Για 22 μήνες, από το Νοέμβρη του ’99 έως το Σεπτέμβριο του 2001 έπαιξε μπάλα για 6 λεπτά…
Για πολλούς παραμένει ο κορυφαίος όλων, ο παίκτης που παρουσίασε την τέλεια έκδοση επιθετικού χωρίς να ανακαλύψει ποτέ το ταβάνι του. Ένας ήρωας μυθολογικής διάστασης, που αψήφησε τους νόμους της φύσης και πήγε δύο φορές κόντρα στην οργή των θεών για να σμίξει με το πεπρωμένο του.
Ο Ρονάλντο, ο… αυθεντικός, είχε από την αρχή έως το τέλος μια καριέρα γεμάτη «αν». Η ποδοσφαιρική μοίρα του έμοιαζε σακατεμένη, με τους διαδοχικούς τραυματισμούς και κυρίως τα δύο συντριπτικά χτυπήματα στο γόνατο, που τον άφησαν συνολικά εκτός δράσης για 661 ημέρες.
Αλλά και ένα ψυχολογικό βάρος, που ενδεχομένως να είχε λυγίσει οποιονδήποτε άλλον εσαεί, καθώς η δική του περίφημη κατάρρευση, ανήμερα του τελικού με τη Γαλλία το 1998, είχε συμπαρασύρει την Εθνική Βραζιλίας στο «Βατερλό».
Αν ήταν όντως ένας χαρακτήρας της μυθολογίας, η ιστορία του θα αναβίωνε ως αρχαία τραγωδία, στο τέλος της οποίας όμως επεμβαίνει ο από μηχανής θεός. Στην κορύφωση του δράματος, η δική του ανίκητη θέληση θα τον απάλλασσε από τη «Νέμεσι» του.
Τη δεύτερη φορά οι σύνδεσμοι του γονάτου – του ίδιου γονάτου – διαλύθηκαν τελείως. Το «σοκ» ήταν τέτοιο που γέννησε σκέψεις απόσυρσης
Το «φαινόμενο» υπέστη για πρώτη φορά ρήξη χιαστών το Νοέμβρη του ’99. Από το 1996, που μεταγράφηκε στην Μπαρτσελόνα, έως και το πρώτο «κρακ» στο γόνατό του, είχε σκοράρει 124 φορές με Μπαρτσελόνα, Ίντερ και Εθνική Βραζιλίας (!), παίρνοντας τη Χρυσή Μπάλα και το Κύπελλο Κυπελλούχων το ’97, καθώς και το Κύπελλο UEFA του ’98.
Ο τραυματισμός τον άφησε εκτός δράσης σχεδόν πέντε μήνες. Στην επιστροφή του στη δράση, η σκηνή ήταν συγκλονιστική ακόμα και για ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με την μπάλα. Στον πρώτο τελικό του κυπέλλου με τη Λάτσιο, τον Απρίλη του 2000, ο Ρονάλντο έπεσε στο έδαφος σφαδάζοντας, ύστερα από μόλις έξι λεπτά συμμετοχής.
Αυτή τη φορά οι σύνδεσμοι του γονάτου – του ίδιου (δεξιού) γονάτου – διαλύθηκαν τελείως. Ο παίκτης αποχώρησε από το γήπεδο με φορείο, έχοντας ποτίσει με τα δάκρυα του το «Ολίμπικο». Ο νέος ανήφορος δεν είχε καμία σχέση με τον προηγούμενο, μοιραία γέννησε σκέψεις ακόμα και απόσυρσης από το ποδόσφαιρο.
Το κορυφαίο «9» της ιστορίας όμως, ο παίκτης για τον οποίο ο Πάολο Μαλντίνι είπε ότι «με δυσκολεύει όσο και ο Μαραντόνα», βρήκε το σθένος να σηκωθεί ξανά. Ίσως για να «ζήσει» ξανά την ατάκα του συμπαίκτη του στην Ιντερ, Γιούρι Τζοργκαέφ. «Πολλές φορές στις προπονήσεις, οι υπόλοιποι σταματάμε και απλώς τον χαζεύουμε…».
