Αρχές δεκαετίας του ’90, ο προαύλιος χώρος του 4ου Λυκείου Ηρακλείου στον Άγιο Ελευθέριο Θερίσσου ήταν τα καλοκαίρια τόπος συνάθροισης για τους μπασκετικούς της περιοχής.
Στο μπακράουντ των ατελείωτων 3 on 3 μέχρι να βραδιάσει, κάποιοι ποδοσφαιρόφιλοι, μικρότεροι σε ηλικία, την έβγαζαν σε φάση αλάνας, με αυτοσχέδιο τέρμα ένα σκάμμα και μπουκάλια ή τούβλα για δοκάρια στην απέναντι πλευρά.
Για κάποιον που θα περνούσε κάθε μέρα έξω από το σχολείο, η πιο οικεία εικόνα δεν θα ήταν ο ένας εκ των θαμώνων που τα έσταζε ασάλιωτα με τη σπυριάρα, αλλά το μακρυμάλλικο πιτσιρίκι, που αν και ο μικρότερος της ποδοσφαιρικής αλάνας έκανε πλακίτσα στην ομήγυρη, περνώντας τον κάθε αντίπαλο από δύο και τρεις φορές.
Σαν μια σβούρα που κάποιος τη γυρνάει κάθε φορά προτού σταματήσει, έτρεχε διαρκώς επί ώρες πάνω-κάτω, δοκιμάζοντας πάντα φαντεζί τρόπους για να νικήσει. Οι μπασκετικοί σταματούσαν ενίοτε για να χαζέψουν το «σκυλιασμένο» πάθος του για το παιχνίδι, γνωρίζοντας ωστόσο και το… ποιόν του DNA που διέθετε.
Δεν ήταν ένας no name μικρός με χαίτη, αλλά ο γιος του εκ των πιο διάσημων περίοικων. Του Γιάννη Σαμαρά, που απ’ το μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας έριχνε κλεφτές ματιές με καμάρι σε αυτό που οι υπόλοιποι υπέθεταν ότι ήταν τα πρώτα βήματα μιας προαναγγελθείσας από τα γονίδια ποδοσφαιρικής καριέρας.
Στις Ακαδημίες του ΟΦΗ έκανε τα πρώτα βήματά του και σε αυτόν ήθελε να επιστρέψει για να κλείσει την καριέρα του
Για τους αυτόπτες μάρτυρες εκείνων των τρικ που σκάρωνε το «μικρό Γιωργάκη» σε όποιον μοχθούσε να του πάρει την μπάλα, δεν ήταν και τόσο έκπληξη η επιλογή της Μάντσεστερ Σίτι να δαπανήσει το Γενάρη του 2001 το ποσό των 7,2 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσει από τη Χέρενφεν.
Ο Γιωργάκης είχε γίνει βέβαια απότομα Γιώργος, φεύγοντας στα 16 του από την Κρήτη για την Ολλανδία, προκειμένου να βρει τα κατάλληλα εφόδια και να αφοσιωθεί απόλυτα στην εξέλιξη του.
Περνώντας από μικρός τον ελεύθερο χρόνο του μέσα στα αποδυτήρια του ΟΦΗ, με τις παραστάσεις των των μεγάλων παικτών της εποχής, τις πετσέτες, τη μυρωδιά από τις ιδρωμένες φανέλες, ήταν οι λόγοι που όπως έχει πει ο ίδιος, το μικρόβιο της μπάλας θέριεψε μέσα του και παράτησε με συνοπτικές διαδικασίες το τένις.
Το 2001 άφησε πίσω του μια εφηβεία, τους φίλους του και τον πατέρα του για να γίνει νωρίτερα από κάθε άλλον Έλληνα ποδοσφαιριστή έως τότε επαγγελματίας σε υποχρεώσεις και νοοτροπία. Και μάλιστα σε μια ξένη χώρα, όπου αναγκάστηκε να στρωθεί με τα μούτρα στη δουλειά για να αποδείξει ότι άξιζε να βρίσκεται εκεί.
Παρέα με τον Κλάας Γιαν Χούντελααρ οδήγησαν τη Χέρενφεν στην Ευρώπη για δύο σερί σεζόν (2004-06)
Η ανέλιξη του στη Χέρενφεν ήταν ραγδαία, έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα πριν κλείσει τα 18 και στις πρώτες τέσσερις συμμετοχές του σκόραρε τρεις φορές, ερχόμενος από τον πάγκο.
Έβαλε 25 γκολ σε 88 συμμετοχές κυρίως ως περιφερειακός φορ και στα 21 του μετακόμισε στην Πρέμιερ Λιγκ, με τη φήμη ενός από τους πιο ταλαντούχους επιθετικούς του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Είχε το σπάνιο χάρισμα να διαθέτει εξαιρετική τεχνική κατάρτιση παρά τα 191 εκατοστά του, τα οποία του εξασφάλιζαν επιπλέον έναν καλπάζοντα διασκελισμό και μεγάλη ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι.
