«Όχι, ρε μ…α, δεν γίνονται αυτά». «Δεν χάνεται αυτό, ρε ταγάρι». «Μέχρι κι η γιαγιά μου με το… πι θα το ‘βαζε, ρε ντουγάνι»!
Αυτά (και πολλά άλλα που δεν γίνεται να μεταφερθούν) είναι πιθανότατα κάποια από τα σχόλια οπαδών του Ολυμπιακού στην ευκαιρία του Γιάννη Φετφατζίδη.
Και όντως, ήταν μια φάση που (ειδικά αν κοστίζει νίκη στην ομάδα σου) τη θεωρείς ανεπανάληπτη.
Πιστεύεις πως ούτε υπήρξε, ούτε θα ξαναϋπάρξει πιο κραυγαλέα ευκαιρία για να κερδηθεί ένα ματς.
Αν το σκεφτείς ψυχραιμότερα όμως, θα καταλάβεις ότι αυτό δεν ισχύει. Αν βάλεις τη μνήμη σου να δουλέψει, θα θυμηθείς ότι έχουν χαθεί εξίσου (ή και πιο εύκολα) γκολ στην ιστορία των ντέρμπι.
Ότι έχουν καταγραφεί κι άλλες φάσεις όπου τα καντηλάκια έπεσαν σύννεφο και οπαδοί έκαναν τα βυζιά τους τιράντες από την απόγνωση.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Κριστόφ Βαζέχα (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 2-2, 1999-00)
Η πιο κραυγαλέα μπορεί να μην ήταν. Έχουν χαθεί και πιο άχαστα. Είναι σίγουρα όμως μια από τις πιο καθοριστικές ευκαιρίες όλων των εποχών. Και τι ειρωνεία να την έχει σπαταλήσει ένας από τους καλύτερους επιθετικούς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου… Στον «τελικό» πρωταθλήματος λοιπόν ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό (λίγο αφότου ο Αλεξανδρής έχει ισοφαρίσει σε 2-2) ο Κριστόφ Βαζέχα βρίσκεται αντιμέτωπος με το ευκολότερο γκολ της καριέρας του. Όμως -μαζί με την μπάλα- πετάει πάνω από την εστία και το μισό πρωτάθλημα…
Βασίλης Τοροσίδης με Παναθηναϊκό (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 0-0, 2007-08)
Δεν κόστισε κάτι πολύ σημαντικό (μιας και ήταν στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος) αλλά σίγουρα έχει μείνει αξέχαστη στους φίλους του Ολυμπιακού: Ως ένα από τα κλασικότερα… «γκόοοοοοχι» που έχουν αναφωνήσει στη Λεωφόρο. Γιατί το μόνο που είχε να κάνει ο Βασίλης Τοροσίδης μετά την κεφαλιά-πάσα του Άντζα στην εκτέλεση φάουλ του Γκαλέτι ήταν να φυσήξει την μπάλα προς τα δίχτυα. Κι εκείνος κατάφερε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να τη στείλει με οργή στα περιστέρια.
Κώστας Κατσουράνης και Ζούλιο Σέζαρ (ΑΕΚ-Ολυμπιακός 0-1, 2004-05)
Μια από τις ιστορικότερες φάσεις στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένα απίστευτο κοκτέιλ αστοχίας και ατυχίας. Κι αν σκεφτείς ότι στο ίδιο ματς Κυπέλλου η ΑΕΚ είχε δυο ακόμα δοκάρια, το σήμα-κατατεθέν μιας από τις πιο απελπιστικές βραδιές για τους οπαδούς της. Μετά λοιπόν από την πιθανότατα μοναδική καλή σέντρα του Μάλμπασα, ο Κατσουράνης (δυο φορές) και ο Σέζαρ (την άλλη) κάνουν πράξη τον περιβόητο στίχο του ύμνου της ομάδας. Κι αναγκάζουν εκατομμύρια τρίχες να ξεριζωθούν από κεφάλια στις εξέδρες του ΟΑΚΑ.
Αντρίγια Ντελίμπασιτς (Ολυμπιακός-ΑΕΚ 1-0, 2006-07)
Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς «killer». Ένα γκολ έβαλε όλο κι όλο στην παρουσία του στην ΑΕΚ. Ακόμα και για τον Αντρίγια Ντελίμπασιτς ωστόσο, το να βρει δίχτυα σε μια τέτοια φάση (θα έπρεπε να) ήταν ευκολότερο από το να λύσει ο Αϊνστάιν εξίσωση πρώτου βαθμού. Λίγο πριν δέσει λοιπόν το γλυκό για την «Ένωση» (με αυτογκόλ του Έμερσον που στοίχισε τελικά και την ήττα) ο Σέρβος βρήκε την μπάλα στο πιάτο από στραβοκλωτσιά του Τσιρίλο. Και αντί για τα δίχτυα, λες και σημάδεψε τον Τάκη Τσουκαλά στη θύρα 7…
Ντοσεβί με ΑΕΚ (ΑΕΚ-Ολυμπιακός 0-1, 2014-15)
Μπορεί να μην το θυμούνται πολλοί (αφού τελικά δεν στοίχισε στον Ολυμπιακό) αλλά πραγματικά τι να… φτουρήσει η ευκαιρία του Φετφατζίδη μπροστά σε αυτή που είχε χάσει στο ίδιο γήπεδο προ τριετίας ο Ματιέ Ντοσεβί; Διότι το γκολ του Χάρα με το οποίο τελικά προκρίθηκαν οι «ερυθρόλευκοι» επί της ΑΕΚ τον έσωσε από το να μνημονεύεται για δεκαετίες: Ως ο κατσαπλιάς που κατάφερε από το μισό μέτρο -χωρίς τερματοφύλακα- να σημαδέψει το δοκάρι και όχι τα 7,32 μ. τέρματος που θα έκαναν εκείνον σκόρερ και ήρωα!