Μια μεγάλη εμφάνιση μπορεί να την κάνει οποιοσδήποτε τερματοφύλακας σε ματς. Ακόμα και ο μεγαλύτερος μανταλοχέρης μπορεί να ‘χει ρέντα και σε ένα συγκεκριμένο βράδυ να τραβάει την μπάλα σαν μαγνήτης.
Αυτό που ισχύει γενικότερα όμως για τους γκολκίπερ, δεν ισχύει σχεδόν ποτέ στα ντέρμπι. Εκεί ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδάκια. Αποκαλύπτεται ποιανού το λέει η καρδούλα του και… πιάνουν τα χέρια του.
Γιατί -ποιος μπορεί να διαφωνήσει πως- όταν η μπάλα καίει είναι δυο φορές πιο δύσκολο να τη σταματήσεις.
Έχουν υπάρξει λοιπόν και στα δικά μας γήπεδα τερματοφύλακες που πήραν μόνοι τους (ή σημάδεψαν) μεγάλα ματς. Που βούτηξαν στην απελπισία αντιπάλους παίκτες και οπαδούς.
Και ανεξαρτήτως αν το αποτέλεσμα τους δικαίωσε ή βρέθηκε κάποιος επιθετικός να τους κλέψει στο τέλος την παράσταση, έχουν μείνει στο μυαλό ως ήρωες συγκεκριμένων ντέρμπι.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Σπύρος Οικονομόπουλος (Ολυμπιακός-ΑΕΚ 0-1, 1988-89)
Σύμφωνοι, το ιστορικό γκολ του Καραγκιοζόπουλου κάλυψε τα πάντα. Η σχεδόν αδύνατη απόκρουση του Μανωλά στην κεφαλιά του Ντέταρι έγινε η άλλη φάση που έμεινε στην ιστορία. Για να φτάσουμε όμως μέχρι εκεί στον «τελικό» πρωταθλήματος του ’89, χρειάστηκε ο Σπύρος Οικονομόπουλος να κατεβάσει ρολά. Να σταματήσει τα περισσότερα από τα κύματα επιθέσεων του Ολυμπιακού. Να δηλώσει παρών σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ευκαιρίες του. Και συνυπολογίζοντας τα καθοριστικά πέναλτι που είχε πιάσει σε προηγούμενα ματς, να κερδίσει δικαίως τον τίτλο «Mister πρωτάθλημα».
Γιόζεφ Βάντσικ (ΑΕΚ-Παναθηναϊκός 1-0, 1995-96)
Γίνεται να έχεις κερδίσει σε ντέρμπι και να είσαι σκασμένος; Να νιώθεις ότι έχασες ιστορική ευκαιρία να διαλύσεις μεγάλο αντίπαλο (που εκείνη τη σεζόν μάλιστα έφτασε στα ημιτελικά του Champions League); Γίνεται. Αν έχεις κάτω από τα δοκάρια έναν Βάντσικ σαν εκείνης της βραδιάς. Πέρα από το γκολ που έφαγε -για το οποίο δεν είχε ευθύνη- ο Πολωνός γίγαντας σκέπασε την εστία του. Το τεράστιο κορμί του τελείωσε δεκάδες φάσεις απ’ αυτές που παρήγαγε σωρηδόν η θεαματική ομάδα του Μπάγεβιτς. Και ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε ν’ ανάψει μια λαμπάδα στο μπόι του (έστω κι αν ξόδευε κάτι παραπάνω) που δεν συνετρίβη σ’ εκείνο το ματς.
Ηλίας Ατματσίδης (Ολυμπιακός-ΑΕΚ 0-1, 1997-98)
Από τα πιο χαρακτηριστικά ντέρμπι-κατηφόρα και από τις πιο μνημειώδεις βραδιές τερματοφύλακα στην ιστορία. Μια πραγματικά ηρωική εμφάνιση (ακόμα κι αν ο ίδιος το αρνήθηκε στην περίφημη δήλωση ότι «ήρωες είναι ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης»). Με την περιοχή του να βομβαρδίζεται, ο Ατματσίδης έπαιξε μόνος του τον χειμαρρώδη Ολυμπιακό. Πριν και μετά το γκολ του Νικολαΐδη, ό,τι τελική κι αν έκαναν οι «ερυθρόλευκοι» σταματούσε πάνω του. Η απελπισία που δημιούργησε εκείνο το βράδυ στους φίλους των Πειραιωτών φάνηκε στο ξέσπασμά τους λίγα χρόνια μετά στην περιβόητη εξάρα με το «βάλτε τον Ηλία στο ρολόι».
Δημήτρης Ελευθερόπουλος (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 1-1, 2000-01)
Ένα ακόμα ματς που η πληθώρα άλλων χαρακτηριστικών γεγονότων κάλυψε τη μεγάλη εμφάνιση του τερματοφύλακα. Το ανόητο πέναλτι που έκανε ο Ολιβάρες (επειδή, όπως δήλωσε μετά, τον τύφλωσε ο προβολέας). Το καταπληκτικό γκολ του Λυμπερόπουλου με το ασύλληπτο βολέ στην κίνηση. Ο πανηγυρισμός με την επίδειξη της φανέλας (που πληρώθηκε ακριβά στη ρεβάνς με το 1-4). Ο κύριος λόγος ωστόσο που ο Ολυμπιακός έμεινε όρθιος και μπόρεσε να πάει έπειτα στη Λεωφόρο για να γράψει ιστορία ήταν ο Ελευθερόπουλος: Με σωρεία μεγάλων και δύσκολων επεμβάσεων που εμπόδισε τον καλύτερο Παναθηναϊκό να νικήσει.
Φάνης Κατεργιαννάκης (Ολυμπιακός-Άρης 0-1, 2001-02)
Πιθανότατα η πιο εξοργιστική (για τους αντιπάλους) εμφάνιση τερματοφύλακα που έχει γίνει την τελευταία 20ετία στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ένα πραγματικό και κυριολεκτικό «όλοι σας και μόνος μου». Γιατί εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ κατάλαβες ότι υπήρχαν κι άλλοι παίκτες του Άρη στο γήπεδο μονάχα στο γκολ του Ζμπαρί (που αποδείχθηκε και το νικητήριο). Σε όλο το υπόλοιπο ματς σου φαινόταν ο αέρινος Κατεργιαννάκης να τα ‘χει βάλει με μια ολόκληρη ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Και παρόλο που τα σουτ σφύριζαν από παντού, αντί για «γκολ» ακούστηκαν μόνο (δεκάδες) «γκοοοοοχι» μέχρι το τέλος.