Με την ευχέρεια να χρησιμοποιεί εξίσου καλά και τα δύο του πόδια, το μόνο που απέμενε θεωρητικά για να λάμψει στο Νησί ήταν να δυναμώσει το κορμί του και να ανταποκριθεί στην πρόκληση του physical game.
Η Σίτι, του Στιούαρτ Πιρς τότε, τον παρουσίασε μετά βαΐων και κλάδων και η εκκίνηση ήταν ανάλογη των προσδοκιών, με τον Σαμαρά να πετυχαίνει τέσσερα γκολ στις έξι πρώτες συμμετοχές του σε όλες τις διοργανώσεις.
Ήταν η εποχή που για τον ακριβότερο Έλληνα παίκτη της ιστορίας, ταβάνι έμοιαζε μόνο ο ουρανός.
Η εξέλιξη ωστόσο ήταν τελείως διαφορετική από την προσδοκώμενη.
Όταν ανέλαβε τη Μάντσεστερ Σίτι ο Σβεν Γκόραν Έρικσον προέτρεψε τους οπαδούς του συλλόγου να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον Έλληνα επιθετικό
Τη σεζόν 2006-07 η Σίτι έβαλε μόλις 10 γκολ στα 19 εντός έδρας παιχνίδια πρωταθλήματος και κανένα μετά την Πρωτοχρονιά! Οι οπαδοί του συλλόγου αναζητούσαν έναν αποδιοπομπαίο τράγο και βρήκαν το ιδανικό στο πρόσωπο του Σαμαρά, που μετά την αρχική προσαρμογή έδωσε λαβές για κριτική.
Στον τοπικό Τύπο και τα οπαδικά στέκια περιγραφόταν ως απείθαρχος τακτικά, με μεγάλη δόση ατομισμού και αχρείαστης ντρίμπλας στο παιχνίδι του, καθώς και με απροθυμία να συμμετάσχει στο ανασταλτικό κομμάτι.
Όταν το καλοκαίρι του 2007 ο Σβεν Γκόραν Έρικσον αντικατέστησε τον Πιρς και ανέλαβε να διαχειριστεί το μεγάλο μπάτζετ του νέου ιδιοκτήτη Ταξίν Σιναουάτρα, ο Έλληνας επιθετικός έμοιαζε «τελειωμένος» από το ρόστερ των citizens.
Λίγο μετά την έναρξη της σεζόν, τα δεδομένα είχαν αλλάξει. «Υπάρχει μεγάλη διαφορά στον παίκτη που βλέπω τώρα με τον παίκτη που βρήκα εδώ τον Ιούλιο. Ο Γιώργος είναι πιο αφοσιωμένος σε τακτικό επίπεδο. Είναι πνευματικά πολύ ισχυρός και η νοοτροπία του δείχνει να είναι… “αυτός ο βλάκας Σουηδός δεν θα με βάλει να παίξω”. Θέλει να αποδείξει ότι έχουμε κάνει λάθος με την περίπτωση του και είναι καλό να έχουμε παίκτες που σκέφτονται έτσι», δήλωνε ο Έρικσον, κάνοντας παράλληλα λόγο για έναν «πολύ καλό σέντερ φορ, με ιδιαίτερη ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι».
Δεν είπε ωστόσο μόνο αυτά τότε ο Σουηδός, αλλά και κάτι άλλο που ο Γιώργος φαίνεται ότι δεν σπουδαιολόγησε. «Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να σταματήσει να πιστεύει ότι είναι ο… Ροναλντίνιο και να αποφασίσει τι είδους παίκτης θέλει να είναι. Δεν πρέπει να επιδίδεται τόσο πολύ σε ντρίμπλες, αλλά να χρησιμοποιήσει περισσότερο τη φυσική δύναμη του».
Στην πραγματικότητα η Σέλτικ αποδείχτηκε ο τελευταίος «κανονικός» σταθμός στην καριέρα του
Εν τέλει τα κοινά χνώτα Σουηδού και Έλληνα μεταφράστηκαν σε μόλις 253 λεπτά συμμετοχής στο πρωτάθλημα, σε ένα ολόκληρο εξάμηνο. Αναζητώντας του ρόλο στο γήπεδο ο Έρικσον τον δοκίμασε σε θέση αριστερού χαφ και κάπου εκεί τελείωσε η συνεργασία τους.
«Δεν είμαι αριστερός χαφ. Είμαι επιθετικός κι εκεί μου αρέσει να παίζω», δήλωσε δημοσίως ο Σαμαράς και το Γενάρη του 2008 έφυγε δανεικός για τη Σέλτικ, έχοντας 12 γκολ και 5 ασίστ στη διετή θητεία του στο Μάντσεστερ.
