Όταν ακούς Κορυδαλλός (και δεν είσαι από ‘κει) το μυαλό σου πάει σε συγκεκριμένο πράγμα. Καλώς ή κακώς, θέλοντας και μη, η περιοχή έχει συνδεθεί με την πιο γνωστή φυλακή στην Ελλάδα.
Αν παρακολουθείς μπάλα ωστόσο και αποτελείς έναν από τους μερακλήδες της παλιάς καλής Α’ Εθνικής, το μυαλό σου θα πάει και σε μια άλλη «φυλακή».
Στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική «στρούγκα» της χώρας. Στο περιβόητο «κλουβί». Στην έδρα της διαχρονικά σκληροτράχηλης Προοδευτικής!
Κατασκευασμένο το 1939 (και μοιάζοντας φυτεμένο σήμερα στη μέση μιας πυκνοκατοικημένης έκτασης) το Δημοτικό Γήπεδο Νίκαιας ανήκει τυπικά στην περιοχή του μισητού Ιωνικού.
Ωστόσο από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του ταυτίστηκε με την ομάδα-καμάρι του Κορυδαλλού.
Φωτό: Κώστας Βιδάλης
Απέχοντας λοιπόν, 2 χλμ. από την έδρα του αντιπάλου με τον οποίο συνθέτει ένα από τα πιο λατρεμένα ντέρμπι στην Ελλάδα, η έδρα της «Πρόο» είναι από ‘κείνες όπου ο αντίπαλος τις σκέφτεται μια βδομάδα πριν και μια βδομάδα μετά τις επισκεφθεί.
Γιατί ok, με την πάροδο των χρόνων αναβαθμίστηκε. Το γαρμπίλι αντικαταστάθηκε το 1993 από χορτάρι. Το αξέχαστο τσιμέντο των εξεδρών υποδέχθηκε καρεκλάκια το 2000.
Μέχρι και προβολείς τοποθετήθηκαν τρία χρόνια νωρίτερα (με την ευκαιρία της επιστροφής της ομάδας στην Α’ Εθνική).
Κακά τα ψέματα όμως. Όλοι μας (εξαιρουμένων ίσως των παικτών από φιλοξενούμενες ομάδες) λατρέψαμε το «κλουβί» στις πιο cult εποχές του.
Τότε που η ψυχωμένη ομάδα του Σούλη Παπαδόπουλου δάγκωνε σίδερα -σαν αυτά των καγκέλων που με το ζόρι κρατούσαν τους αλαφιασμένους Κορυδαλλιώτες.
Τότε που ο Βαγγέλης (ο) Ντάγκας, ο Πάρης (ο) Ανδράλας, ο Σάκης (ο) Αλμανίδης και ξένοι όπως οι Σαΐντ Μπαγιαζίντ και Ρολάντο Ζαΐμι στρίμωχναν μεγάλους αντιπάλους στον στενό (και σχεδόν πάντα λασπωμένο) αγωνιστικό χώρο.
Τότε όπου μάξιμουμ χώρος για εκτέλεση κόρνερ ήταν το 1,5 βήμα, τα γύρω μπαλκόνια των πολυκατοικιών ήταν πάντα γεμάτα και πίσω από το τέρμα δέσποζε ο τεράστιος τοίχος με τον επιβλητικό χορηγό «Petrofos».
Ποιος μπορεί να ξεχάσει εξάλλου τον ίδιο τον Σούλη να κατεβαίνει από την εξέδρα, να πατάει πάνω στον πάγκο και να μπαίνει στο γήπεδο.
Τον γλυκύτατο Αντουάν (μια από τις μεγάλες μορφές των ελληνικών γηπέδων) να ξεσηκώνει τον κόσμο με το κέφι του την ώρα που πουλούσε νερά κι έστηνε λοταρίες στην εξέδρα.
Το θρυλικό πανό «Proo-gressive Attack», που απεικόνιζε τον Σιλβέστερ να κυνηγάει τον… Τουίτι ντυμένο με τη φανέλα του Ιωνικού!
Την πιο διαπεραστική φωνή που έχει ακουστεί ποτέ σε γήπεδο να κατακεραυνώνει αντίπαλο τερματοφύλακα, ο οποίος είχε το θράσος να διαμαρτυρηθεί για πέναλτι μέσα στο «κλουβί».
Και φυσικά τα ανεπανάληπτα συνθήματα από την περίφημη «No Gate»!
Όπως αυτό που είχε σκαρωθεί με αφορμή τον παππούλη που πουλούσε μαντολάτο έξω από το γήπεδο και έδινε τη… multiple επιλογή «στον Κορυδαλλό μοιράζουν μαντολάτο κι άμα δεν το θες, στο βάζουνε στον πάτο».
Τι κι αν άλλαξαν πολλά λοιπόν από τότε. Τι κι αν η Προοδευτική εξαφανίστηκε από την πρώτη κατηγορία και ψάχνεται χρόνια τώρα στις χαμηλότερες. Η στρούγκα του Κορυδαλλού είναι ακόμα η μεγάλη της δύναμη.
Και το κυριότερο; Διατηρεί το πιο περήφανο «παράσημό» της. Τη μεγαλύτερη απόδειξη του γιατί εξακολουθεί να μνημονεύεται ως ένα από τα δυσκολότερα γήπεδα στη χώρα.
Το ότι παραμένει ΑΠΟΡΘΗΤΟ από τον Ιωνικό!
Με αμφίβολο λοιπόν το αν υπάρχει (ακόμα και παγκοσμίως) άλλη έδρα που να μην έχει «μαγαριστεί» ποτέ από τον αιώνιο αντίπαλο σε ντέρμπι, κρατά ένα ιστορικό ρεκόρ.
Και δίνει το δικαίωμα ν’ αντηχεί ακόμα στον… τοίχο απέναντι από το πέταλο το κλασικό «ποτέ διπλό μες στον Κορυδαλλό»!
