Το παιχνίδι της ΑΕΚ με την Μπενφίκα πέρασε. Ό,τι έγινε, έγινε. Αν είσαι ουδέτερος μπορεί να συμμερίστηκες την ξενέρα, αν είσαι οπαδός άλλης ομάδας μπορεί και να το χάρηκες (από τον καναπέ σου).
Αν είσαι όμως φίλος της ΑΕΚ σου δημιουργεί πρόβλημα αντίστοιχο με στιφαδάκι συνοδευόμενο από τηγανητές πατάτες που χλαπακιάστηκε λαίμαργα στις 3.30 τα ξημερώματα:
Δεν χωνεύεται με τίποτα!
Εντάξει λοιπόν, λογικό είναι, όλοι ασχολούνται δυο μέρες τώρα με τη φάση του Κλωναρίδη. Και δικαίως. Όπως και να το κάνουμε, ήταν η φάση που σημάδεψε το ματς.
Με όσα ελαφρυντικά κι αν τη συνοδεύουν (αφού μιλάμε για τον παίκτη με τα γκολ του οποίου γύρισε η ΑΕΚ το ματς) δεν αλλάζει ότι επρόκειτο για μια λανθασμένη απόφαση. Για μια στιγμή που η προσωπική φιλοδοξία μπήκε (έστω και στιγμιαία) πάνω από την ομάδα.
Δεν του αξίζει να τον σταυρώσουμε, αλλά όχι και να περνάμε στο άλλο άκρο: Να συμπονούμε τον κατατρεγμένο… εγωιστούλη που του την πέφτουν όλοι του καψερού επειδή «εσύ στη θέση του δηλαδή θα έδινες πάσα»;
Ας μη σκεφτούμε τι θα έκανα εγώ. Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, τι θα έκανε ο Μάρκο Λιβάγια. Ή μάλλον τι έχει αποδείξει ότι θα έκανε, με αποδέκτη μάλιστα του κεράσματος τον… Κλωναρίδη.
Ναι, δεν ήταν σε τόσο πλεονεκτική θέση, ούτε επρόκειτο για αγώνα Champions League. Ήταν όμως σε θέση που αν μη τι άλλο ήταν εύκολο για την κλάση του να εκτελέσει.
Πόσω μάλλον σε μια περίοδο που χαρακτηριζόταν… παλτό επειδή δεν είχε πετύχει ακόμα το πρώτο του γκολ. Κι εκείνος αντί να το ψάξει, προτίμησε να δώσει στον Κλωναρίδη το πρώτο του γκολ!
Πάει στα κομμάτια όμως, η φάση του Κλωναρίδη είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Όποιος έχει παίξει έστω και λίγο μπάλα στη ζωή του ξέρει ότι ένας παίκτης (ειδικά επιθετικός) μπορεί περιστασιακά να φερθεί με εγωισμό.
Εκείνο που απαγορεύεται να συμβεί (ή μάλλον απαγορεύεται να ΞΑΝΑσυμβεί) είναι η φάση στην οποία μπαίνει το τρίτο γκολ της Μπενφίκα.
Γιατί ήταν αποτέλεσμα μιας χρόνιας ασθένειας της ΑΕΚ. Ενός ανεξήγητου ταμπού. Μιας διαχρονικής μάστιγας που έχει επανειλημμένως πληρώσει ακριβά:
Το ότι δεν κάνει ένα γ@&#$ο φάουλ για να σταματήσει την αντεπίθεση!
Πραγματικά όποιος παρακολουθεί χρόνια την ΑΕΚ απορεί πώς γίνεται το συγκεκριμένο φαινόμενο να παρατηρείται ξανά και ξανά. Αλλάζουν οι παίκτες, αλλάζουν οι προπονητές, αλλάζουν οι διοικήσεις, ένα μόνο πράγμα δεν αλλάζει:
Η… ευγένεια της ΑΕΚ προς αντιπάλους που αντεπιτίθενται. Μια ιδιότυπη ποδοσφαιρική «ανωτερότητα». Αυτή η αίσθηση που συχνότατα έχουν δημιουργήσει παίκτες της ότι αντιμετωπίζουν σαν… ντροπή το να κάνουν ένα φάουλ σκοπιμότητας.
Βλέπεις λοιπόν τον Σεμέδο να πηγαίνει καρότσι μέχρι την περιοχή τους έξι (6) «κιτρινόμαυρους», να εκμεταλλεύεται ότι ο ένας (Τσιγκρίνσκι) του λέει «περάστε» και ο άλλος (Χουλτ) τον μαρκάρει με το σύστημα «κώλο-κώλο» και λες «δεν μπορεί»…
Πιστεύεις ότι -ακόμα και τώρα στο ριπλέι- κάποιος θα βρεθεί να τον σπρώξει. Θα του τραβήξει λίγο τη φανέλα. Θα του δώσει μια κλωτσιά, διάολε (όχι για να τον χτυπήσει, απλά για να τον σταματήσει).
Θα κάνει δηλαδή -όχι κάποια «βρωμιά», όχι κάτι που θα αποτελέσει κηλίδα στην ιστορία του συλλόγου. Θα κάνει αυτό που κάνουν όλες οι ομάδες, όλων των επιπέδων παγκοσμίως σε τέτοια περίσταση!
Κι όσο αρνείται πεισματικά ακόμα και στο… ριπλέι να το κάνει, τόσο σου ‘ρχονται εσένα στο μυαλό «φαντάσματα» του παρελθόντος. Όλο και ανακαλούνται στη μνήμη σου γ…ωσταυρίδια που έχεις ρίξει για τον ΙΔΙΟ λόγο.
Όλο και τριγυρίζει η εικόνα του Τοροσίδη να κάνει παρέλαση στο ΟΑΚΑ, πριν πετύχει τη γκολάρα, που αποτελεί τη χαρακτηριστικότερη απόδειξη πως η «ασθένεια» είναι διαχρονική!
Αλλά τι συζητάμε τώρα για κάτι που έγινε σε ντέρμπι πριν εννιά χρόνια; Εδώ το ίδιο εκνευριστικό φαινόμενο παρουσιάστηκε σε ντέρμπι πριν από δέκα μέρες!
Όταν Μάτος έκανε… προμενάδα (που έλεγε και ο συγχωρεμένος Παναγούλιας) από το κέντρο, έφτασε έξω από την περιοχή κι από ‘κει σέντραρε ανενόχλητος για το δεύτερο γκολ του Πρίγιοβιτς, που ουσιαστικά τελείωσε το ματς.
Έστω και αργά λοιπόν, έστω κι αν χρειάστηκε να τιμωρηθεί τόσες φορές στο παρελθόν, η συγκεκριμένη «κατάρα» πρέπει να… ξορκιστεί από την ΑΕΚ.
Γιατί από ένα τακτικό λάθος πλησιάζει όλο και περισσότερο στο να μετατραπεί σε ποδοσφαιρική αφέλεια.
Και ποιος διαφωνεί ότι είναι απείρως πιο εκνευριστικό να χάνεις -όχι επειδή ο άλλος είναι καλύτερος αλλά- επειδή σε έπιασε κορόιδο;