Ήταν το ένστικτο επιβίωσης μιας τεράστιας φανέλας; Ήταν χρεωστούμενο της τύχης (που η αλήθεια είναι ότι κι αυτή τον έχει εγκαταλείψει τους τελευταίους μήνες);
Ήταν μια τελευταία ευκαιρία από τον θεό του ποδοσφαίρου, που δεν θα μπορούσε ν’ αφήσει έναν από τους κορυφαίους προπονητές όλων των εποχών στη χλεύη και την καταφρόνια μιας ταπεινωτικής απόλυσης;
Ό,τι κι αν ήταν, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο Ζοσέ Μουρίνιο (από ‘κει που φαινόταν τελειωμένος και έτοιμος για τον πορτογαλικό ΟΑΕΔ) πήρε το φιλί της ζωής.
Από ‘κει που έμοιαζε θέμα λεπτών η απομάκρυνσή του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (με το σκορ 0-2 υπέρ της Νιούκαστλ ως το 70’) ήρθε το δραματικό 3-2 που τον κράτησε στον πάγκο.
Περισσότερο όμως κι από τη μεγάλη ανατροπή που έσωσε τη θέση του, συζητείται στην Αγγλία ο τρόπος που αντέδρασε (ξανά) ο «εκλεκτός» μετά τη λήξη.
Η περιβόητη χειρονομία με σηκωμένο το μικρό δαχτυλάκι του χεριού, την οποία επανέλαβε προς τις κάμερες.
Ενώ λοιπόν τα ΜΜΕ στην Αγγλία έχουν λυσσάξει να μάθουν ή να ερμηνεύσουν τι ακριβώς εννοεί με αυτή την κίνηση ο Μουρίνιο, υπάρχουν πέντε εκδοχές που φαντάζουν κάτι παραπάνω από πιθανές.
Οι εξής:
Ότι δείχνει αυτό το δάχτυλο για να μη δείξει εκείνο που πραγματικά θέλει
Κάποιες φορές είναι αναγκαίο να δράσεις κεκαλυμμένα. Να περάσεις υπόγεια το μήνυμα που θέλεις. Άλλωστε έχει ξαναγίνει στο παρελθόν το να χρησιμοποιηθεί ένα δάχτυλο για άλλο λόγο φαινομενικά (ξύσιμο) και άλλο να θέλει να εννοήσει στην πραγματικότητα. Ε, αυτό το ίδιο δάχτυλο ποιος αμφιβάλλει ότι θα ήθελε κι ο Μουρίνιο να το δείξει στους εκατοντάδες επικριτές του; Κι αφού θα ήταν απρεπές από μέρους του να το κάνει δημόσια και μπροστά στις κάμερες, επιστρατεύει τουλάχιστον το παραδίπλα…
Ότι κανείς απ’ όσους μιλούν γι’ αυτόν δεν τον φτάνει ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι
Εντάξει, ανεξάρτητα από το αν τον συμπαθείς ή όχι, από το αν πιστεύεις ότι είναι υπερτιμημένος, ξεπερασμένος ή οτιδήποτε άλλο, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι (ανάμεσα σε άλλους) ο Μουρίνιο τ’ ακούει κι από εκατοντάδες άσχετους. Από χιλιάδες «μυρωδιάδες». Από πλήθος προπονητών της εξέδρας ή προπονητών απείρως χειρότερων απ’ αυτόν. Απ’ όλους αυτούς δηλαδή που εύκολα (και χωρίς να έχει άδικο) θα μπορούσε να τους πει «βρε κακομοίρηδες, δεν με φτάνετε ούτε στο μικρό μου δαχτυλάκι».
Ότι προκαλεί όποιον τον «θάβει» να του το τραβήξει για να τον… κλάσει
Ναι, οκ, άλλο είναι το δάχτυλο που χρησιμοποιείται για μια από τις κλασικότερες χειρονομίες των παιδικών μας χρόνων (κατά την οποία προκαλείται επιτακτικά ο άλλος να σου τραβήξει τον δείκτη, ώστε εσύ ταυτοχρόνως ν’ αφήσεις το άντερό σου ελεύθερο). Πραγματικά όμως, δεν θα ήταν υπέροχο αυτό να ήθελε να κάνει ο Ζοσέ; Αυτό το κόνσεπτ να είχε στο μυαλό του, για να δείξει στον εκάστοτε «αιχμηρό» δημοσιογράφο πως αντιμετωπίζει την ισοπεδωτική κριτική του;;;
Ότι όσοι τον κριτικάρουν το κάνουν από κόμπλεξ επειδή είναι μικροτσούτσουνοι
Η πιο πιθανή εκδοχή. Εξάλλου ήδη (στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τι μπορεί να σημαίνει η χειρονομία) αγγλικά ΜΜΕ το ανέφεραν. Συνδέοντας λοιπόν την έντονη κριτική που δέχθηκε πρόσφατα από τον Πολ Σκόουλς με το περιβόητο στιγμιότυπο προ ετών (όταν το… γιουκαλίλι του παλαίμαχου άσου είχε προβάλλει από το σορτσάκι του σε μια μονομαχία) πιθανολόγησαν ότι μπορεί να αποτελεί πικάντικη απάντηση. Και είτε αφορά όντως τον Σκόουλς, είτε κάθε έναν που τον κριτικάρει, δεν μοιάζει καθόλου απίθανο να ισχύει.
Ότι «θα ‘δινα και το μικρό μου δάχτυλο για να σταματήσετε να μου σπάτε τ’ αρχ…α»
Κάποια στιγμή φτάνεις στα όρια σου. Λες «φτάνει πια». Ε, σε αυτή την κατάσταση έχει φτάσει προ πολλού ο Μουρίνιο. Πάει καιρός τώρα που (δικαίως ή αδίκως, δεν έχει σημασία) ασχολούνται όλοι μαζί του στην Premier League. Καθόλου δεν αποκλείεται λοιπόν η χειρονομία με το δαχτυλάκι να είναι μέρος του αναπόφευκτου ξεσπάσματός του. Με σαφές το υπονοούμενο ότι δεν θα δίσταζε ακόμα και να το θυσιάσει, αν ήταν να σταματήσουν πλέον να του τα κάνουν… πλανήτες.
