Την πρώτη φορά που ανέλαβε το πόστο του τεχνικού διευθυντή στον Παναθηναϊκό χρειάστηκε να μάθουμε ότι ο λόγος που το καλοκαίρι του ’94 είχε δηλώσει «αντιπαναθηναϊκός» είναι «ότι τον έδερναν τα αδέρφια του». Ήταν η ατάκα που σκαρφίστηκε ο Γιάννης Αλαφούζος για να κατευνάσει τις αντιδράσεις των οπαδών του τριφυλλιού στην προοπτική πρόσληψης ενός κουμανταδόρου με ολυμπιακό παρελθόν.
Λίγους μήνες αργότερα βέβαια θα έπιναν νερό στο όνομα του «ηθικού αυτουργού» της συντριβής του Ολυμπιακού στο Φάληρο με 3-0, της κατάκτησης του κυπέλλου και της εξόδου στο Τσάμπιονς Λιγκ, με το μικρότερο έως τότε μπάτζετ της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου.
Ο Νίκος Νταμπίζας δεν έδρεψε τους καρπούς αυτής της υπερβατικής σεζόν. Τουλάχιστον όχι αμέσως. Σε πρώτη φάση κατέστη θύμα των προσδοκιών που ο ίδιος δημιούργησε. Τη σεζόν 2014-15 το project κόλλησε. Οι μεταγραφικές κινήσεις του καλοκαιριού δεν ήταν αυτό που λέμε «εύστοχες» και το Νοέμβρη η θητεία του τελείωσε άδοξα.
Είχε όμως αφήσει παρακαταθήκη προσθήκες παικτών ως ελεύθερους όπως ο Μάρκους Μπεργκ και οι Πράνιτς, Καρέλης, Κλωναρίδης, Πέτριτς, ενώ είχε ενισχύσει με 6 εκατ. ευρώ το ταμείο μόνο από τις πωλήσεις των Καπίνο, Μαυρία, Καρνέζη και Φιγκερόα.
Κάπως έτσι, τη δεύτερη φορά που οι δύο πλευρές ήρθαν σε συμφωνία, δεν χρειάστηκε κανείς να τον «εξαγνίσει» στα μάτια των οπαδών. Το ποιόν του ήταν γνωστό. Ή μάλλον όχι, δεν ήταν ο ίδιος αυτός που έφυγε με αυτόν που γύρισε πίσω. Στο μεσοδιάστημα έγινε σοφότερος, εξελίσσοντας τις γνώσεις στο αντικείμενό του.
Στο πρώτο τμήμα διεθνών ποδοσφαιριστών για τη χορήγηση master από την UEFA στην ποδοσφαιρική διοίκηση ήταν εκεί, συμφοιτητής των Ερίκ Αμπιντάλ, Ζουνίνιο Μπερναμπουκάνο και Ζεμπάστιαν Κελ. Έγινε ο πρώτος Έλληνας που πήρε το συγκεκριμένο πτυχίο, πλαισιώνοντας το δίπλα στο UEFA Pro, το ανώτατο δίπλωμα προπονητικής.
Στον Παναθηναϊκό δεν επέστρεψε ως αιθεροβάμων που εξαργύρωσε τις ικανότητες του στο Pr., αλλά ως οραματιστής με σχέδιο και στρατηγική. Το καταλαβαίνεις και μόνο από τα λόγια του ότι ο τύπος φουμάρει διαφορετικό καπνό από αυτόν του επαγγελματία δημοσιοσχετίστα, το πιο διαδεδομένο δηλαδή μοντέλο επιτυχίας του νεοέλληνα.
«Το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα από την εμπειρία του M.I.P. (σ.σ: Executive Master for International Players) ήταν το εξής: Να μην διστάζουμε να προσλαμβάνουμε εξυπνότερους ανθρώπους από εμάς αν θέλουμε να εξελίξουμε τον οργανισμό», δήλωσε στη συνέντευξη του στη «Daily Mail». Δεν χρειάζονται αναλύσεις για το αν η εφαρμογή αυτής της ατάκας ευδοκιμεί στην Ελλάδα. Ίσως για αυτό να την κράτησε για τους Άγγλους δημοσιογράφους…
Πριν από λίγο καιρό εξήγησε σε κυπριακό μέσο ότι ένας σύλλογος χωρίς μπάτζετ δεν είναι χαμένος από χέρι. «Μα πως;», ρώτησε ο δημοσιογράφος «θα ανταγωνιστούν τα πιτσιρίκια τους άνδρες». Η απάντηση δεν είχε να κάνει με βάρος φανέλας, πράσινο DNA και άλλα τέτοια χαϊδευτικά για τα αυτιά των οπαδών.
