο Γιώργος Δώνης ξέρουν καλά τα κατατόπια και η επίδραση τους σε αυτό το project μοιάζει με τη στοργή και καθοδήγηση της μαμάς προς τα μικρά της για να μη χαθούν στην άγρια φύση.
Από ένα γινάτι μάλλον ή μια εσωτερική ανάγκη (στοίχημα αυτοεπιβεβαίωσης;) επέλεξαν να χτίσουν πάνω στα συντρίμμια. Θα περάσει καιρός για να μάθουμε αν πετύχουν, ξέρουμε όμως ήδη ό,τι σε αυτό που κάνουν βάζουν ψυχή. Και η εμφάνιση του Παναθηναϊκού στην πρεμιέρα ήταν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της διαπίστωσης αυτής. Η ποιότητα – εμπειρία μπορεί να είναι ανεπαρκείς, αλλά ό,τι διαθέτει μεράκι και ψυχή είναι δύσκολο να αποτύχει.
Τον Παναθηναϊκό αυτόν μπορεί να τον γούσταραν και πρώην «εχθροί» του. Διότι δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι στα οπαδικά στέκια της χώρας υπάρχουν και νυν. Οι 11 από τους 14 που αγωνίστηκαν είναι ελληνόπουλα, οι 5 εξ’ αυτών δε, προέρχονται από το φυτώριο του συλλόγου. Χατζηγιοβάνης, Δώνης, Στάικος, Εμμανουηλίδης και το πρόσωπο του αγώνα, ο Γιάννης Μπουζούκης.
Και δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα. Στην αποστολή ήταν οι άλλοι δύο τερματοφύλακες, Κώστας Κότσαρης και Βασίλης Ξενόπουλος, από τις Ακαδημίες και αυτοί ο 21χρονος αριστερός μπακ Ηλίας Χατζηθεοδωρίδης που αποκτήθηκε από την Μπρέντφορντ και ο συνομιλήκος του κεντρικός αμυντικός Φάνης Μαυρομάτης, που διανύει τον τέταρτο χρόνο του στην ομάδα.
Στην αποστολή δεν ήταν οι 19χρονοι χαφ Χρήστος Κουντουριώτης, Κωνταντίνος Αποστολάκης (γιος του Στράτου) και ο 20χρονος Βαγγέλης Θεοχάρης, που έγιναν πέρσι επαγγελματίες.
Για τον Μπουζούκη ο Λυμπερόπουλος έλεγε πέρσι ότι διαθέτει τόσο καλή τεχνική κατάρτιση που κάνει την μπάλα «κομπολόι». Ήταν επιτακτική ανάγκη βέβαια να βάλει κιλά πάνω του γιατί ο Ζέκα π.χ. τον κατάπινε αμάσητο στις προπονήσεις. Πριν από λίγο καιρό ο 20χρονος αριστεροπόδαρος επιτελικός χαφ (σπάνιος αν μη τι άλλο συνδυασμός) ήταν έτοιμος να πει το «ναι» στον Αστέρα Τρίπολης.
Ο Παναθηναϊκός θα τον έχανε από μια ομάδα που φυσιολογικά θα έπρεπε να τον αιμοδοτεί, αλλά οι Νταμπίζας και Δώνης κατάφεραν να τον μεταπείσουν, με την υπόσχεση χρόνου συμμετοχής. Δεν είναι ο μοναδικός που θα μας εκπλήξει φέτος, σύμφωνα με όσα… διαδίδονται από Παιανία μεριά. Οι Χατζηγιοβάνης και Εμμανουηλίδης περιμένουν ήδη τη σειρά τους.
Ο μικρός δάκρυσε χθες, καθώς έτρεξε να αγκαλιάσει τον προπονητή του μετά το εκπληκτικό γκολ που έβαλε. Αυτή η ομάδα έχει… ελάχιστο μπάτζετ, μα πολύ συναίσθημα. Δεν συνάδει καθόλου με τη διοικητική παρακμή του συλλόγου. Ένας πρώτος καλός λόγος αισιοδοξίας στην επιδίωξη για το restart. Ο δεύτερος είναι ότι τέτοιες ομάδες – «γαλατικά χωριά», που συμβολίζουν τη χαρά του παιχνιδιού και τις αξίες που δένουν το άθλημα με τις ρίζες του, τις γουστάρει το ίδιο το… ποδόσφαιρο.
Και άπαξ και συμβεί αυτό, είθισται να τις ανταμείβει…