Η μετακόμιση σε ένα πρωτάθλημα με δύο μόνο καλές ομάδες (και αυτό έως ότου υποβιβαστεί η Ρέιντζερς) στα 23 χρόνια του, θα μπορούσε να είναι ένα μεταβατικό στάδιο, μια διέξοδος από την πίεση και τις απαιτήσεις της Πρέμιερ Λιγκ, προτού δοκιμάσει ξανά στο υψηλότερο επίπεδο.
Στην πραγματικότητα η Σέλτικ αποδείχτηκε ο τελευταίος «κανονικός» σταθμός στην καριέρα του. Το ταλέντο του αρκούσε για να τον εμπιστευτούν επί 5,5 χρόνια οι «Καθολικοί», αλλά η αγωνιστική ανέλιξη του «κρύφτηκε» πίσω από την ασφάλεια της Γλασκώβης.
Κάθε φορά που τον έβλεπες εν δράσει ορκιζόσουν ότι τα προσόντά του αντιστοιχούν σε θέση βασικού επιθετικού (ή αριστερού εξτρέμ, δεν έχει σημασία) σε κάποιο ευρωπαϊκό μεγαθήριο. Η ένταξη του στο σύνολο όμως εξελίχθηκε σε μια μπερδεμένη διαδικασία, με βάση αυτό που είχε ο ίδιος στο μυαλό του για το ρόλο και την αξία του.
Στα τέσσερα τελευταία χρόνια της καριέρας του σκόραρε πέντε φορές σε συλλογικό επίπεδο
Το 2014 ήταν 29 ετών όταν η Σέλτικ αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του. Από την Πρέμιερ Λιγκ είχε φύγει με τη στάμπα του «τεμπέλη» και όταν επέστρεψε σε αυτήν – βρίσκοντας ένα πολύ καλό συμβόλαιο στη Γουέστ Μπρόμιτς το καλοκαίρι του 2014 – δεν έκανε πολλά για να αλλάξει την άποψη του αγγλικού κοινού.
Το lifestyle του περιζήτητου εργένη είχε μπει πια για τα καλά στη ζωή του και σε ένα ολόκληρο χρόνο «έγραψε» μόλις οχτώ συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις. Το συμβόλαιο του ήταν διετές, ύστερα από μία σεζόν όμως επέλεξε να πάει δανεικός στην Αλ-Χιλάλ της Σαουδικής Αραβίας, αψηφώντας την υστεροφημία του.
Ακολούθησε η Νορθ Αμέρικαν Σόκερ Λιγκ (κάτι σαν Β’ κατηγορία του πρωταθλήματος των ΗΠΑ) με τη Ράγιο Οκλαχόμα Σίτι, το συμβόλαιο – αστραπή πέντε μηνών με τη Σαραγόσα στη Β’ Ισπανίας (7 συμμετοχές – 1 ως βασικός) και η Β’ Τουρκίας με τη Σαμσουνσόρ τη σεζόν 2017-2018.
Από το τελευταίο γκολ του με τη Σέλτικ το Μάη του ’14, ο Σαμαράς σκόραρε άλλες πέντε φορές σε μια τετραετία, έως ότου κρεμάσει τα παπούτσια του. Παίζοντας σε ομάδες επιπέδου, που κανονικά θα έπρεπε να… κοκκινίζουν από ντροπή και μόνο για το ότι φλερτάρουν με την υπογραφή του.
Ακόμα και με lifestyle (και παρουσιαστικό) rock star ο Σαμαράς της Εθνικής έγραψε ιστορία
Με το εθνόσημο στο στήθος το βιογραφικό του θα περιλαμβάνει πάντα δύο ιστορικές ασίστ, αυτή στον Αμανατίδη για το 1-0 στην Κωνσταντινούπολη τον Οκτώβρη του 2007 και εκείνη στον Σαλπιγγίδη στο εκτός έδρας μπαράζ με την Ουκρανία, που έδωσε την πρόκριση στο Μουντιάλ του 2010.
Επιπλέον έγινε ο «ήρωας» της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, με το κερδισμένο και εύστοχο πέναλτι σε «νεκρό» χρόνο κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού, που έστειλε την ομάδα στους «16» του τουρνουά. Δεν έγινε όμως ποτέ ο ηγέτης της, όπως προοιωνιζόταν το εκτυφλωτικό ταλέντο του.
Στα 33 χρόνια του ο Σαμαράς επέστρεψε στο Ηράκλειο, όχι για να κλείσει την καριέρα του στον αγαπημένο του ΟΦΗ όπως είχε ονειρευτεί όταν ξενιτευόταν από την Κρήτη, αλλά για να αναλάβει διοικητικό πόστο, συμβάλλοντας στην αγωνιστική αναγέννηση του.
Και αν τύχει και δει απ’ το ίδιο μπαλκόνι κάποιο πιτσιρικάκι να κάνει με το ίδιο πάθος για την μπάλα δικό του «τσιφλίκι» την αλάνα, θα ξέρει ακριβώς τι να του πει ώστε αυτό το πάθος να σιγοκαίει μέσα του για πάντα…