«Όνειρα γίνονται και όταν δεν υπάρχουν χρήματα και όταν είναι χαμηλός ο προϋπολογισμός. Αρκεί να είσαι ρεαλιστής και υπομονετικός. Δεν μπορείς να πατήσεις ένα κουμπί και να γίνεις από τη μια στιγμή στην άλλη ανταγωνιστικός. Αλλά όταν σεβαστείς την διαδικασία για να γίνεις ανταγωνιστικός, τότε γίνεσαι».
Σεβασμός στη διαδικασία. Σημαίνει λειτουργία ενός οργανισμού με κανόνες, σοβαρότητα και αρχές. Σημαίνει εξορθολογισμός εσόδων-εξόδων, οροθέτηση στόχου και σχέδιο για την επίτευξη του. Σημαίνει νοικοκυριό σε όλα ως εφαλτήριο ανέλιξης. Μαζί και συνείδηση του που βρίσκεσαι και που θέλεις να φτάσεις. Με εργατικότητα, μεθοδικότητα, επιμονή και όραμα.
Ο Παναθηναϊκός έχει την τύχη -αν και η αλήθεια είναι ότι επρόκειτο για ικανότητα επιλογής- να διαθέτει στο τιμόνι του έναν άνθρωπο που θεωρεί όλα τα παραπάνω εκ των ουκ άνευ για την επιτυχία. Απαραίτητα κομμάτια του παζλ. Αυτό δεν εξασφαλίζει de facto το ζητούμενο.
Ο δρόμος είναι κακοτράχαλος και το εγχείρημα φιλόδοξο και αδοκίμαστο. Αυξάνει όμως δραστικά τις πιθανότητες να καταλήξεις στον προορισμό σου. Στην Ελλάδα άλλωστε αρκούν πιθανότατα τα αυτονόητα για να κάνεις τη διαφορά.
Το πλάνο του Νταμπίζα έχει ορίζοντα έναν αυτοτροφοδοτούμενο Παναθηναϊκό. Μπορεί η ανάγκη να έφερε στο προσκήνιο την πιτσιρικαρία, αλλά ο τεχνικός διευθυντής είναι θιασώτης της θεωρίας ότι από μια δύσκολη κατάσταση πρέπει να εκμαιεύσεις τα θετικά.
Στόχος είναι να δημιουργηθεί στο ρόστερ «χρηματιστηριακή» αξία, μέσω της δουλειάς του Δώνη και της εξέλιξης των νεαρών. Αυτό το 4/4 στο ξεκίνημα είναι «λουκούμι» για την προσέλκυση ξένων σκάουτ στο ΟΑΚΑ – άλλωστε κάποια ονόματα βρίσκονται εύλογα ήδη στις λίστες τους.
Το πιο ελκυστικό project αυτή τη στιγμή στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν αποτελεί προϊόν παρθενογένεσης. Είναι εμπνευσμένο από τον τεχνοκρατισμό και τη φιλοδοξία του ιθύνοντα νου του. Σκεφτείτε μόνο ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε με αυτό το μπάτζετ, την απαγόρευση μεταγραφών και όλες τις αμαρτίες που πληρώνει, να έχει άνετα 0/4.
Και τώρα συζητάμε αν θα πάει στο ντέρμπι της 8ης αγωνιστικής με τον ΠΑΟΚ, έχοντας μετατρέψει το 4/4 σε 7/7 με Γιάννενα, Αστέρα και Πανιώνιο!
Και μόνο που το συζητάμε μπορούμε να αναρωτηθούμε αν πράγματι γίνονται όνειρα γίνονται ακόμα και όταν δεν υπάρχουν χρήματα…