Η ιατρική εξήγηση πίσω από την ευπάθεια του «φαινομένου» δεν είναι απ’ αυτές που διαλαλεί ο τελάλης…
Ο Ρονάλντο βέβαια δεν έζησε μόνο αυτό, αλλά πολύ περισσότερα. Χρειάστηκε 17 μήνες για να ξεπεράσει το νέο «σοκ». Το Σεπτέμβριο του 2001 επέστρεψε στην ενεργό δράση, έχοντας παίξει μόνο 6 λεπτά τους προηγούμενους 22 μήνες.
Το σενάριο να προλάβει το «τρένο» για το Μουντιάλ του 2002 δεν ήταν καν το πιθανότερο. Αλλά υπήρχε λόγος που τον είπαν «φαινόμενο». Δεν το πρόλαβε απλώς. Το έκανε τσιφλίκι του.
Κανείς δεν ξέρει που θα είχε φτάσει ο πιο πλήρης επιθετικός που κλότσησε ποτέ μπάλα, αν δεν τον «πρόδιδε» σε τέτοιο βαθμό το σώμα του. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι αυτό δεν ήταν ενδεχομένως αποτέλεσμα μόνο κακοτυχίας, αλλά και «βίαιης» επέμβασης στον οργανισμό του, από μικρή ηλικία.
Σύμφωνα με το βιβλίο του γιατρού Ζαν Πιερ ντε Μοντενάρ, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2010 στη Γαλλία, η ευπάθεια του Ρονάλντο στους τραυματισμούς (μετά τους δύο πολύ σοβαρούς ακολούθησαν και άλλοι μικρότεροι) οφειλόταν στην αλόγιστη χορήγηση αναβολικών κατά τη διετή θητεία του στην στην Αϊντχόφεν (1994-96).
«Ο λογαριασμός που έπρεπε όμως να πληρώσει για τη χρήση αναβολικών ουσιών θα ερχόταν μακροπρόθεσμα: σε 10, 15, 20 χρόνια»
Το βιβλίο, με τίτλο «Ντοπάρισμα στο ποδόσφαιρο: Ο νόμος της σιωπής», σκαλίζει αθέατες περιπτώσεις ντόπινγκ στο ποδόσφαιρο και «κράχτη» αποτελεί η περίπτωση του Ρονάλντο.
Ο Ντε Μοντενάρ φιλοξενεί μαρτυρίες άλλων γιατρών και ειδικών που ισχυρίζονται πώς ο Ρονάλντο έκανε εκτεταμένη χρήση απαγορευμένων ουσιών αφότου μετακόμισε στην Ευρώπη. Στόχος ήταν να αυξήσει τη μυϊκή μάζα του, αφού όταν πήρε μεταγραφή από την Κρουζέιρο ήταν «εύθραυστος», ζυγίζοντας μόλις 75 κιλά.
«Ένας από τους επιβαρυντικούς παράγοντες της υγείας του ήταν η απόκτηση μιας γερής μυϊκής δομής από πολύ νωρίς και πολύ γρήγορα. Στην Αϊντχόφεν ο μπήκε σε ιδιαίτερο πρόγραμμα διατροφής με θεραπεία κρεατίνης και αυξητικής ορμόνης», έχει δηλώσει Βραζιλιάνος γιατρός Ομάρ ντε Ολιβέιρα.
«Ο λογαριασμός που έπρεπε όμως να πληρώσει για τη χρήση αναβολικών ουσιών θα ερχόταν μακροπρόθεσμα: σε 10, 15, 20 χρόνια. Τα στεροειδή προκαλούν δομικές βλάβες στα όργανα του σώματος και στους μύες. Κατά βάση, υπάρχει πρόσκαιρη βελτίωση ποιότητας, δύναμης και ικανότητας, που μετά οδηγεί σε επιδείνωση».
Ο Μπερναντίνο Σάντι, αθλητίατρος της βραζιλιάνικης ολυμπιακής επιτροπής και ειδικός στην τραυματολογία και το αντιντόπινγκ, έχει αναφέρει σε δικό του βιβλίο ότι γνώριζε από τότε τι συνέβαινε, μέσω Ολλανδών συναδέλφων του. «Ήταν πολύ αδύνατος και ήθελαν γρήγορα να του βάλουν κιλά».
Ήταν τελικά η αλόγιστη χρήση αναβολικών ουσιών το μεγαλύτερο «αν» στην καριέρα του;
Η πρακτική της χημικής ενίσχυσης για την ανάπτυξη της μυικής μάζας είναι βέβαια κάτι που συμβαίνει κατά κόρον στον αθλητισμό, είτε πρόκειται για ατομικό, είτε για ομαδικό. Το βιβλίο υπονοεί ότι οι γιατροί της Αϊντχόφεν το παράκαναν στην περίπτωση του Ρονάλντο.
Πιθανόν και χωρίς να υπάρχει λόγος. Στη πρώτη σεζόν του στην Ολλανδία, ο 18χρονος, «εύθραυστος» Ρονάλντο έκανε πλακίτσα στις αντίπαλες άμυνες, σκοράροντας 35 φορές σε 36 αγώνες!
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ο Ρονάλντο της Μπαρτσελόνα δεν είχε καμία σχέση σε σωματοδομή με τον Ρονάλντο της Αϊντχόφεν. Εκείνος ο παίκτης που έβαλε 47 γκολ σε 49 συμμετοχές με την Μπάρτσα ήταν πιθανώς η κορυφαία έκδοση 20χρονου που έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο. Το τέλειο μοντέλο σε όλα τα επίπεδα: εκρηκτικότητα, δύναμη, τεχνική, ταχύτητα και φυσικά εκτελεστική ικανότητα.
Σύμφωνα με το βιβλίο οι τρεις παρόμοιοι τραυματισμοί στα γόνατα (ρήξη τένοντα μετά από συνηθισμένες κινήσεις), εξηγούνται απολύτως με βάση τη θεωρία της χρήσης αναβολικών ουσιών.
«Ένας ειδικός στα γόνατα συναντά μόνο έναν τέτοιο τραυματισμό κάθε χρόνο, και στον αθλητισμό είναι πιο συχνός στους αρσιβαρίστες, που υφίστανται πίεση στο γόνατο κατά το ζετέ», τονίζεται στο βιβλίο. Η περίπτωση να προκληθεί στην καριέρα ενός ποδοσφαιριστή τρεις φορές παρουσιάζεται ως εξαιρετικά σπάνια.
Βάσει αυτής της ευπάθειας, δίδεται εξήγηση και για τα γεγονότα πριν τον τελικό του Μουντιάλ το 1998. Υποστηρίζεται ότι οι πόνοι στα γόνατα τον ανάγκαζαν να κάνει παυσίπονες ενέσεις κορτιζόνης, οι οποίες είχαν ως παρενέργεια την επιληπτική κρίση.
Αν έπρεπε να προσθέσουμε άλλο ένα δίπλα στα πολλά «αν» που συντρόφευσαν την πορεία του Ρονάλντο στα γήπεδα, θα χάναμε το λογαριασμό. Είναι ίσως όμως το «ΑΝ» που γέννησε όλα τα άλλα, απαγορεύοντας τελικά στον «μυθολογικό» ήρωα μας να ανέβει εκεί που προοιωνιζόταν το εκτυφλωτικό ταλέντο του.
Βλέποντας δια βίου όλους τους άλλους αφ’ υψηλού. Από το θρόνο του ποδοσφαιρικού Ολύμπου…